Ձեր վստահելի աղբյուրը

«ՌեԱնիմանիա» Երևանի միջազգային անիմացիոն ֆիլմերի և պատկերապատման 8-րդ փառատոնի շրջանակում կայացավ անիմատոր-նկարիչ Նաիրա Մուրադյանի «Տարոնի օրոր»-ի պրեմիերան: Panorama.am-ի հետ զրույցում Ն. Մուրադյանն ասաց, որ այն ավելի շուտ երաժշտական հոլովակ է. «Հայրիկ Մուրադյանի աշակերտներից Հասմիկ Հարությունյանը օրորների շարք ունի: Նա ուզում էր, որ մեկն արվեր անիմացիա: Ես ընտրեցի «Տարոնի օրոր»-ը, ինքն էլ համաձայնվեց: Մի քիչ տխուր  օրոր է»:

4 րոպե տևողությամբ  ֆիլմում զուգահեռ երկու աշխարհներ են ներկաացված. «Հատակում,  հողի տակ ինչ-որ մեկն է ապրում, վերևում ինչ-որ բաներ են կատարվում:  Գաղափարն է՝ օրորի տակ երեխայի տեսած երազը, սկզբից մոր դեմքը, հետո երևակայական կերպարներ, հրեշտակներ: Եթե երեխան ունակ է ընկալելու երաժշտությունը, հետաքրքիր կլինի իրեն»:

Նաիրա Մուրադյանն ասաց, որ հնարավոր է ևս մեկ օրոր արվի:

Այժմ  անիմատորն աշխատում է պոլսահայ պոետ  Զահրատի «Մարկոս և Մարկոս» գործի վրա, ֆիլմում հնչելու է Տիգրան Համասյանի երաժշտությունը: Մի մասն արդեն արված է, հույս ունի, որ մինչև տարեվերջ կավարտի:

Հարցին, թե արդյո՞ք «ՌեԱնիմանիա» փառատոնը նպաստում է անիմացիայի զարգացմանը Հայաստանում,  Ն. Մուրադյանը դրական պատասխան տվեց:

«Ոգևորություն է առաջացնում երիտասարդների շրջանում: Երբ երիտասարդներն իրենց հողի վրա  տեսնում են, նորմալ շփվում  այն ֆիլմերի հեղինակների հետ, որոնց մասին իրենք լսել էին, գիտեին, նպաստում է, որպեսզի իրենք հետ չկանգնեն այն գաղափարից, որ ուզում են անիմատոր դառնան: Շատերն են փորձում, քչերն են մնում: Դժվար մասնագիտություն է:  Պետք է նստել կարողանալ, ամբողջ օրը տեղից չվերկենալ, ուրիշ ձև չկա: Երիտասարդների մեջ քչերն են սիրում նստել ու աշխատել»,- ասաց անիմատորը:

Նա նաև նշեց, որ շատ լավ ժառանգություն կա. ««Հայֆիլմ» ստուդիայում կար «Մուլտցեխ»: Հավաքված էին մի քանի տղաներ՝  Ռոբերտ Սահակյանց,  Յուրա Մուրադյան, Վլադիմիր Մալյան, Ստեփան Գալստյան, Իգոր Պատրիկ: Ուրիշները գալիս, գնում էին, հիմքը այս 5-6 հոգին էին: Մի սենյակում էին նստում: Խոսում էին ամեն ինչից, բացի անիմացիայից, բայց հրաշալի ֆիլմեր էին անում: Նրանց երեխաները տեսնում էին ծնողների արած աշխատանքը, հիմա գրեթե բոլորի երեխաներն անիմացիայի հետ կապ ունեն: Վարակիչ էր, կյանքի ձև էր, ոչ թե աշխատանք»:

Խոսելով փառատոներին մասնակցելու մասին, նա ասաց, որ վերջին տարիներին չի ուղարկում ֆիլմերը: «Շատ եմ մասնակցել փառատոների՝ Ռուսաստանում, Ֆրանսիայում, հիմա արդեն չեմ ուղարկում ֆիլմեր: Երբ ավարտում եմ մի ֆիլմը, սկսում եմ մյուսը, արդեն ժամանակ չի մնում:

Երիտասարդներն ակտիվ են, քանի որ իրենց հետաքրքրում է, թե ինչ արձագանք կգտնի: Ինձ արդեն հետաքրքիր չէ: Հայկական անիմացիան մրցունակ է դրսում:  Լավ ստուդիաներ ունենք՝ փոքրիկ, մոբիլ: Անում են հեղինակային ֆիլմեր, միաժամանակ այլ աշխատանքներ՝ գումարի համար: Ազգի մեջ ստեղծագործելու ցանկությունը կա, իսկ դա ոչ բոլոր ազգերն ունեն»,- ասաց անիմատոր-նկարիչ Նաիրա Մուրադյանը: