Ձեր վստահելի աղբյուրը

«Պարն իր լեզուն ունի: Այդ լեզուն մարմնի ու շարժման լեզուն է: Երբեմն այն ավելի բարձր է խոսում, քան ցանկացած երկխոսություն բեմում»,-համոզված է դերասան, պարող, բալետմաստեր, Մոսվայում գործող  «Shero Yan» մշակույթի կենտրոնի գեղարվեստական ղեկավար Գեղամ Շերոյանը:

Հայաստանյան մի շարք փառատոների մրցանանակիր Գեղամ Շերոյանն այսօր բնակվում է Մոսկվայում:  Նա պատասխանել է Panorama.am-ի հարցերին:

Panorama.am. -Ինչպե՞ս եղավ ձեր մուտքը թատերարվեստ, պարարվեստ:
Գ. Շերոյան.- Պարի ու թատրոնի անսահման, անպարփակ աշխարհ ես մուտք գործեցի շատ անսպասելի կերպով: Պարարվեստի ուսումնարանն ավարտելուց հետո բոլորից թաքուն գործերս տվեցի Երևանի թատրոնի և կինոյի պետական ինստիտուտ՝ պարային ռեժիսուրայի բաժին: Հենց էստեղից էլ ամեն ինչ սկսվեց: Ես նորովի ճանաչեցի պարը, սկսեցի ճանաչել թատրոնը, թատրոնի մարդուն, հասկացա, թե ինչ խորն ու գերբնական նշանակություն ունի բեմը, որ այն զուտ տարածք կամ հարթություն չէ: Մի խոսքով, ես ինստիտւտում բացահայտեցի արվեստի միստիկան: Թեև մինչև հիմա բացահայտում եմ: Դա անսպառ երևույթ է:

Panorama.am.- Ի՞նչ եք ուզում պարի լեզվով փոխանցել հանդիսատեսին
Գ. Շերոյան.- Պարն, ի տարբերություն խոսքային արվեստի, ավելի բարդ է, որովհետև այստեղ պահանջները փոխվում են, այստեղ էմոցիաների, ապրումների միակ փոխանցողը քո մարմինն է` իր պլաստիկայով: Պարում դու խոսում ես շարժումներով, այստեղ խոսում է միայն ու միայն մարմինը: Եվ միակ բանը, որ ես ուզում եմ փոխանցել հանդիսատեսին այդ լեզվով, դա այդ ժամանակի մեջ իմ ներսում ձևավորվող գաղափարներն ու զգացմունքներն են:

Panorama.am. -Դուք բնակվում եք Մոսկվայում և հիմնել եք «Shero Yanե մշակույթի կենտրոնը: Ո՞րն է այդ կենտրոնի հիմնական նպատակը, քանի՞ աշակերտ ունեք: Միայն հայե՞ր են:
Գ. Շերոյան. -Այո, ես հիմա բնակվում եմ Մոսկվայում: Բավականին ժամանակ էր անհրաժեշտ, որպեսզի այս դպրոցի հիմնադրումը տեղի ունենար: Փառք Աստծո, ամեն բան եղավ այնպես, ինչպես պլանավորել էի և շարունակում է ընթանալ այնպես, ինչպես պլանավորել էի: Դպրոցում սովորում են ոչ միայն հայերը, սակայն դպրոցն իրականացնում է նաև հայապահպանման գործառույթ, որ ես անձամբ շատ եմ կարևորում:

Panorama.am. -Կպատմե՞ք, ինչ սպասենք առաջիկայում։
Գ. Շերոյան. -Այժմ զբաղված եմ պարային պլաստիկ ներկայացման մեջ որպես դերասան պարող։ Մեծ պարտավորություն եմ կրում ստանձնածս դերը լավագույնս ներկայացնելու համար, քանի որ կերպարը բավականին լուրջ խորը հոգեբանություն ունի։ Ներկայացման ռեժիսորը իմ շատ լավ ընկեր Սաթեն Վարդանյանն է։ Ներկայացումը հանդիսատեսի դատին կհանձնենք մարտին:  Այս պահին համատեղ քննարկվում է նույնպես երկու կարևոր ներկայացում՝ մի փոքր ուրիշ ֆորմատում։ Այդ դեպքում կհանդիսանամ որպես ռեժիսոր։ Առաջիկայում պատրաստում եմ նաև «Սալոմե» պիեսի բեմադրությունը, որտեղ պլաստիկան ու խոսքը փորձել եմ միաձուլել իրար: Ստեղծագործությանը տրված է միանգամայն նոր մոտեցում: Օսկար Ուայլդի պիեսը կոմպակտացրել, իմի է բերել և մոնոպիեսի վերածել արձակագիր, սցենարիստ Արմինե Բոյաջյանը:

Panorama.am. -Պահո՞ւմ եք կապը Հայաստանը հետ: Ե՞րբ կտեսնենք ձեզ հայաստանյան բեմում:
Գ. Շերոյան.-Հայաստանի հետ կապը չպահել հնարավոր չէ, որովհետև Հայաստանն իմ հայրենիքն է, ես ունեմ հարազատներ, բարեկամներ, ընկերներ, կա համացանցը, կան այլ շփման միջոցներ: Իսկ հայաստանյան բեմում ինձ տեսնելու մասին հիմա դեռ չեմ ուզում պատմել, դա թող անակնկալ լինի ընկերներիս համար: