Ձեր վստահելի աղբյուրը

2016 թվականի ապրիլի 2-ին Մատաղիսում զոհված 53-ամյա Նոդարիկ Մարգարյանը Լոռու մարզի Գուգարք գյուղից էր: Նա որպես կամավոր 1992-93 թվականներին մասնակցել է Արցախյան ազատամարտին, դրանից հետո որպես պայմանագրային զինծառայող՝ 23 տարի ծառայել է հայրենիքին:

Զինծառայողը 4 երեխաների հայր էր:  Վերջին տարիներին բնակվում ու աշխատում էր Մատաղիսում: Զոհվել է ապրիլի 2-ին, հակառակորդի արձակած ականը պայթել է սնունդով բարձված մեքենայի հենց կողքին, որի վարորդը եղել է Նոդարիկ Մարգարյանը:

Գուգարքի քարուքանդ ճանապարհով գնում ենք ապրիլյան պատերազմում զոհված պայմանագրային զինծառայողի տուն: Տանն ապրում են Նոդարիկ Մարգարյանի  82-ամյա մայրը, դուստրը, որդին ու թոռը: Նրանք զարմանում են մեր այցելությունից, խոստովանում են, որ իրենց ընտանիքին այսօր քչերն են հիշում:

Ելենա տատը ցավով ու հպարտությամբ է խոսում որդու մասին, թաց աչքերով պատմում, թե իր միակ տղան ինչ դժվարությունների միջով է անցել, ինչպես է աշխատանքի անցել Արցախում ու դառը քրտինքով ընտանիք պահել: «Նա էր մեզ  պահում, իսկ հիմա մեր տան տղամարդը Նարեկն է»,- ասում է Ելենա Սարգսյանը՝  մատնացույց  անելով Նոդարիկի որդուն՝ 25-ամյա Նարեկին, որն առողջական լուրջ խնդիրներ ունի: Զինծառայողի որդիներից մեկն էլ ընտանիքով մեկնել է Ռուսաստան` արտագնա աշխատանքի:

Նոդարիկ Մարգարյանի դուստրը՝ Լուսինեն պատմում է. «1993 թվականին ես առաջին դասարան էի, պապան մեկնեց կամավոր, պատերազմից հետո մնաց պայմանագրային զինծառայող: 2004 թվականի մայրս մահացավ, պապան եկավ, մի քանի ամիս մնաց, հետո տեղափոխվեցինք տատիկի մոտ, ինքը գնաց նորից»:

Վերջին անգամ Լուսինեն հոր հետ խոսել է ապրիլի 1-ին. «Բավականին երկար զրուցեցինք, խոսքի մեջ ասաց՝ Լուսի ջան, վիճակը էն չի, լարված ա»: Մեկ օր անց՝ վաղ առավոտյան էլ Նարեկին զանգեց: Հանձնարարեց՝ «ունեցածս այստեղ չթողնեք»: Մատաղիսում վարձով բնակվող Նոդարիկ Մարգարյանը կենդանիներ ու թռչուններ էր պահում:

Տիկին Ելենանն էլ ասում է, որ ապրիլի 2-ին հարևանի տանն էր, երբ լսեց՝ Մատաղիսում ռմբակոծություն է: Վերադառնալով տուն, թոռին խնդրել է որդուն զանգել, սակայն պատասխանող չի եղել: «Սիրտս ինչ-որ բան էր գուշակում: Դողում էր մարմինս, մին էլ Նարեկն եկավ քաղաքից: Տեսա լցված ա, ասի ինչ ա՞ եղել, թե ոչ մի բան: Ասի Նարեկ ինչ ա՞ եղել, ասա, թե չէ փետը գլխովդ կտամ, ի՞նչ ա եղել, ասավ պապան, պապան..... ու էլ բան չասավ: Դեպքը 9.30-10.00-ն էր եղել, մենք 17.30-ի կողմերն իմացանք»:

Հետո հարազատները պիտի մանրամասներն իմանային:  Ապրիլի 2-ի առավոտյան Մատաղիսի զորամասում ռմբակոծություն է սկսվում: Պետք էր հաց տանել զինվորներին, սակայն, չհասցրեցին: «Մթերք պետք է դիրքեր տանեին: Արկը պայթել է մեքենայի մոտ, Հովսեփը վիրավորվում է, մինչև տարել են ապահով տեղ, հետ են եկել, որ պապային օգնեն, տեսել են՝ պապան չկա»,- պատմում են Նոդարիկ Մարգարյանի զավակները:

Նոդարիկ Մարգարյանն ու կապիտան Հովսեփ Կիրակոսյանը զոհվել են, սակայն մինչ զոհվելը կապիտանը հասցնում է զորամասից դուրս բերել 25 զինծառայողի:

Որդու զոհվելուց հետո տիկին Ելենան գնացել է Արցախ, այն տուն, որտեղ ապրել է տղան: «Ամեն օր աչքիս առաջ էդ պատկերն է. սեղանին կիսատ թողած  ճաշն ու մի կտոր հացը: Ենթադրում եմ՝ զանգել են ու Նոդարիկը դուրս է եկել տնից»,- արցունքն աչքերին ասում է 82-ամյա Ելենա տատը:

Լուսինեն հիշում է, թե ինչքան հոգատար էր հայրը. «Հեր ու աղջիկ չէինք, ընկերներ էինք: Բարձր տոնով չէր խոսում, հոգատար էր, հայր, մայր, ամեն ինչ էր մեզ համար: Զանգում խորհուրդներ էինք հարցնում: Հեռավորությունը մեզ չի խանգարել»:

Որդին՝ 25-ամյա Նարեկը թատերական կրթություն ունի, այժմ հեռակա անասնաբույժի մասնագիտություն է ստանում: Առողջական խնդիրների պատճառով աշխատել  չի կարող, սակայն հույս ունի, որ թեկուզ թեթև, բայց  աշխատանք կգտնի:

Լուսինեն նույնպես աշխատանք չունի, ասում է, որ մոր հիվանդության պատճառով տան հոգսն իր վրա է եղել, դրա համար միջնակարգ կրթությունից հետո չի կարողացել ուսումը շարունակել: Ասում է, որ եթե աշխատանք լինի, գոնե կկարողանա ընտանիքի հոգսը թեթևացնել: