Ձեր վստահելի աղբյուրը

Կարեն Դեմիրճյանի անվան Մարզահամերգային համալիրի հունիսի 23-ին «AMEN Project» ընկերությունը ներկայացնելու է «Ամեն» երաժշտական դրամատիկ շոու–ներկայացումը: «Ամեն» շոուն էպիկական դրամա է հայ ժողովրդի պատմական ճամփորդության մասին՝ նրա ծագման ու հավատքի, մշակութային կողմնորոշիչների և արժեքների մասին: «Ամեն»–ը բացառիկ միջազգային նախագիծ է, որին մասնակցում են հայ հայտնի երգիչներ, ովքեր նաև գործունեություն են ծավալում դրսում: Նրանց թվում է նաև Գերմանիայի Բավարիա երկրամասի Նյուրնբերգ քաղաքի Պետական оպերայի թատրոնի առաջատար սոպրանոներից  Հրաչուհի Բասենցը:

Այս համերգի ընթացքում կատարվելու է Հրաչուհի Բասենցի երազանքներից մեկը՝ երգելու է  ՀՀ ժողովրդական արտիստ Բարսեղ Թումանյանի հետ:

«Ինձ համար մի նոր ձևաչափ է: Հավատացած եմ, որ լավ է անցնելու: Երգելու եմ իմ ամենասիրելի տղամարդ արտիստներից մեկի հետ, ում հետ երազել եմ երբևէ բեմ բարձրանալ՝ մեծն մաեստրո Բարսեղ Թումանյանի: Դա երազանքներիցս մեկն է, որն իրականանում է»,- Panorama.am-ի հետ զրույցում ասաց Հրաչուհի Բասենցը:

Նա նաև նշեց, որ հայ հանդիսատեսի համար միշտ սիրով է երգում. «Բայց անհերքելի փաստ է, որ հայ հանդիսականից պահանջկոտ հանդիսականի դեռևս չեմ հանդիպել: Միգուցե նրանից է, որ մենք ենք այս իրականությունից կտրվել, գնացել, հետո երբ վերադառնում ենք՝ ապացուցելու, հաստատվելու խնդիր կա՝ դե որ լավն ես, գնացել ես, ապացուցի: Կարծում եմ՝ այդ խնդիրն է դժվարացնում:  Բայց առաջին երկու անգամ շփումից հետո…Սիրով եմ երգում հայ  հանդիսատեսի համար, որովհետև կարոտում եմ: Վաղուց եմ գնացել, շատ չեմ ճաշակել Հայաստանի հանդիսատեսին: Ինձ համար էլ հետաքրքիր է ամեն անգամ ինչ արձագանքներ, պատասխան կունենամ դահլիճից»: 

Երգչուհին նաև պատմեց, թե ինչպես է սկսել իր գործունեությունը Գերմանիայում. «Պետական Կոնսերվատորիայում յոթ տարի սովորելուց հետո  2005 թվականին մասնակցել եմ Բելվեդեր միջազգային երգի մրցույթի լսումների առաջին ընտրական փուլին, որը  Երևանում էր անցկացվում: Առաջին փուլն անցնելուց հետո մեկնեցի Ավստրիա՝ մասնակցելու մրցույթին: Չանցա եզրափակիչ, բայց առաջարկ ստացա Գելզենքիրխենի թատրոնից՝ վեցամսյա պայմանագրով գլխավոր դերերի համար: Երկու տարի այնտեղ աշխատելուց հետո, երբ մեր թատրոնի տնօրենը  Նյուրնբերգից առաջարկ ստացավ, իր լավագույն երգիչներին ու երգչուհիներին իր հետ տարավ: 2008 թվականից ապրում և ստեղծագործում եմ Նյուրնբերգում»:

Հրաչուհի Բասենցը նշեց, որ ամեն հնարավոր առիթ օգտագործում է՝ պրոպագանդելու հայկական արվեստը. «2011 թվականին, երբ ընտրվեցի Բավարիայի լավագույն երգչուհի, քաղաքի կողմից նաև ընտրվեցի Եվրախորհրդարանում Բավարիան ներկայացնող երգչուհի: Եվրոպական ստեղծագործությունների հետ մեկտեղ կատարեցի հայկական 3-4 ստեղծագործություն»:

Նրա խոսքով, Եվրոպայում այնքան էլ տեղեկացված չեն հայկական երգարվեստից, հիմնականում քաջատեղյակ են Խաչատրյանի, Տերտերյանի,  Հարությունյանի, Մանսուրյանի ստեղծագործություններից: Ծանոթ են Կոմիտասի արվեստին, սակայն ոչ խորապես:

«Բայց եվրոպական հանդիսատեսը շատ մեծ ոգևորությամբ է ընդունում հայկական երաժշտությունը, խորթություն չեն զգում, ընկալում են: Հետաքրքիրն այն է, որ չհասկանալով բառերը՝ հասկանում են մեր ցավը: Այսինքն՝ ամեն դեպքում առաջնայինը ցավն է, որ մենք դեռ չենք հաղթահարել: Միգուցե մեր բոլոր ստեղծագործությունները գոռում են այդ ցավի մասին: Ինչքան էլ լիրիկական կամ ուրախ տրամադրությամբ ստեղծագործություններ լինեն, միևնույնն է՝ դրամատիկ նոտան միշտ կա, պահպանվում է»,- ասաց սոպրանո Հ. Բասենցը:

Խոսելով եվրոպական օպերային արվեստի մասին, առհասարակ ի՞նչ ուղղությամբ է գնում և համեմատելով հայկական օպերային արվեստի հետ, նա նշեց. «Բնականաբար,  մենք նույն տարածքներում չենք, ինչ-որ եվրոպականը: Եվրոպականը թե սոցիալապես, թե ֆինանսավորման առումով ավելի բարձր մակարդակի վրա է գտնվում, իրենք ավելի ներծծված են դասական արվեստն առաջ տանելու գործում:

Դրսում օպերային արվեստն այսօրվա դրությամբ ավելի ռեժիսորային թատրոն է դարձել: Շատ գոհ չեմ դրանից, որովհետև երաժշտությունն որոշ առումով մղվում է ետին պլան: Այս առումով միշտ լինում են անհամաձայնություններ. դիրիժորը պայքարում է իր դաշտում, ռեժիսորները  փորձում են կրճատել երաժշտությունը: Սակայն այսօր այն ժամանակաշրջանում չենք, որ կանգնենք ու միայն հնարավորությունները ցուցադրենք: Արդեն հանդիսատեսն էլ է պահանջում, որ խաղ, դրամա ցուցադրվի: Կարծում եմ, որ Հայաստանը դեռևս շատ երկար ճանապարհ ունի անցնելու: Իհարկե, մենք ունենք լավ ռեսուրսներ, արտիստներ, ամեն բան ունենք, պարզապես պետք է լուրջ հետևել, բարձրացնել, շատացնել այն, ինչ ունենք: Ոչ մի դեպքում չքչացնել»:

Խոսելով ազգանվան մասին, երգչուհին ասաց. «Ինձ մինչև Բասենցը բոլորը ճանաչում էին Խումարյան: Բոլորս էլ գիտենք, որ Բասենը Արևմտյան Հայաստանի գավառներից է: Մերոնք 1880-ականների թուրք-ռուսական պատերազմի ժամանակ գաղթել են: Հայրիկս երազանք ուներ, որ այդ անունը չկորի, երբ կարիերայի հետ կապված լուրջ քայլեր սկսեմ, անպայման այդ ազգանունը վերցնեմ: Ինձանով  սկիզբ դրվեց, փոքր եղբայրս, ով Գերմանիայում բալետով է զբաղվում,  ինքն էլ արդեն Բասենց է»:

Լուսանկարները՝ Հրաչուհի Բասենցի ֆեյսբուքյան էջից: