Ձեր վստահելի աղբյուրը

Հալեպահայ Լուսինե Պարսումյանն ընտանիքի հետ 2012 թվականից ապրում է Երևանում: Սկզբում եկել են որպես զբոսաշրջիկ՝ 15 օրով, սակայն Սիրիայում պատերազմական իրավիճակի պատճառով արդեն 5 տարի Հայաստանում են:

Լուսինե Պարսումյանը ներկա էր ՄԱԿ-ի երևանյան գրասենյակում  Փախստականի համաշխարհային օրվան և «Մենք կանգնած ենք Փախստականների կողքին» քարոզարշավի կապակցությամբ կազմակերպված միջոցառմանը:

«2012 թվականին Սիրիայում նոր էր պատերազմը սկսվում: Որոշեցինք 15 օրով գալ Երևան՝ հանգստանալու, քանի որ աշխատանքը դադարել էր, խանութները փակ էին, տանից քիչ էինք դուրս գալիս: Սակայն շատ արագ վիճակը վատացավ, ու մենք մնացինք այստեղ: 15 օրվա հագուստ էինք բերել ընդամենը, ուրիշ ոչինչ: Բայց չարժեր մեր կյանքը վտանգելու համար  հետ գնալ՝  մեր ունեցվածքի հետևից»,- լրագրողների հետ զրույցում ասաց Լ. Պարսումյանը:

Նա նշեց, որ սկզբում շատ դժվար էր, չգիտեին՝ ինչ անել՝ սպասել, որ իրավիճակը լավանա և վերադառնան, թե փորձեն ինտեգրվել. «Ծանր հոգեվիճակ էր, մինչև ճանապարհ գտանք ու հիմնվեցինք այստեղ: Հալեպի բիզնեսն այստեղ շարունակեցինք: Ամուսինս արծաթագործ էր, շարունակեց իր գործն այստեղ: Արդեն հինգ տարի Վերնիսաժում վաճառում է իր պատրաստած իրերը: Կան գնորդներ՝ և տեղացի, և զբոսաշրջիկներ: Արդեն ունի իր մշտական գնորդները: Ես էլ բիժուտերիա եմ պատրաստում: Ավելի շատ մասնակցում եմ ցուցահանդեսների»:

Հալեպահայի խոսքով, օժանդակություն ստացել են և  կառավարությունից, նաև կազմակերպություններից:

«Եղել են ճանապարհ ցույց տվողներ, անցկացվել են դասընթացներ, խորհրդատվություններ: Ունենք փաստաբաններ, խորհրդատվություն ենք վերցնում: Մենք մեր հայրենիքում էինք, բայց մեզ համար լրիվ օտար օրենքներ էին: Հարկայինի հետ կապված խնդիրներ չկային: Տեսնում էին, որ ոչ թե խախտում ենք անում, այլ ուղղակի չգիտենք ձևը»,- նշեց նա:

Պատասխանելով Panorama.am-ի հարցին, թե այսօր արդեն Հալեպում իրավիճակը քիչ-քիչ կարգավորվում է, կան սիրիահայեր, ովքեր վերադառնում են, արդյո՞ք մտադրություն ունենք վերադառնալու, Լ. Պարսումյանն ասաց. «Քիչ են մարդիկ, ովքեր ցանկանում են վերադառնալ: Հիմնականում նրանք են, ովքեր մեկ տարի առաջ են եկել: Մեզ նմանները, ովքեր արդեն հինգ տարի այստեղ են, հաստատվել են, ունեն աշխատանք, բիզնես, կարծում եմ, չեն մտածում վերադառնալու մասին: Հինգ տարին քիչ չէ:  Մենք չենք մտածել վերադառնալու մասին»: