Ձեր վստահելի աղբյուրը

Հայաստանի Նկարիչների միությունում բացվեց «Քանդակ-2017» ցուցահանդեսը: Ներկայացված է տարբեր թեմաներով 28 փոքրածավալ աշխատանք:

«Խորհրդային միության տարիներին նման ցուցահանդեսներում ներկայացվում էին մեծ ծավալի աշխատանքներ:  Այսօր ներկայացված այս աշխատանքները խոսում են այն մասին, որ մեր ստեղծագործողները, դժբախտաբար, չունեն այն ֆինանսական հնարավորությունները, որպեսզի իրականացնեն ավելի մեծ չափի քանդակներ: Որպես արդյունք տեսնում ենք արժեքավոր գործեր, չնայած չափերով շատ փոքր»,- Panorama.am-ի հետ զրույցում ասաց Նկարիչների միության նախագահ Կարեն Աղամյանը:

Նրա խոսքով, թեև այսպիսի ժամանակներ են, սակայն ստեղծագործ մարդը շարունակում է ստեղծագործել, իսկ ներկայացված աշխատանքները շատ հետաքրքիր են:

Պատասխանելով  հարցին, թե ներկայացված քանդակներից որևէ մեկը, ավելի մեծ ծավալի, տեսնո՞ւմ եք Երևանում որևէ տեղ տեղադրված, Կ. Աղամյանն ասաց. «Նախորդ տարի մենք ցուցահանդես արեցինք, հատուկ ներկայացված էին քանդակներ ու լուսանկարներ, թե այդ քանդակները քաղաքի որ անկյունում կարելի է տեղադրել: Այսինքն հստակ նպատակ կար: Այդ նպատակն այս անգամ չկա, բայց, իհարկե, կան քանդակներ, որոնք կցանկանայի տեսնել Երևանում, Գյումրիում կամ մեկ այլ վայրում տեղադրված»:

Հարցին, թե նախորդ տարվա ցուցահանդեսից հետո ներկայացված քանդակներից որևէ մեկը տեղադրվե՞լ է, Նկարիչների միության նախագահն ասաց. «Դժբախտաբար, չիրականացան: Չնայած հրավիրված էին և քաղաքապետարանից, և մշակույթի նախարարությունից: Եկան, տեսան, ուրախացան, զարմացան, ողջունեցին և դրանով ավարտվեց»:

Նրա կարծիքով, Երևանում պակասում է զուտ քանդակագործական փոքր ծավալի աշխատանքները, որոնք իրենց մեջ կկրեն ոչ թե ինչ-որ մեկի փառաբանման խնդիրը, այլ հենց իրենք որպես արվեստի գործ կդիտվեն:

«Մյուս կողմից  նայում եմ՝ իսկ որտե՞ղ տեղադրել: Երևանում այնպիսի խտությամբ են կառուցված շենքերը, որ պուրակներ չեն մնացել: Իսկ քանդակը սիրում է ոչ թե փողոցում դրվի, այլ կանաչ միջավայրում»,- ասաց Կարեն Աղամյանը:

Ցուցահանդեսում ներկայացված է Ալեքսան Բաբայանի երկու աշխատանք՝ «Թող լինի միշտ արևը», «Ծիծեռնակ, ծիծեռնակ»: Նա ցանկանում է քանդակները տեսնել երևանյան զբոսայգիներում տեղադրված:

«Կարծում եմ՝ սպասված քանդակներ են, քանի որ երեխաներին նվիրված որևէ քանդակ քաղաքում չկա»,- ասաց նա:

Քանդակագործի կարծիքով, թվում է, թե Երևանում շատ են քանդակները, բայց ավելի շատ քանդակների անհրաժեշտություն է տեսնում. «Մեր քաղաքին պետք են ավելի շատ քանդակներ, որպեսզի մարդիկ ավելի բարիանան, սիրեն իրենց քաղաքը: Փորձեք որևէ ամայի վայրում քանդակ դնել: Անմիջապես սրտի նման սկսում է աշխատել, մարդկանց ուշադրություն է հրավիրում, ամայությունից վերանում է:

Ամեն տեղ ճարտարապետությունը  շատ է, բայց առանց քանդակի: Եթե քանդակը շատանա, մեր քաղաքի դիմագիծը և կլավանա, և քաղաքը կդառնա ավելի գեղեցիկ»:

Քանդակագործի խոսքով, քանդակները կարող են լինել տարբեր թեմաներով՝ հայրենասիրական, սիրո, կնոջ, մանուկների:

«Զինվորի կերպարին  նվիրված շատ քանդակներ պետք է լինեն քաղաքում, որպեսզի երիտասարդը, ով դեռ բանակ չի գնացել, տեսնի ու ձգտի դառնալ այդպիսի կերպար: Զինվորի հետ կապված ոչ մի կոմպոզիցիոն աշխատանք չկա: Խաչքարով զինվորի հիշատակը հավերժացնելը, իմ կարծիքով, գերեզմանային մակարդակի վերաբերմունք է: Մեծ Հայրենական պատերազմից հետո զինվորի կերպարը թե դասական գեղարվեստական գրականության մեջ, թե կինոարվեստում, թե գեղանկարչության ու քանդակագործության մեջ, բարձրացվեց, հզորացվեց: Պատվերներ էին գալիս:  Մեր պատերազմներից հետո  այդ վերաբերմունքը չկա: Դրան պետական առանձնահատուկ վերաբերմունք է պետք: Տարբեր միջոցառումների համար անիմաստ ծախսեր են արվում: Կարելի է այդ ծախսերից մի փոքր մաս հատկացնել քանդակագործությանը, մոնումենտներ կծնվեն»,- ասաց արվեստագետը:

Նա նշեց, որ ունի նման աշխատանք, դիմել է պաշտպանության նախարարությանը՝ քաղաքում տեղադրելու համար, պատասխանել են՝ դիմել 2018-ին: 

Ալեքսան Բաբայանն, ընդհանրապես, պետության վերաբերմունքը դեպի արվեստը, արվեստագետը, բացասական է գնահատում:

«Պետությունը պետք է ամեն օր արվեստանոցի դուռը ծեծի, ասի՝ մեզ սա է պետք, այն է պետք: Շնորհալի քանդակագործների բանակ ունենք, բոլորին պետք է գործ տալ: Ինչ ստեղծում է քանդակագործը, մնայուն արժեք է: Ոչ մնայուն միջոցառումների վրա հսկայական գումարներ ենք ծախսում, մնայուն քանդակագործության վրա ծախս չենք անում, հազվադեպ մրցույթներ են լինում»,- ասաց քանդակագործը: