Ձեր վստահելի աղբյուրը

Ռեժիսոր Թամարա Ստեփանյանի  «Ձյուն կա» ֆիլմն ընդգրած է «Ոսկե ծիրան» 14-րդ կինոփառատոնի վավերագրական ֆիլմերի մրցույթում: Այն պատմում է  Մարսելում ապրող փախստական հայերի, նրանց սոցիալական վիճակի մասին:

«Ուրախ եմ լինել հայրենիքում, ներկայացել ֆիլն այստեղ: Այլ զգացողություն է ներկայացնել ֆիլմը հայրենքում, եթե նույնիսկ չես ապրում այստեղ»,- նշեց նա:

Ռեժիսորը պատեց, թե  ինչպես է որոշել նման ֆիլմ նկարահանել. «Մի օր Լիոնում դուրս եկա կայարանից: Այնտեղ տեղադրված էին փոքրիկ վրաններ: Մտքովս չանցավ, որ կարող են հայ ընտանիքներ ապրեն այդ վրաններում: Մի կին երեխային կանչեց՝ «արի բալես, ճաշը պատրաստ է»: Ծանոթ լեզու էր: Հասկացա, որ հայ ընտանիքներ են ապրում այդ վրաններում, նաև կային այլ ազգերից:
Ֆիլմ նկարահանելու համար գնացի Մարսել, որովհետև Մարսելն ունի ծով, որը  բերում է մարդկանց: Ծովը 100 տարի առաջ Մարսել էր բերել նաև Ցեղասպանությունից ողջ մնացած մարդկանց:  Մարսելում ծանոթացա հայ ընտանիքների հետ:  Միասին փորձեցինք հասկանալ, թե ինչ է նշանակում սպասողական վիճակ: Այն կարող է մարդուց շատ բան վերցնել, միաժամանակ տալ: Այդ սպասման մեջ շատ հայ ընտանիքներ շատ բան են կորցնում:  Ես օտարության մեջ եմ 25 տարի, ծանր երևույթ է, խոցելի մի բան է: Դժվար իրավիճակ է սպասելը: Ինձ դա էր հետաքրքրում: Փորձում էի հասկանալ իրենց պատմություններվ, կյանքով նաև իմը, փորձել երկխոսություն ստեղծել ու տալ հանդիսատեսին»:

Ռեժիսորն ասաց, որ իր ֆիլմի հերոսներից երկու ընտանիք արդեն ապաստան են ստացել, մեկ ընտանիքի մերժել են, մտածում են՝ ինչ անել, մուսները սպասման մեջ են: 

«Եվրոպայում կյանքը այդքան էլ հեշտ չէ, ինչքան շատերին է  թվում: Ծանր է, դժվար: Շատերն այդ սպասման ընթացքում դառնում են հոգեկան հիվանդ մարդ»,- ասաց Թ. Ստեփանյանը: 

Ֆիլմի պրեմիերան կայացել է Պուսանի միջազգային կինոփառատոնում: Պատասխանելով հարցին, թե ինչպես ընդունվեց ֆիլմը փառատոնում, Թ. Ստեփանյանն ասաց. «Հոկտեմբերին էր, Հարավային Կորեայում: Բավականին հետաքրքրության կար Հայաստանի հանդեպ: Շատերը չգիտեին, որ պատերազմ կա Հայաստանում, թե ինչու են Հայաստանից գնում, ապաստան  փնտրում:  Բայց ինձ հետաքրքիր է, թե  ինչպես կընդունվի Հայաստանում»:

Նշենք, որ Թամարա Ստեփանյանը ծնվել է Երևանում: 1994-ին, ծնողների հետ տեղափոխվել է Լիբանան: Այնտեղ ուսանելուց և աշխատելուց հետո տեղափոխվել է Ֆրանսիա՝ սկիզբ առած կինոկարիերան շարունակելու:

Ֆիլմի մասին՝
Մարսել, 2014 թվական: Ապաստան փնտրող տասնյակ հայեր  գոյատևման խնդիր ունեն,  մինչ կստանան իրենց հայցադիմումի պատասխանը:  Նրանք հետևում են թողել մի երկիր, որի  բնակիչներն ավելի քան  հարյուր տարի է, ինչ աշխարհով մեկ  սփռված են,  երկիր, որ բոլորը նկարագրում են որպես  բնակիչներից լքված  ու կենսազուրկ անապատ: Հարկադիր լռություն, անկարողություն... Նրանք միջանկյալ տարածքում են ապրում` երկու երկրի, երկու կյանքի միջև, ժամանակի մեջ մի վերացական տարածք, որ ոչնչից է, և որտեղ կյանքը լիովին սպրդում է նրանցից:  Ափի մոտ, մոռացման մեջ ճոճվում են նրանք: