Ձեր վստահելի աղբյուրը

«Առանց այն էլ երկար ենք սպասել, այլևս սպասելու կարիք չկա»,- այսօր լրագրողների հետ հանդիպմանն ասաց ԵՊՀ Բանասիրության ֆակուլտետի դոցենտ, մասնագիտությամբ լեզվաբան Նարինե Դիլբարյանն՝ անդրադանալով Երևանում փողոցների անվանափոխության առաջարկին։

Նրա խոսքով՝  Ավգյան ախոռները մաքրելու ուղղությամբ ձեռնարկած ցանկացած փորձ միշտ էլ ճիշտ է. «Եկեք խոստովանենք, որ մեր հայկականության, ազգային ինքնության վերաբերյալ որոնումները չեն ավարտվել և այդ որոնումների ճանապարհին նաև անվանակարգումն է։ Կարծում եմ, որ ժամանակն է, որ քաղաքական իշխանությունը որոշի, լայն հանրությանն ամեն ինչ թողնել, դա էլ նշանակում է ձերբազատվել հոգսերից։ Մենք պետք է վերականգնենք մեզ ազգային տեղանունները։ Այսօր հնարավորություն ձերբազատվելու այնպիսի մարդկանց անուններից, որոնց պատմական անցյալի մասին մարդիկ դժվար թե իմանան։ Գուցե ուշացումով, բայց կարծում եմ, որ  հիմա ճիշտ է զբաղվել անվանափոխությամբ»։

Հանդիպմանը ներկա Երևանի թատրոնի և կինոյի պետական  ինստիտուտի Դերասանի վարպետության և ռեժիսուրայի ամբիոնի վարիչ, ՀՀ արվեստի վաստակավոր գործիչ, պրոֆեսոր Ռուբեն Բաբայանի կարծիքով՝ անվանափոխությունը պետք է նախորդեին ավելի կարևոր քայլեր:

«Այստեղ մենք պիտի դնենք մի շատ կարևոր խնդիր՝ ինչից ենք մենք հրաժարվում։ Երբ հասկանում ենք, որ հրաժարվում ենք մի որոշակի արժեքային համակարգից, այն անցյալից, որն իր հետ բերել է ահավոր դաժանություններ, սպանություններ, հանցագործություններ, հետո մենք սկսում ենք հրաժարվել և այդ ամեն ինչը կրող անուններից։ Եթե մենք սա անում ենք, նշանակում է, որ այդ պատմությունը, արժեքային համակարգը մերժում ենք և այլևս չենք վերադառնալու դրան»,- մանրամասնեց Բաբայանը։

Արվեստագետի խոսքով՝ այսօր մտավորականները սկսել են վերցնել քաղաքական գործիչների տրամաբանությունը և արդարացումներ տալ քաղաքական երևույթներին. «Ո՞նց ես թույլ տալիս արդարացնել Բակունցի և Չարենցի սպանությունը, երբ ասում ես, թե ժամանակները այդպիսին են եղել: Ամեն մարդ ունի մեծագույն ընտրության իրավունք: Ուզում ես՝ եղիր սրիկա կամ կարգին մարդ, դու ես ընտրում, իսկ երբ ընտրում ես ստորությունը, դա արդարացնում ես ժամանակներով։ Ինչ տարբերություն, որ հիմա սոցիալիստական մենաշնորհը վերափոխվել է օլիգարխիկ մենաշնորհի: Մեկ խնդիր պետք է դնել՝ կառուցել պետություն: Շատերի համար պետություն ասվածը մնաց զինանշան, օրհներգ, դրոշ, և պետության մեծագույն անհրաժեշտությունը չընկալվեց»։

Ռուբեն Բաբայանը վերջում հավելեց՝  ինքը կողմ է, որ Հայաստանը անվանվի Հայք: