Ձեր վստահելի աղբյուրը

Ճարտարապետ Արսեն Կարապետյանը ֆեյսբուքյան իր էջում տեղադրել է 1973 թ. Երևանի կանաչապատման հեռանկարային նախագծի սխեման: Մուգով արված հատվածները կանաչ տարածքներ են: 

Մգով բացի վրա երևում է՝ կանաչապատ տարածքները ավելի շատ են, քան քարն ու ասֆալտը: Դե բնական է՝  առաջին հերթին կանաչ զանգվածը թթվածին է, խոնավություն, փոշեկուլ, մաքուր օդ, առողջ բնակչություն... իսկ կանաչի դիզայնը՝ արդեն այդ տրամաբանությունից ելնելով:

Սակայն 1973-ից տարիներ անց լրիվ հակառակ պատկերն է: Ու թեև քաղաքային իշխանությունները խոսում են կանաչ տարածքի կարևոր լինելու մասին, ու հասկանում են, որ այն կարևոր է քաղաքացիների համար, Երևանը գնալով անապատանում է:

«Աշխարհի մայրաքաղաքների առջև ծառացած հիմնախնդիրներից կարևորագույնն այսօր կանաչ տարածքների ավելացումն է, ինչպես նաև բնապահպանական մարտահրավերներին դիմակայելն ու արդյունավետ լուծումներ մշակելը»։ Սա մեջբերում է Երևանի քաղաքապետի 2017 թ. ընտրություններին մասնակցած և հաղթած ՀՀԿ նախընտրական ծրագրից:

Նույն ծրագրում կարդում ենք. «Նախատեսվում է. ձեռք բերել կանաչապատման ժամանակակից մեքենա-սարքավորումներ, կիրառել կանաչապատ տարածքների խնամքի նորագույն մոտեցումներ (ոռոգում, կանաչապատում, ծաղկապատում, խնամք), ավելացնել ընդհանուր օգտագործման կանաչ տարածքները, կանաչապատման սակավ հնարավորությամբ տարածքներում կիրառել այլընտրանքային կանաչապատում,…»:

Այսօր երևանցիները, բնապահպանները անընդհատ բողոքում են կանաչ տարածքների քչությունից, որը գնալով էլ ավելի է պակասում՝  սրճարան,  բարձրահարկ, ինչ-որ մեկի քմահաճույք...  «պատճառները» հիմնականում՝ «էս ծառն ինձ խանգարում է»:

Եկեք չլսենք ու չկարդանք, թե ինչ են ասում քաղաքային իշխանությունները, այլ նայենք թե 73-ի նախագծը ինչպես է «իրականացված» այսօր:

Ի դեպ՝ նախագծի տակ կարդում ենք հուշարձանների գրանցման ու անձնագրերի կազմման մասին: Ասենք, որ դրանք էլ այսօր չկան:

Երևանում յուրաքանչյուր բնակչին բաժին ընկնող կանաչ տարածքը կազմում է ընդամենը 7,6 մ2  և ցածր է Առողջապահության Համաշխարհային Կազմակերպության կողմից խորհուրդ տրվող նվազագույն արժեքից՝ 9 մ2 –ից: