Ձեր վստահելի աղբյուրը

«Մենակ եմ ապրում, տղաս ընտանիքի հետ Ռուսաստանում ա, աղջիկս էլ՝ Երևանում». տատը գոգնոցի ծայրով սրբում է թաց աչքերը, դանդաղ ու ծանր քայլելով գնում մութ, խունացած պատերով սենյակի խորքն ու վերադառնում կոնֆետները ձեռքին:

«Տատ»,- ուզում եմ ինչ-որ բան ասել, բայց անզոր եմ շարունակել, կոկորդս խեղդվում է ու ամաչելով իմ արցունքներից, փորձում եմ լուսանկարել բարի աչքերով կնոջը:

Ծեր կինը խնդրում է ոչ մի տեղ չհրապարակել իր լուսանկարը: Խոստանում եմ ու կոնֆետներն ափիս մեջ սեղմելով դուրս եմ գալիս տատի տանից:

Մինչև հիմա չեմ մոռանում թաց ու բարի աչքերը:

Գյուղերում կան փողոցներ, որտեղ ծայրից ծայր կողպված դռներ են, որոնք գուցե երբևէ չեն բացվելու:

Գյուղեր էլ կան, որտեղ տարվա մեծ մասը հիմնականում կանայք են, ծերերն ու երեխաներ: Տղամարդիկ դրսում են՝ խոպանում: Աշնանը վերադառնում են, գարնանը՝ գնում: Նրանք իրենց երեխաների մեծանալը տեսնում են սկայպով, հայրական խրատն էլ տալիս համացանցի միջոցով:

Տավուշ, Ոսկեպար. կանայք սպասում են...

Բեգլարյանների տղան նույնպես Ռուսաստանում է: Արևհատ Բեգլարյանն ասում է, դժվար է ապրելը, աշխատանք չկա, իսկ սահմանապահ գյուղում մարդիկ պետք է առաջինն աշխատանք ունենան:

«Թե Ռուսաստանում աշխատանք ա լինում՝ աշխատում ա, թե չի լինում՝ կիսատ-պռատ հետ ա գալիս: Մեր հիմնական եկամուտը մեր հողն է, անասունները»,- ասում է Արևհատ տատը: 

Կոստանդյանների տղան նույնպես մեկնել է արտագնա աշխատանքի:  Նրանք էլ շատերի նման սպասում են Ամանորին` երբ տղամարդիկ կվերադառնան Ռուսաստանից:

«Եթե գյուղում աշխատանք լինի, որևէ մեկը Ռուսաստան չի գնա: Առաջինը գյուղերին՝ հատկապես սահմանապահ, պետք է ուշադրություն դարձնեն, բա էս էրեխեքը մեղք չե՞ն: Հերը իրանց մեծանալը սկայպով ա տեսնում»,- ասում է տիկին Սոնյան: