Ձեր վստահելի աղբյուրը

«Կրթությունը մեր հասարակության մեջ համարվում է առաջնային գործոններից մեկը, բայց մյուս կողմից պետական քաղաքականությունը հանրային ֆինանսների առումով ուղղված է նրան, որ Հայաստանն իր համախառն ներքին արդյունքի մեջ կրթության ծախսերն իջեցնում է նույնիսկ 2 տոկոսից էլ ցածր»,- լրագրողների հետ հանդիպմանն ասաց Կրթական քաղաքացիական նախաձեռնության անդամ Վահրամ Սողոմոնյանը:

Նախաձեռնությունը մտահոգված է ՀՆԱ-ի նկատմամբ կրթության ֆինանսավորման բավականին ցածր՝ 2.34% ցուցանիշով և ավելին՝ այդ ցուցանիշը մինչև 2020թթ. 1.85% նվազեցնելու միտումով, որը նախատեսվում է ՀՀ կառավարության 2018-2020թթ. կարճաժամկետ ծախսերի ծրագրով:

«Վտանգավոր ցուցանիշ է»,- ընդգծեց Վ. Սողոմոնյանը՝ հղում անելով ՅՈՒՆԵՍԿՕ-ի վիճակագրության ինստիտուտի աղյուսակին, որտեղ Հայաստանը 158 երկրների շարքում 2.34%  ցուցանիշով գտնվում է 136-րդ տեղում, իսկ երեք տարի անց կհայտնվի այդ աղյուսակի վերջին տասնյակում:

Վ. Սողոմոնյանն առաջարկեց, որ Հայաստանի կառավարությունն առաջիկայում իր բյուջետային քննարկումների ժամանակ որպես նպատակակետ ընտրի ՀՆԱ-ում կրթական ծախսերը հասցնել 3 տոկոսի, իսկ ավելի հեռավոր նպատակ սահմանել 4,5 տոկոսը: Նա նշեց, որ այդ գումարները պետք է  ուղղվեն՝ բոլոր համայնքներում դպրոցները, մանկապարտեզները լինեն ամենաբարվոք հաստատությունները, լուծեն մատչելիության խնդիրները, մանկապարտեզները ողջ երկրում լինեն անվճար:

Հանրային քաղաքականության ինստիտուտի տնօրեն Արևիկ Անափիոսյանն ասաց, որ կրթության ծախսերի նվազումը բացասական ազդեցություն կունենա կրթության զարգացման վրա:

Ըստ նրա, Տնտեսական զարգացման և համագործակացության կազմակերպությունը նշում է, որ կրթության ոլորտում ներդրումներ կատարելը երկու դրական փոփոխությունների է բերում,  կրթված հասարակությունը և կրթված անհատը  կարողանում է ավելի  բարձր աշխատավարձով աշխատանք ունենալ, ինչը նպաստում է տնտեսության զարգացմանը, իսկ տնտեսության զարգացման հետ անմիջականորեն կապված է գիտության զարգացումը, կրթության ոլորտում ներդրումները բերում է նաև սոցիալական արդյունքի, ստեղծում է մի հասարակություն, որը պատրաստ է սոցիալապես ավելի ներգրավել հասարակական աշխատանքներում, կամավորության սկզբունքով աշխատանքներ իրականացնել:

Նա ընդգծեց, որ, հետազոտությունների համաձայն, կրթված անձը հնարավորություն է ունենում դուրս գալ աղքատության շղթայից. «Եթե պետությունը նպատակ է հռչակում աղքատության հաղթահարումը, դրան զուգահեռ նվազեցնում է  կրթության ոլորտի ֆինանսավորումը, ապա այդ նպատակը ի չիք է լինում, ուղղակի ձևական բնույթ է կրում»: