Ձեր վստահելի աղբյուրը

«Նաիրի» բժշկական կենտրոնի թիվ 339 հիվանդասենյակում հեռախոսի զանգերը չեն դադարում:

«Հովոս արդեն լավ է, փառք Աստծո, խոսում է, կատակներ անում». տիկին Գայանեն է, Հովհաննես Պողոսյանի մայրը, որն արդեն 10 օր է պատասխանում է չդադարող զանգերին, առանց զլանալու բոլորին պատմում որդու առողջության, վիրահատությունից հետո ապաքինման մասին:

«Հովիկիս մասին են հարցնում, ուզում են իմանան՝ վիրահատությունից հետո ո՞նց է իրեն զգում: Ծանոթ-անծանոթ  ուղղակի մտնում են սենյակ՝ իմանալու, թե տղաս ոնց է»,- ավելացնում է նա ու հավելում, որ տղան ջերմությամբ ու հոգատարությամբ է շրջապատված հիվանդանոցի  բոլոր աշխատողների կողմից:

Այդ պահին հիվանդասենյակ է մտնում հիվանդանոցի կաթսայատան աշխատողը ՝ Սամվել Ալոյանը: 

«Բոլոր զինվորները մեր երեխաներն են, մենք բոլորի մասին պետք է հոգ տանենք»,- ասում է Սամվելն ու ջերմ խոսքեր ասելուց հետո ձեռքի շոկոլադը դնում սեղանին ու գնում իր աշխատանքին:

Հովհաննեսն էլ  հյուրերին դիմավորում ու ճանապարհում է ժպիտով ու բոլորին  վստահեցնում, որ ինքը դեռ շատ հաղթանակներ է ունենալու:

Արցախում 1,5 տարի առաջ գլխի վիրավորում ստացած Հովհաննես Պողոսյանը  վերականգնվում է  գանգոսկրի պրոթեզավորման բարդ վիրահատությունից հետո:

Վիրահատությունը կատարվել է նոյեմբերի 1-ին: Ամիսներ առաջ կատարվել էր Հովհաննեսի գանգի եռաչափ մոդելավորում, որպեսզի պրոթեզավորումը կատարելու համար ստանային գլխի ձևաչափը: Իմպլանտը պատրաստվել է Գերմանիայում:

Վիրահատող բժիշկ, «Նաիրի» բժշկական կենտրոնի Էնդոսկոպիկ նյարդավիրաբուժության և ողնաշարային վիրաբուժության կենտրոնի ղեկավար Արման Հակոբյանը նշում է, որ վիրահատության նպատակն էր՝ վերականգնել գանգի ոսկորների ամբողջականությունը:

«Դա ուներ և կոսմետիկ նշանակություն, և դրանով նաև կանխարգելում էինք հնարավոր բարդությունները: Եթե գլխի այդ հատվածում չկա ոսկոր և ուղեղը գտնվում է անմիջապես մաշկի տակ, դա շատ վտանգավոր է,  մենք վերացրել ենք այդ վտանգը: Իսկ ինչ վերաբերում է ձեռքի, ոտքի շարժումներին, դրանց վերականգնման համար ժամանակ է պետք և մասնագիտական բուժում»,- ասում է նա:

Բժիշկ Հակոբյանը Հովհաննեսի վիճակը նորմալ է գնահատում, թեև դեռ անելիքներ կան, սակայն արդեն դրական տեղաշարժ կա. «Ունեինք մտահոգություն,  որ տեղադրված իմպլանտն օրգանիզմը չընդուներ, բայց այդ վտանգավոր շրջանն անցել ենք: Եւս մեկ շաբաթ և կարող ենք ասել, որ ամեն ինչ լավ է: Իր անկոտրում կամքի, ամուր բնավորության շնորհիվ է, որ  այսօր այս արդյունքն ունենք»: 

Վիրաբույժը գանգուղեղային տասնյակ վիրահատություններ է արել, սակայն այս վնասվածքի մեծությունը եզակի է: 

«Նման մեծությամբ ոսկրային դեֆեկտի 3D մոդելավորմամբ  պրոթեզավորում առաջին անգամ է կատարվել Հայաստանում: Հովհաննեսի գանգոսկրին համապատասխան 3D մոդելավորմամբ թիթեղը պատրաստվել է արտասահմանում:  Եթե նման մոդելավորված թիթեղ չլիներ, ապա հնարավոր չէր լինի գլխի դեֆեկտը փակել»,- ասում է Արման Հակոբյանը:  

Վեց ժամ տևած վիրահատության ժամանակ Հովհաննեսի մայրը միայն աղոթել է, որ տղան նորից կոմայի մեջ չընկնի: Բժիշկը մորը խոսք էր տվել՝  «Հովհաննեսին ոնց տվել եք ինձ, ապա այդպես էլ կստանաք»:

«Փառք Աստծո, վիրահատությունը բարեհաջող անցավ, Հովհաննեսն արթնացել է ու սկսել խոսել բժիշկների հետ: Ես չեմ կարողանում ուղղակի խոսքերով ասել, թե ինչ էի զգում այդ պահին: Շնորհակալ եմ Աստծուն, շնորհակալ եմ Արման Պարգևիչին»:

Տիկին Գայանեի խոսքով՝   որդու հիշողությունը դանդաղ, բայց վերականգնվում է: Եթե մինչև վիրահատությունը կցկտուր էր խոսում, բառերն աղավաղված ասում, հիմա արդեն պարզ արտաբերում է: 

Մայրն ի սկզբանե հավատում էր, որ որդին դուրս է գալու այդ վիճակից:

«Վիրավորվելու պահից զգացել եմ ամեն ինչ, չգիտեմ  Աստված ինչ ուժ տվեց  ինձ»,- ասում է տիկին Գայանեն:

Հովհաննեսն էլ ավելացնում է. «Ամեն ինչ անցավ, մնաց անցյալում, նոր օր է բացվում»:

Նրան այցելել են ինչպես ապրիլյան պատերազմում, այնպես էլ տարբեր տարիներին ծառայության ժամանակ վիրավորված տղաները:

«Հովիկը բոլոր վիրավոր տղաների հետ ընկերություն է անում, հատկապես՝ իրենից տարիքով տղաների: Լավ ընկերներ է ձեռք բերել, ապրիլյան պատերազմի ժամանակ վիրավորված բոլոր տղաները, կարծես,  ընտրովի լինեն: Բոլորն էլ յուրահատուկ, թասիբով, հայրենասեր տղաներ են»,- ասում է տիկին Գայանեն:

Մինչ բանակ զորակոչվելը՝ Հովհաննեսն ընդունվել էր Թատրոնի և կինոյի պետական ինստիտուտի Վանաձորի մասնաճյուղը: Ծառայությունն ավարտելուց հետո պատրաստվում էր շարունակել ուսումը, բայց 2016թ. մայիսի 13-ը ճակատագրական եղավ նրա համար: Այսօր Հովհաննեսը ոչ միայն  մտածում է ուսումը շարունակելու, այլև բիզնես ունենալու մասին:

«Փոքրիկ բիզնես եմ ուզում ունենալ, որ փող աշխատեմ»,- կատակով ավելացնում է նա:

Հիշեցնենք, որ Հովհաննես Պողոսյանը 2016 թվականի մայիսի 13-ին Թալիշում ստացել է գանգուղեղի հրազենային ծանր վիրավորում, գլխուղեղի սալջարդ, այլ բազմաբեկորային կոտրվածքներ։ Վիրավորում ստանալուց հետո զինծառայողը տեղափոխվել էր Մարտակերտի հոսպիտալ, վիրահատվել, ապա տեղափոխվել Ստեփանակերտի հոսպիտալ, իսկ հետո՝ Երևան: Սա Հովհաննեսի երկրորդ վիրավորումն է: Առաջին անգամ վիրավորում ստանալուց հետո նորից, կամավոր, դիրքեր էր բարձրացրել:

Հովհաննեսը  28 օր եղել է կոմայում, 36-րդ օրը  վերակենդանացման բաժանմունքից տեղափոխվել է հիվանդասենյակ, 105 օր մնացել է հոսպիտալում: Նշենք, որ բժիշկները Հովհաննեսին ապրելու զրո տոկոս հավանականություն էին տվել: Մինչև այս Հովհաննեսը գլխի երեք վիրահատություն է ունեցել՝ մեկը Արցախում,  երկուսը՝ Երևանում։