Ձեր վստահելի աղբյուրը

«Միտինգներով, ցույցերով գների բարձրացման դեմ պայքարը նման է դոնկիխոտյան պայքարի,  թղթե թրերով՝ քամու հողմաղացների դեմ»,- այսօր լրագրողների հետ հանդիպմանն ասաց տնտեսագետ Ատոմ Մարգարյանը։

Նրա կարծիքով՝ խնդրի համար պետք է համապատասխան քաղաքականություն, համապատասխան գործիքակազմի կիրառում՝ ինչպես իրավիճակային, այնպես էլ երկրարաժամկետ. «Ես չեմ կիսում այն մոտեցումը, որ խնդիրը պետք է միտինգներում, ցույցերում քննարկել, այն պետք է քննարկել տարբեր մասնագիտական, հանրային կլոր սեղանների շուրջ»։

Ատոմ Մարգարյանի խոսքով` գնաճի հետևանքները սոցիալապես խոցելի խմբերի համար կարող են լինել ցավոտ, հետևաբար, պետք է լուծումներ մշակել. «Հայաստանում նվազագույն աշխատավարձի ու նպաստների սառեցումն արդեն սպառել է իրեն, առնվազն պետք է գնաճի տոկոսի չափով ինդեքսավորել սոցիալապես խոցելի շերտերի և նվազագույն եկամուտներ ունեցողների աշխատավարձերը, նպաստները, կենսաթոշակները, գոնե գնաճի այն տոկոսի չափով, որ մենք ունենք: Օրինակ՝ կարելի է առաջիկա եռամսյակի արդյունքները դիտարկելուց հետո 2,6 տոկոսով ինդեքսավորել։ Սա նորմա պրակտիկա է աշխարհում»։

Նա նաև նշեց, որ դա ոչ միայն պետական մակարդակով է կատարվում, այլև մասնավոր ընկերությունների կողմից, որոնք որպես բոնուս կամ 13-րդ, 14-րդ աշխատավարձ են տալիս  աշխատակիցներին՝ գնաճը փոխհատուցելու նպատակով։

«Պետք է մտածել գնաճը հավասարակշռված դարձնելու մասին։ Հավասարակշռված գնաճ նշանակում է, որ բոլոր ապրանքնախմբերի գները մոտավորապես հավասար տեմպերով են աճում, բայց մենք տեսանք, որ 2017-ին ապրանքներ եղան, որոնք երկնիշ, նույնիսկ եռանիշ աճ ունեցան, դասական իմաստով դա կոչվում է քառատրոփ ինֆլյացիա»,- ասաց տնտեսագետը։

Անդրադառնալով  կառավարության կողմից պետական գանձարանի թանկարժեք մետաղների և քարերի պահուստները օտարելու որոշմանը, նա նշեց.  «Ցանկացած երկիր կուտակում է նաև այդ տիպի պաշարներ, ռեզերվներ, դրանք  բարձրարժեք, թանկարժեք մետաղներից և քարերից պատրաստված գործեր են, տարբեր տեսակի իրեր են: Ժամանակի ընթացքում դրանք կորցնում են գրավչությունը, տեսքը, շուկայական գինը, և  նորմալ պրակտիկա է, որ դրանք վերածվում են ավելի նորմալ ակտիվների»։

Չնայած դրան` Ատոմ Մարգարյանը նշեց, որ հասկանում է մտահոգությունների կոնտեքստը, քանի որ զուգահեռներ են անցկացնում 2003 թվականի Հայաստանի մեկ ու կես տոննա մետաղական ոսկու իրացման հետ. «Բայց սա լրիվ ուրիշ բան է: Այս պարագայում խնդիր է դրված հենց այդ արժեքները աճուրդով իրացնելուց հետո ստանալ ձուլակտոր մետաղական ոսկի և օգտագործել ըստ նշանակության։Այն ժամանակ դա հաջող գործարք չէր, և կյանքը ցույց տվեց, որ ոսկին թանկացավ երեք անգամ. դրանք պոտենցիալ կորուստներ են, այս դեպքում ճիշտ հակառակն է լինելու»: