Ձեր վստահելի աղբյուրը

2016 թվականի ապրիլի 2-ին  Հայկ Թորոսյանի կյանքը լիովին փոխվեց: Հրետանավոր Հայկը ապրիլյան պատերազմի առաջին վիրավորներից էր: Ափսոսում է, որ չի հասցրել շատ բան անել և ընկերներին օգնել: Պատերազմի առաջին իսկ րոպեներին հակառակորդի կողմից արձակված ականանետի արկի պայթյունից գլխուղեղային ծանր վնասվածք է ստացել՝  չկարողանալով  մասնակցել պատերազմի ողջ ընթացքին:

Հայկն ընդամենը երեք ամսվա ծառայող էր, որ սկսվեցին ապրիլյան ռազմական գործողությունները:  Ծառայում էր Մարտակերտում, ապրիլի 2-ին բարձրացել էին դիրքեր: Երբ թնդանոթը դիրքավորել էր, որ կրակեր, այդ ժամանակ կողքին արկ է պայթում: Ստանում է գանգուղեղային թափանցող բեկորային կոտրվածք, որից էլ առաջացել է ձախակողմյան կաթված՝ կիսագնդի վնասվածքի պատճառով։

Նրան տեղափոխում են Երևան, չորս օր կոմայի մեջ մնալուց հետո Հայկն արթնանում է:  Հետո է իմանում, որ բժիշկները գիշեր-ցերեկ պայքարել են իր կյանքի համար, իսկ ծնողներն այդ օրերին հոսպիտալից  տուն չեն գնացել, նրանց կողքին են եղել նաև անծանոթ մարդիկ, որոնք աղոթել են իր  և վիրավոր զինվորների առողջության համար:

Մուրացանի հիվանդանոցում Հայկի հայրը  քահանային խնդրում է աղոթք կարդալ որդու համար, դրանից հետո կոմայից նա դուրս է գալիս:

Panorama.am-ի թղթակցի հետ զրույցում Հայկը պատմում է, որ կոմայից դուրս գալուց  հետո չի գիտակցել, թե ինչ է եղել, ընտանիքի անդամներին տեսնելուց հետո է միայն հասկացել, թե իրականում ինչ է կատարվել, ինչի է գիտակցությունը կորցրել:

Դրանից հետո սկսվում են վերականգնողական բուժումները: Երկարատև բուժումներից հետո Հայկը հաստակ որոշում է կայացնում՝ չի հուսահատվելու և միայն առաջ է շարժվելու: «Իմ կյանքում շատ բան փոխվեց, ավելի հասուն դարձա, սկսեցի կյանքին այլ հայացքով նայել, սկսում ես ունեցածդ գնահատել, արժևորել: Պատերազմը մեզ նաև առաջ շարժվելու մոտիվացիա տվեց»,- ասում է նա: 

Հայկը սովորում է Երևանի պետական համալսարանի սոցիոլոգիայի ֆակուլտետի սոցիալական աշխատանք բաժնում հեռակա ուսուցմամբ:

«Եթե ապրիլյան պատերազմը չլիներ, հնարավոր է, որ այլ մասնագիտություն ընտրեի, բայց կարծում եմ, որ սա այն մասնագիտությունն է, որն ինձ հնարավորություն կտա օգնել նաև այլ մարդկանց»,-  նշում է նա:

Հայկն ապագայի պլաններից շատ չի խոսում, միայն ասում է, որ նպատակներ ունի ու կփորձի դրանք  իրականություն դարձնել. «Կարծում եմ, որ ցանկացած  անելանելի վիճակից ելք կա: Մտածում եմ վերականգնողական բուժումս շարունակել, աշխատել ու ամենակարևորը՝ ընտանիք կազմել: Եթե ապրում ենք, ուրեմն պետք է ամեն մեկս մեր չափով պիտանի լինենք երկրին»: