Նվեր Ադրբեջանին՝ հայ-բելառուսական դիվանագիտական հարաբերությունների 25 ամյակի կապակցությամբ
Բելառուսի նախագահ Ալեքսանդր Գրիգորևիչը թերևս չէր հասցրել կարդացած լինել Հայաստանի նախագահ Սարգսյանի շնորհավորական ուղերձը, որը վերջինս հղել էր Հայաստանի և Բելառուսի միջև դիվանագիտական հարաբերությունների 25-ամյակի կապակցությամբ, երբ համացանցում հայտնվեց Ադրբեջանի նախագահ Ալիևի ֆոտոշարքը, որում նա հպարտորեն դիրքավորվել էր բելառուսական «Պոլոնեզ» համազարկային կրակի ռեակտիվ համակարգերի կողքին։
Նկարներից մեկում նա ինքնագոհ նստած է հրթիռային համակարգի կրող ավտոմեքենայի ղեկին։
Ասֆալտապատ ցորենի արտ այցելելուց հետո «հրթիռ-հրթիռ խաղալը» թերևս գոհացնող զգացում պետք է առաջացներ նախագահ Ալիևի մոտ, ով մանկական հրճվանքով շտապել էր հարևաններին ցույց տալ իր նոր «սուպերխաղալիքը»։ Իսկ «խաղալիքը» գնել էր Բելառուսից, ՀԱՊԿ գծով Հայաստանի դաշնակցից, ում հետ համագործակցության զարգացման համոզմունք էր հայտնել Հայաստանի նախագահն իր ուղերձում։
ԼՂ այցելելու համար բլոգգեր Լապշինին ադրբեջանական արդարադատության քմահաճույքին հանձնած նախագահ Լուկաշենկոն, բնականաբար, արդարացումներ էլ կունենա իր դաշնակցի թշնամուն զինելու համար։ Հուզական մակարդակում կմատնանշվի Ադրբեջանի և Բելառուսի եղբայրական հարաբերությունները, իսկ ավելի պրագմատիկ հարթության մեջ կբերվի ՀԱՊԿ մեկ այլ դաշնակցի սիրված փաստարկը՝ թե «մենք չվաճառեինք, ուրիշից կգներ», կամ «բիզնես է, դուք էլ վճարեք, ձեզ էլ կտանք»։
Իրոք, «երկաթյա տրամաբանություն», որը կարող է հերքվել միայն ՀԱՊԿ պայմանագրով, ու հատկապես 4-րդ հոդվածով, որով պարզ ասած սահմանվում է, որ հարձակումը անդամ երկրներից մեկի վրա դիտվում է հարձակում բոլոր անդամների վրա։
Իսկ թե ինչ թիրախների համար են «Պոլոնեզի» չինական հրթիռները և հայկական կողմի համար ինչ սպառնալիքներ են ներկայացնում հայ-ադրբեջանական ուժային հավասարակշռության մեջ, պարզից էլ պարզ է։ Փորձագետների պնդմամբ՝ այս գնումով Ադրբեջանը պատասխանում է հայկական «Իսկանդեր»-ներին և փորձում է վերականգնել միջին հեռավորության զինատեսակների հարցում կորցրած դիրքերը։ Ռազմական նշանակությունից զատ, նման զենքերի ձեռքբերումը Ադրբեջանի կողմից հերթական անգամ խթանելու է սպառազինության մրցավազքը, որ մեծ տնտեսական ու սոցիալական բեռ է Հայաստանի համար՝ ի տարբերություն նավթային ասեղի վրա նստած հարևան երկրի։
Ինչևէ, ինչպես կասեր Հռոմի կայսրերից Վեսպասիանոսը՝ «Փողից հոտ չի գալիս», այս դեպքում նույնիսկ, եթե արյունոտված լինի դաշնակցի արյունով։ Վստահ չենք, որ Վեսպասիանոսի այօրվա հետևորդ նախագահ Լուկաշենկոն կարդացել է ՀԱՊԿ պայմանագիրը կամ եթե կարդացել է, առանձնապես հիշում է այն։ Սակայն վստահ ենք, որ մի շնորհավորական ուղերձ էլ նա կհղի Հայաստանին, թե իբր ամեն ինչ լավ է ու աննման։
Իսկ մեզ մնում է սովորել պրագմատիկ ընկերություն անել դաշնակիցների հետ, և ասենք, ելնելով մեր հանրապետության դավանած ժողովրդավարական արժեքներից, մարդու իրավունքների հարցերում Բելառուսին քննադատող հերթական բանաձևին կողմ կքվեարկենք՝ պատճառաբանելով, որ եթե մենք չքվեարկեինք, միևնույնն է ուրիշը կքվեարկեր կողմ։ Կարծես տրամաբանական է հնչում։
Լրահոս
Տեսանյութեր
Օր չկա, որ մենք փողոցում չտեսնենք բողոքի դուրս եկած տարբեր խմբեր. Բագրատ Սրբազան
