Ձեր վստահելի աղբյուրը

Հակասական զգացողություններ են առաջացնում այլազգիների  վերլուծությունները ներհայաստանյան իրողությունների կապակցությամբ: Մի կողմից ներքին բավարարվածություն կա, որ մասնագիտորեն  հաստատվում են կանխատեսումներդ, մյուս կողմից վատ ես զգում, քանի որ ՛՛за державу обидно՛՛:

Պատկերացնենք հիպոթեզային իրավիճակ՝ պետք է ընտրել  կամ հրեա Վլադիմիր Սոլովյովին (որպես  օտարների  հավաքական կերպար դիտենք)  կամ հայ Նիկոլ Փաշինյանին: Այ էստեղ է, որ մնում ես կարկամած... հազար ձեռքով կողմ լինելով Սոլովյովի  մտքերին, չես կարող  կանգնել նրա կողքին, քանի որ մեծ հաշվով Հայրենիքիդ ու հայրենակցիդ է քննադատում: Բայց, մյուս կողմից  էլ Փաշինյանի կողքին  երբեք չես կանգնի հենց Սոլովյովի հետ համակարծիք լինելու պատճառով:  

Նեղմիտ չլինենք, և ընդունենք, որ որոշ հարցերում դրսի հայացքը երբեմն   ավելի  համակողմանի կարող է լինել, քանի որ  նրանք կաշկանդված չեն   տեղայնական  բարդույթներով,  նվազ ջղագրգռությամբ են  ծանոթանում հակադիր կողմերի տեսակետներին , և կարողանում են ավելի մասշտաբային համեմատություններով տեսնել ՛՛հետթավշյա՛՛  հավանական վտանգները: 

Ինֆորմացիայի վայրկենական տարածման այս դարում  ո՛չ ուրիշի, ո՛չ  մեր  տան աղբը  պատերի ներսում  պահել հնարավոր չէ... այն շատերի ձեռքով է կուտակվել,  շատերը տարբեր  շահեր ունեն, և այդ  շահերի բախումներից են  առաջանում մեծ աղբն ու քաոսը:

Ջանք չի խնայել, իհարկե, համաշխարհային մեծն  խառնակիչ Սորոսը, ում հաշվարկներով Հայաստանում հասել է իր բերքահավաքի պահը...  հո հայերի  սև-սիրուն աչքերի համար չէր տասնյակ միլիոնների դրամաշնորհներ հատկացրել  նրա Բաց հասարակության հիմնադրամը:

Վայելեցիք  փողերը՝ դե ցույց տվեք ձեր շնորքը: Փաստենք, որ  բավականին շնորքով ստացվեցին  դրամաշնորհված հայ  տղաներն ու   աղջիկները:  Նախ  կարողացան իրականցնել հեղաշրջում, այնուհետև   զբաղեցնել պետական նշանակալի պաշտոններ, որոնց ընձեռած  հնարավորությունները լիուլի օգտագործելով՝ իրագործում են  ազգայինը արժեզրկելու սորոսյան ծրագիրը:

Ներկայիս կառավարությունն ու Ազգային ժողովը վատագույն մղձավանջներում անգամ հնարավոր չէր պատկերացնել: Ցավն այն չէ, որ նրանք երիտասարդ են ու անփորձ, այլ այն, որ նրանց շարքերում գերակշռում են ազգ ու հայրենիք չունեցող աշխարահաքաղաքացիները: Ցավն այն է, որ օրինաչափ սերնդափոխությամբ չի երիտասարդացել  մեր իշխանությունը, այլ արհեստական միջամտությամբ... ասես  աշխատող մեխանիզմի ատամնանիվների մեջ նետած  լինեն երկաթաձող, որն   ամբողջովին խաթարել  է բնականոն աշխատանքը: Վաղ թե ուշ, անշուշտ,  այն կհեռացվի, բայց հասցրած վնասի վերացման համար կպահանջվեն երկար ժամանակ,  տքնաջան աշխատանք  և  ոչ ստանդարտ լուծումներ:

Օրինակ՝   ի՞նչ են արվելու այսօր ընդունած ապազգային  օրենքներն   ու որոշումները... համարվելո՞ւ են դրանք սևագրություններ և աղբարկղը նետվեն, թե՞ պատանդ դառնալով ստորագրություններին  և ստանձնած պարտավորություններին՝ շարունակվելու են դրանց կիրարկումները:    Ի դեպ,  ՛՛սևագրությունը՛՛  հենց պաշտոնյաների  օգտագործած բնորոշումն է. օրինակ՝ Մշակույթի նախարարի պաշտոնակատարն ասում է, որ  կառավարություն է ներկայացրել   ընդամենը   սևագրություն.     ՛՛.... որով առաջարկում է Սոս Սարգսյանի անվան Համազգային պետական թատրոնը, Երևանի կամերային պետական թատրոնը, Երևանի կամերային երաժշտական թատրոնը, Հայաստանի պետական ֆիլհարմոնիան, Կոմիտասի անվան ազգային քառյակը, Երգի պետական թատրոնը և  ՊՈԱԿ-ի կարգավիճակ ունեցող 14 այլ կազմակերպություններ լուծարել   և  վերակազմակերպել՛՛:

Ուշադրություն դարձրեք՝ օջախներն ունեն պետական կարգավիճակ, ինչին հասնելու համար երկար տարիների դժվարին ուղի են անցել:  Ո՞նց չմտածես, որ սա միտումնավոր հարված է հայի ինքնության դեմ:  Ո՞նց չասես, որ հենց  միայն 1924թ.  հիմնադրված  Կոմիտասի անվան ազգային քառյակի  պատմությունն  ավելի մեծ  արժեք ունի, քան այսօրվա ողջ իշխանությունը: Այնպես որ,  իրական սևագրությունը    10 ամիսների այս թավշյա կառավարումն է, որը տասնամյակներով հետ շպրտեց երկիրը:

Անշուշտ, առանց հանրության մի հատվածի հուժկու աջակցության ներկա կառավարիչները հարմարավետ չէին տեղավորվի բարձր աթոռներին, բայց այս դեպքի համար էլ գործում է ՛՛ես քեզ ծնեցի, ես էլ քեզ կոչնչացնեմ՛՛ սկզբունքը:  Ողջ հանրապետությունում  տեղի ունեցող  տեղային նշանակության  բողոքի ակցիաները ցույց են տալիս, որ 2018-ի  անափ հիացմունքը կամաց-կամաց հալչելով  նոր սնունդ է ուզում՝ արդարության ու բարենորոգումների տեսքով,  էժանացումների  ու թոշակի  տեսքով, մի խոսքով՝ սպասում է  խոստումների իրականացմանը...  ինչը, սակայն,  չը-կա՛: Պարզապես, ամեն մեկը միայն  իր  կաշվի վրա ծակոց զգալուց հետո  է սկսում զատել սուտ խոստումն իրական գործից ... օրական մի  10-20-100 հոգի:   Այդ հատվածը հիմա նման է  կոմայից դանդաղ դուրս եկող հիվանդի՝ նոր-նոր սկսել է ձեռքի մատները շարժել:

Արթնացումից հետո նրանց խորը հիասթափություն է սպասում, ի տարբերություն սևերի ու հակահեղափոխականների, ովքեր երբեք հիացած  չեն եղել, որ հիմա  էլ    հիասթափությունից տառապեն:

Հանուն արդարության ասենք, որ սևերն  էլ մի լավ վիճակում չեն, քանի որ նրանց  ուղեղները խափանելու ձևն էլ է  գտնվել: Տեսեք, ամեն օր ասվում կամ արվում է մի արտառոց արտահայտություն կամ արարք, որը գիտակից մարդը  փորձում է խորքով հասկանալ:  Բայց դեռ չմարսած մի աբսուրդը, հրապարակ է նետվում հաջորդը:  Կիսատ թողնելով նախորդը՝ փորձում ես հասկանալ նորի  էությունը, բայց վրա է հասնում երրորդը, չորրորդը, հիսուներորդը...  և  ուղեղդ ՛՛կախվում է՛՛ գերբեռնված համակարգչի նման:  Բացատրություն պահանջող  բազմաթիվ հարցերը կորչում են իրադարձությունների սրընթաց հոսքում, և անհնար է դառնում  պարզել, թե ինչպես կարող է պետության ղեկավար հանդիսացող անձը սպառնալ  ՛՛սամասուդով, քացու տակ գցելով,ասֆալտին փռելով , պատին ծեփելով՛՛ :

Եվ եթե մե՜ծ ջանքերի դեպքում մի կերպ կարելի է ընդունել  փողոցային  այս բառապաշարը հանրահավաքներում, ապա ապշեցնում է կառավարության նիստում նույն տոնայնությամբ ու ատելությամբ  հնչած  ՛՛ ունեզրկելու, բարոյապես ոչնչացնելու, բանտեր  նետելու՛՛ փաստացի պաշտոնական կոչը: Ի՞նչ է նշանակում կառավարության նիստում վարչապետի արտահայտած միտքը, թե  ՛՛հեղափոխական մտածողություն պիտի ունենա պետական ծառայողը՛՛:  Գուցե պետակա՞ն մտածողություն պետք է ունենա պետական  ծառայողը  ... առանց այդ էլ նախարարները կուսակցական պատկանելութամբ են ընտրվում և ամբողջական բնագավառներ  ավերում: Գուցե հենց  սա՞ է  պետական ահաբեկչությունը:

Հարգելով  և պահպանելով  ՀՀ Սահմանդրությունն ու  օրենքները՝ ՀՀ քաղաքացին  պարտավոր չէ  կիսել իշխող ուժի հայացքներն ու գաղափարները, կամ հալած յուղի տեղ ընդունել նրա որդեգրած ներքին,արտաքին, տնտեսական կամ  մշակութային քաղաքականությունը:  Այս տեսանկյունից   բաժանելով  հասարակությունը յուրայինների  և  ՛՛պատին ծեփելիքների՛՛  միջև՝  չպետք է զարմանալ սուր քննադատությունների ավելացող տարափից:  Հատկապես որ այնքան էլ մեծ չէ յուրայիննների բանակը... գուցե շատ ակտիվ են,  համառ ու  աներես, բայց ոչ երբեք մեծամասնություն:  Ամեն առիթով  աննախադեպ լեգիտիմությունը տարփողելիս թերևս   չէր խանգարի հիշել, որ 2018-ի դեկտեմբերի 9-ի ընտրություններին մասնակցել է ընտրողների ընդհանուր թվի 48.63%-ը... 

Այսինքն՝ ազգաբնակչության կեսից ավելին այն լուռ ու  պասիվ մեծամասնությունն է, որը չխառնվելու տպավորություն թողնելով հանդերձ՝ աչալուրջ հետևում է  բոլոր զարգացումներին:  Մի տեսակ մեծ արջի է նմանվում այդ հատվածը...  փոքր-ինչ դինջ ու դանդաղկոտ, բայց իր ուժին վստահ  արջի, ով իր թաթը բռունցք կդարձնի օրինակ  Արցախի հարցում  ոչ հայանպաստ շարժի դեպքում...  անկախ օտարների վերլուծություններից և դիրքորոշումներից:

Լիա Իվանյան