Ձեր վստահելի աղբյուրը

ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի համանախագահների հայտարարությունը հայկական քաղաքական շրջանակներում ոչ միանշանակ գնահատականների արժանացավ: Ընդդիմությունը, հասկանալի է, շտապեց դա ներկայացնել որպես ընդգծված հակահայկական փաստաթուղթ ու նույնիսկ «Հայաստանի նոր իշխանություններին հասցված դիվանագիտական ապտակ», ուրիշները դա գնահատեցին որպես հերթական հայտարարություն, որն ուղղված էր հիմնականում ադրբեջանական կողմին եւ այլն, ու մինչ մարդիկ փորձում են հասկանալ ի վերջո հայկական կողմն այս դրվագում «կրե՞ց, թե՞ կրվեց», հայտարարության բուն ասելիքը կարծես թե անտեսվեց:

... Անցնենք «հավելյալ տարրերին»: Ըստ էության ի՞նչ են ասում համանախագահները: Նրանք ասում են. որ Հայաստանի եւ Ադրբեջանի իշխանությունները պիտի իրենց ժողովուրդներին նախապատրաստեն փոխզիջումների: Ավելի կոնկրետ մեր իշխա-նությունները պիտի մեր հասարակությանը նախապատրաստեն ազատագրված տարածքների վերադարձին, Ադրբեջանի իշխանություններն էլ պիտի իրենց հասարակությանը նախապատրաստեն այն մտքին, որ Արցախն այլեւս երբեք Ադրբեջանի կազմում չի լինելու, ու իրենք պիտի ընդունեն Արցախի ցանկացած կարգավիճակ, որն Արցախի ժողովուրդը կընտրի ազատ կամարտահայտման (հանրաքվեի) արդյունքում: Սա, կրկնում ենք, համանախագահների պատկերացումն է (եւ հորդորը):

Ի՞նչ պիտի անի հայկական կողմն այս իրավիճակում: Պիտի արձանագրի, որ բանակցություններն այսպես թե այնպես չեն կարող արդյունավետ լինել առանց ԼՂՀ մասնակցության, ու դա ոչ թե քմահաճույք է, այլ առողջ պրագմատիզմ, պիտի ընդհանուր առմամբ ողջունի համանախագահների ստատոս-քվոյի խախտման ցանկացած փորձ անընդունելի համարելու դիրքորոշումը, ու պիտի ուշադիր հետեւի, թե ինչպես են Ադրբեջանի իշխանություններն իրենց ժողովրդին համոզում հաշտվել Արցախի անկախության անխուսափելիության մտքի հետ: Պատերազմի նախապատրաստվելու մասին չենք խոսում, որովհետև ինքնին հասկանալի է դրան պիտի պատրաստ լինենք միշտ:

Ամբողջությամբ՝  «Հայկական ժամանակ» օրաթերթում