Ձեր վստահելի աղբյուրը

Եվրոպացիներին 21-րդ դարում մոլորեցնելն այնքան էլ հեշտ գործ չէ: Էն, որ ասում են' դեմոկրատիա, կոռուպցիա, օլիգարխ, արդարադատություն գենդերային իրավահավասարություն եւ այլն, բաներ են, որոնց գծով Եվրոպան երկար ճանապարհ է անցել: Եվ մենք, ինչքան էլ փորձենք այդ ամենի միջով անցածի տպավորություն թողնել, մեզ «տեսած պահել», միեւնույն է, Եվրոպացիներն իսկույն նկատում են թանկանոց կոստյումի տակից ծիկրակող մեր տրեխները:

Իսկ այժմ առաջարկում եմ' ազգովի հասկանանք, թե ինչ խաղաթղթեր էինք տվել Փաշինյանի ձեռքը' նրան ԵԽԽՎ ճանապարհելուց առաջ, եւ ինչու այդ խաղաթղթերը խփվեցին այդքան անփառունակ ձեւով: Թվում էր' ԵԽԽՎ-ում Փաշինյանի դեմ խաղ չպետք է լիներ:

Նա հեղափոխություն էր արել, իշխանափոխություն իրականացրել, կոռուպցիան փռել ասֆալտին, օլիգարխներին պատերով տվել, Աժ շատ արդար եւ շատ թափանցիկ ընտրություններում արժանացել մոտ 80 տոկոս քվեի, Անժելա Մերկելի հանգույն դարձել գաղտնալսումների գոհ, բանտերը լցրել հակահեղափոխականներով, Հայաստանը համարյա դուրս բերել ԵԱՏՄ-ից ու ՀԱՊԿ-ից, Պուտինին ադապտացրել նոր Հայաստանին, Արցախյան բանակցությունները մտցրել բոլորովին նոր փուլ, կաթողիկոս հալածել, ազատություն տվել մյուս կրոնական ուղղություններին, ոչնչացման եզրին հասցրել ազգային դպրոցն ու մշակույթը, փակել սփյուռքի նախարարությունը, որպեսզի սփյուռքահայերը միայն փող տան եւ այլեւս «չխանգարեն» Հայաստանը Թուրքիայի ու Ադրբեջանի միջեւ տրանզիտային տարածք դարձնելուն: Եվ սա դեռ ամենը չէ:

Իսկ ինչպիսի հաղթաթղթեր էին, օրինակ' տրանսգենդերին Աժ ամբիոն հանելը, իր ազգականին դատի տալը, Թրամփի ոճով մարդկանց գործից ազատելը, հարկեր վճարելուց խուսափողների դեմ ամբողջ աշխարհում ընթացող պայքարն ընդօրինակելն ու խուսափողներին «տեղում» կալանավորելը:

Փաշինյանից ավելի մեծ գանձ, նույնիսկ Սահակաշվիլիից ու Պորոշենկոյից ավելի մեծ, Եվրոպան պետք է որ տեսած չլիներ, բայց, ինչպես ասում են, եղավ այն, ինչ եղավ: Սրատես Եվրոպացիները մեր տրեխները նկատեցին շատ արագ, ինչքան էլ որ փորձեցինք մեր ձեռքերը վեր պարզելով նրանց համոզել, թե որքան դժվար է եղել թավշյա հեղափոխություն անելը:

Փաշինյանը, կարծում ենք, դա իսկույն հասկացավ իրեն ուղղված հարցերից, որովհետեւ դրանք ամենեւին էլ լրագրողական հոդված հիշեցնող իր ելույթի տրամաբանության մեջ չէին տեղավորվում և նույնիսկ չէին բխում այդ ելույթի, այսպես ասենք, առանցքային դրույթներից:

...
Պարզվեց, որ եվրոպացիները տեղյակ չէին կամ չէին հավատացել, որ մեր երկրում այլեւս կոռուպցիա չկա: Փաշինյանն այդ մասին է երբ է հայտարարել, իսկ եվրոպայում, հասկանում ես, այսօր են հարցնում այդ մասին եւ այն էլ շատ խորամանկ ձեւով: Պատճառն էլ այն է, որ կոռուպցիան 21-րդ դարում, ըստ էության, համաշխարհային երեւույթ է, եւ, հետեւաբար, Փաշինյանի հայտարարությունը' առանձին վերցրած մեկ երկրում այն վերացնելու մասին, եվրոպացիներն ընկալում են որպես առասպելախոսություն:

Իսկ Փաշինյանը, քանի որ հեշտ հանձնվողներից չէ, իր թափանցիկ լինելը ապացուցելու համար բերում է սեփական ազգականին դատի տալու «փաստը», թե բա նույնիսկ իմ բարեկամներն իրավունք չունեն կոռումպացված լինել: Է, բալամ, ու՞մ ես այդպիսի բանով զարմացնում, Եվրոպային, որտեղ երեխաներն են արդեն դատի տալիս իրենց «կոռումպացված» ծնողներին, իսկ կոռուպցիան կա ու դեռ կլինի' նայած այն հաղթահարած լինելու մասին ամենախրոխտ հայտարարություններին:

ԵԽԽՎ-ում Փաշինյանի ելույթի նախօրյակին Աժ ամբիոնից հայ տրանսգենդերի ելութով թնդացրինք ողջ աշխարհն ու սկսեցինք մենք մեզ լացացնել' լավ, ի՞նչ է պատահել, հիմա տրանսգենդերը մարդ է, թե՞ մարդ չէ: Ահա, այսպիսի «հաղթաթղթով»  Փաշինյանը գնում է վեհաժողով, իսկ նրան նենգ հարց են տալիս այն մասին, թե ի՞նչու Հայաստանում տեղի չունեցավ սեռական փոքրամասնությունների այնքան չարչրկված «վեհաժողովը»:

Ամբողջությամբ՝ Էդիկ Անդրեասյանի հոդվածում