Ձեր վստահելի աղբյուրը

14 ժամ առաջ ՀՀ վարչապետը իր ֆեյսբուքյան էջում գրել է.

Հայաստանը մի երկիր է ուր ճամփեքն են մոլորվում,
Խորովածի կրակի շուրջ ընկերներն են բոլորվում,
Հայաստանը մի երկիր է, ուր աշունը ջինջ է, տաք,
Ու շողում են խաղողի մեջ գինիները անապակ:

Հայաստանը մրգաստան է, այգեստան է ծիրանի,
Չոր լավաշով լի մառան է, զնգուն զարկ է զնդանի,
Հայաստանը յարխուշտա է, քոչարի է, հորովել,
Զուռնա-դհոլ, թառ ու դուդուկ, անցյալում կորած ծովեր։

Հայաստանը ինքնություն է, վառ օջախ է հայրական,
Ում տենչում ես երբ պարտված ես, եւ կամ հերոս հաղթական,
Հայաստանը ժողովուրդ է՝ ընտանիք է աղմկոտ,
Քրոջ պսակ, եղբոր արցունք, մայրական անշեջ կարոտ:

Հայաստանը Թումանյան է, Թամանյան է, Կոմիտաս,
Արամ Մանուկյան, Սարյան է, Համարձումյան է, Մինաս,
Հայաստանը Տիգրան Մեծ Է, սուրբ Մաշտոց է ու Նարեկ,
Պապ թագավոր, Ձենով Օհան, Խորենացի, Դավիթ Բեկ։

Հայաստանը Նորավանք է, Գանձասար է, Աղթամար,
Ֆիդայի նահատակներ են, որ ընկան Երկրի համար:
Հայաստանը Բագարան է, Արտաշատ, Էրեբունի...
Հայաստանը պատմություն է, որ ոչ սկիզբ, ոչ վերջ ունի:

Եկեք փոքր-ինչ վերլուծենք հերթական վարչապետական հերթական ստեղծագործությունը։

Չէ, չի ստացվում։ Որպես գրականություն՝ նիխտ։ Կան գործեր, որոնք չի կարելի վերլուծել։ Նյութականը քիչ է, խոսքը ընդամենը հանգավորում է, պաթոսից պարապ մասերը լցրած է  անհասկանալի պատկերներով, որոնք թերևս Ֆրեյդը թող վերծանի։ Ու հա՝ ոտանավորները ինչ վերլուծես...։

Այնուամենայնիվ՝ մի քանի հարցադրում.

Քրոջ պսակը՝ հասկացանք, հարսանեկան տրամադրությունները դեռ մարած չեն։ Բայց ինչու եղբոր արցունք. Արդյո՞ք սա ակնարկ է Ամուլսարի հետևանքների։ Մայրական անշեջ կարոտ. Եթե խոսքը խոպան գնացածների մասին է, ապա ինչու՝ անշեջ։ Արդյո՞ք կառավարությունը չի պատրաստվում աշխատատեղեր բացել, որպեսզի խոպանից վերադառնան կարոտող մայրերի որդիները։

Տարօրինակ մոտեցում է նաև ֆիդայիներին։ Եթե նրանք իմանային, որ Հայաստանի վարչապետը իրենց նահատակ է համարում...։ Այո, լավ չէր լինի։ Խստագույնս լավ չի լինի։

Ու այստեղ մի թեթև ասենք, որ եթե ՀՀ վարչապետի ձեռքը գնացել է Օհանին Ձ-ով գրելու, պետք էր Մաշտոցին էլ Սուրբ գրել՝ կրկին մեծատառով։ Ճիշտ է, անհասկանալի է ինչու ժողովրդական էպոսից հենց Ձենով Օհանը հայտնվեց, բայց գուցե և ֆեյսբուքում իր հետ անհամաձայն ու բարձրաձայն գրառումներն ու մեկնաբանություններն են պատճառը։ (Աման՝ հանգերը վարակիչ հո չէի՞ն՝ ձայն-ձայն)։

Ի դեպ՝ մեկնաբանությունները հետաքրքիր են։

Միակ մեկնաբանությունը, որին վաղուց արդեն ծանոթ ենք ու անգիր ենք արել՝ «լավա Ամուլսարի անունն էլ իմացաք, սկի տեղը չգիտեիք»։

Կորած ծովերի մասով։ Կարծես թե ոչ ոք չի նստում ու անընդհատ մտածում կորած ծովերի մասին։ Եթե ջրի մասին մտածում ենք, ապա՝ ինչ պիտի լինի Սևանի աղետը, հանքերից թունավոր «աղբրիկների» հոսքը դեպի խմելու ու ոռոգելու ջրեր։

Եթե սա գույժ է, որ «կորած ծովը» Սևանն է լինելու, ապա համենայն դեպս նշենք, որ այն ծով չի եղել։ Եթե թաքուն գաղտնագիր է՝ նվիրված դաշնակներին, ապա... դուք գիտեք, ձեր քաղաքական խաղերը։

Խաղողի մեջ գինին անապակ, այն էլ շողացող՝  ձգում է ալքիմիայի։ Կամ էլ, հարգելի խաղողագործներ, ձեր խաղողը այս տարի էլ է այգիներում թթվելու։ Ահա այսպիսի կասկած։

Տնտեսական ճնշվածության մասին են խոսում նաև մառանները, որոնք լիքն են չոր լավաշով։ Ինչը ցույց է տալիս, որ մառանը այլ սննդով լցված չէ, վաղվա օրվա հույսը չկա, դրա համար ինչքան կարող են, լավաշ են չորացնում ու լցնում մառանները։ Տխուր է։

Զնգուն զարկը զնդանի կրկին հնարավոր չէ միարժեք հասկանալ՝ կամ տպավորություն է Գյումրիի նախորդ այցից, կամ զնդանն այստեղ բանտի իմաստով է օգտագործած։

Ժողովրդի մասին, որ աղմկոտ ընտանիք է։ Այ ժողովուրդ ջան, մի աղմկեք, էլի, ձեր աղմկոտ լինելու պատճառով այն մայրը ստիպված է ապրել կարոտ ու կարոտ...։
(էլի՝ ոտ-ոտ)։

Իսկ այ՝ վառ օջախը հիշեցնում է չմարող հրդեհները։ Ու եթե ամռանը ասում էին՝ շոգից է, ապա այժմյան հրդեհները, մանավանդ՝ «Ձյունիկի» մի օր առաջ կրկնված հրդեհը, արդեն նույնիսկ անեկդոտի չեն ձգում։

Ճամփեքի մոլորվելու մասին՝ այո ճանապարհների հարցը եղել և մնում է արդիական։ Այնքան արդիական, որ հարցը նույնիսկ մոլորվելու մասին չէ, այլ ուղղակի՝ կտրտվելու։

Երկրորդ տողը՝ միանգամից անցում խորովածին։ Ճիշտն ասած՝ խորովածի շուրջը չեն ընկերները բոլորվում։ Ամենևին ոչ խորովածի...։ Կան ավելի կարևոր ամրաններ ընկերությանը բոլորելու։ Մանավանդ՝ հիմա։ Իսկ խորովածը ընդամենը սնունդ է։

Ընդհանուր՝ գոլ է, բոլ է, բոլոլա։

Վերլուծեց Ա. Ոսկանյանը