Ոսկե մեդալակիր. Եթե գյուղում պարի խումբ լիներ, հաստատ ուշուի փոխարեն պարել կսովորեի…
... համառոտ կենսագրությունը կարդալուց հետո փորձեք պատկերացնել լեյտենանտ Արմինե Գրիգորյանին՝ 22-ամյա աղջկան, որը օրեր առաջ գրեթե բոլոր մրցաձևերում հետևում է թողել Ռուսաստանից, Ղազախստանից, Հունաստանից, Իրանից, Բելառուսից եկած զինվորականներին, հաղթահարել է արգելագոտիներ, դանակ ու նռնակ է նետել, հրաձգություն է վարել կանգնած, պառկած, ծնկած դիրքերից և այլն:
Այս ամենն իմանալուց հետո իմ մտապատկերում ամբողջացավ բարձրահասակ, լայն ուսերով, մկանուտ, հաղթանդամ աղջկա պատկեր, նույնիսկ կարճ կտրած մազերն ու դեմքի համառ շեշտերը «տեսա»:
…Երբ մեքենայի դուռը բացվեց, ես չհավատացի աչքերիս: Դուրս եկավ փոքրամարմին, երկար, բաց գույնի մազերն ուսերին թափած, սիրունատես աղջիկ: Իսկ երբ մոտեցավ, ավելի զարմացա, որովհետև նուրբ դիմագծերը, բաց դարչնագույն աչքերն ու քնքուշ հայացքը նրա դեմքին մանկական արտահայտություն էին տալիս:
– Դո՞ւ ես հաղթել արտասահմանցի զինվորականներին, քո՞ մասին էր պաշտպանության նախարարն ասում՝ մեր աղջնակի շնորհիվ հաղթեցինք…
– Այո՛, ես բարձրահասակ չեմ, հաղթանդամ չեմ, բայց լավ մարզված եմ: «Խաղաղության մարտիկ» մրցույթը առաջին հերթին պահանջում է գիտելիք, հմտություն, ճարպկություն, մարզվածություն …Ես դպրոցում ինը տարի ուշու եմ պարապել:
– Այսինքն՝ քո խիզախությունը, հակումը տղամարդկային մասնագիտությունների հանդեպ մանկո՞ւց են դրսևորվել:
– Ես սովորական երեխա էի, հասակակից աղջիկների պես խաղում էի տիկնիկներով ու երազում էի ծնողներիս նման մանկավարժ դառնալ: Իսկ ուշուի խմբակ էի գնում, որ մարզված մարմին ունենամ ու առողջ լինեմ: Անկեղծ ասած՝ մեր Արծվաբերդ գյուղում ես մեծ ընտրության հնարավորություն չունեի: Եթե գյուղում պարի խումբ լիներ, հաստատ ուշուի փոխարեն պարել կսովորեի… Ո՛չ առանձնահատուկ խիզախ եմ եղել, ո՛չ էլ հակում եմ ունեցել տղամարդկային մասնագիտությունների հանդեպ, փոխարենը՝ աչքի եմ ընկել բարեխղճությամբ, տոկունությամբ, նպատակասլացությամբ: Ես սիրում եմ գերազանց կատարել պարտականություններս, որքան էլ դժվար լինի, հասնել նպատակիս, չխնայել ուժերս լավագույնը լինելու համար: Չեմ կարծում, թե այս հատկանիշները միայն տղամարդուն են բնորոշ: Մի օր ես հասկացա, որ մանկավարժի կոչումը իմը չէ: Մեր ռազմագիտության ուսուցիչն էր «մեղավոր»՝ մայոր Գուրգեն Զարգարյանը: Երկու, թե երեք տարի առաջ նա ճանաչվեց հանրապետության լավագույն զինղեկ ու մեքենա նվեր ստացավ վարչապետից: Իսկ մեր դպրոցը 2011թ. սկսած՝ միշտ մրցանակային տեղեր է զբաղեցնում ռազմագիտության հանրապետական օլիմպիադայում: Ես մեծ սիրով էի մասնակցում ռազմագիտության դասերին, սովորում էի ամեն մանրուք: 9-րդ դասարանում մասնակցեցի ռազմագիտության օլիմպիադային, հրաշալի կատարեցի բոլոր վարժությունները, և մեր դպրոցը առաջին տեղը գրավեց մարզում:Հետո մասնակցեցի հանրապետական օլիմպիադային՝ այս անգամ արդեն Վազգեն Սարգսյանի անվան ռազմական համալսարանի շենքում, ու երկու տարի անընդմեջ մեր դպրոցը ճանաչվեց լավագույնը հանրապետությունում:
– Ե՞րբ ծնվեց Վազգեն Սարգսյանի անվան ռազմական ինստիտուտ ընդունվելու միտքը:
-Երբ առաջին անգամ ոտք դրեցի ինստիտուտ: Շատ տպավորվեցի: Շենքը, ինստիտուտի ամբողջ տարածքը համակված էր ինչ-որ անբացատրելի վեհությամբ: Համազգեստ կրող կուրսանտները նման չէին հասակակից տղաներին. մի տեսակ լուրջ էին, ձիգ, ամուր…
– Առաջին անգա՞մ էիր շփվում զինվորականների հետ:
– Ո՛չ, մեր գյուղում զորամաս կա, ու առիթ եղել էր շփվելու զինվորների ու սպաների հետ, տեսնելու նրանց կուռ շարքերը, վարժանքները, բայց…ինստիտուտն ուրիշ էր:
-Համակուրսեցի տղաները ինչպե՞ս ընդունեցին քեզ:
-Նրանց մի մասը ավելի հանդուրժող էր. նրանք ասում էին, որ աղջիկները կարող են զորամասերի շտաբներում ծառայել:
– Իսկ մյուս՝ անհանդուրժող մասը ի՞նչ կարծիքի էր:
– Անկեղծ ասած՝ աղջիկների ներկայությունը խոցում էր նրանց տղամարդկային արժանապատվությունը: Ասես՝ մենք նրանցից խլում էինք ուժի, հերոսության մենաշնորհը:Նրանք զինվորականի գործը կոչում էին քաջի մասնագիտություն, իսկ մեզ՝ թույլ սեռ, ու հոգու խորքում դժգոհ էին, որ թույլ սեռը հանդգնել է հավասարվել իրենց: Բայց, այդ ամենով հանդերձ, շատ հոգատար էին մեր հանդեպ, ուշադիր, հարգալից:
Ամբողջ զրույցը կարդացեք «Հայ զինվոր»-ում։
Լեյտենանտ Արմինե Գրիգորյանը ծնվել է 1996թ., ավարտել է Տավուշի Արծվաբերդ գյուղի հանրակրթական դպրոցը գերազանցությամբ, Վազգեն Սարգսյանի անվան ռազմական համալսարանը՝ ոսկե մեդալով: Այնուհետև ծառայության է անցել զորամասում՝ որպես դասակի հրամանատար: Ուսումնառության և ծառայության ընթացքում պարգևատրվել է 3 տասնյակից ավելի պատվոգրերով ու 20 մեդալով: 2018թ. ՀԱՊԿ երկրների զինվորականների «Ընկերակցության մարտիկ» միջազգային մրցույթում ընդհանուր հաշվարկով գրավել է 1-ին տեղը: 2019թ. «Խաղաղության մարտիկ» միջազգային մրցույթում ընդհանուր հաշվարկով դարձյալ գրավել է 1-ին տեղը, ընդ որում ՝ լավագույնն է ճանաչվել բոլոր՝ «Պրոֆեսիոնալ», «Դիպուկահար», «Էրուդիտ», «Տեր և տիկին» փուլերում, միայն մեկ՝ «Ատլետ» փուլում զիջելով ռուսաստանցի մրցակցին:
Արմինե Գրիգորյանը այժմ սովորում է ԵՊՀ միջազգային հարաբերությունների բաժնում:
Լրահոս
Տեսանյութեր
Հայաստանի ու հայ ժողովրդի շահերը պաշտպանող իշխանություն գոյություն չունի. Բագրատ Սրբազան
