Ադամի մայր. «Իմ ցավից ուժեղ մի բան կա…»
Հայզինվորը հրապարակել է Ապրիլյան պատերազմի հերոս-զինվոր Ադամ Սահակյանի մոր՝ Գայանեի հետ հարցազրույց։
«Ադամը 112 դիրքի ավագն էր, դիրքը պաշտպանող ջոկի հրամանատարը: Ապրիլի 2-ին մոտավորապես ժամը 3-ից մինչև 4-ը ադրբեջանցիները «Գրադ» կայանքից գնդակոծում են Լելեթեփեի բարձունքը: Հետո սկսվում է անմիջական հարձակումը դիրքի վրա: Ադամը հեռախոսակապով տեղեկացնում է հրամանատարին, որ շրջանաձև պաշտպանությամբ հետ են մղում հակառակորդի գրոհը, բայց ուժերը խիստ անհավասար են: Եվ օգնություն է խնդրում: Հրամանատարը պատասխանում է, որ շուտով համալրում ու զինամթերք կստանան: Որոշ ժամանակ անց Ադամը նորից է խոսում հրամանատարի հետ, ասում է, որ արդեն զոհեր ունեն: Հրամանատարը պատասխանում է, որ դիրքի պաշտպաններին զինամթերք բերող մեքենան ընկել է գնդակոծության տակ, իսկ օժանդակ ուժերը չեն կարողանում ճեղքել հակառակորդի ինտենսիվ կրակը: Սպան նահանջելու հրաման է տալիս: Բայց Ադամն ու իր ջոկի զինվորները չեն լքում Լելեթեփեի բարձունքը: Նրանք 5 ժամ անհավասար, կենաց- մահու մարտ են մղում թշնամու զորքի դեմ: Առավոտյան ժամը 8-ին Ադամը վերջին անգամ է խոսում հրամանատարի հետ, նա ասում է, որ ադրբեջանցիները արդեն մեր խրամատներում են: Րոպեներ անց վերջին կրակոցները լռում են Լելեթեփեի բարձունքին…
Հանկարծ ես հասկանում եմ, որ ոտքի եմ կանգնել: Ձգվել եմ ամբողջ մարմնով, ասես պատվո պահակ եմ իր վերջին երկնային ուղին փառքով անցնող հերոս զինվորի կողքին: Գայանեն նայում է ներշնչված: Գայանեն Ադամի մայրն է: Նուրբ, գեղեցիկ, համաչափ դիմագծերով երիտասարդ կին է, բաց կանաչ աչքեր ունի ու քնքուշ ձայն: Այտերը այրվում են, հայացքի մեջ անպարագրելի հպարտություն կա, դեմքին… հիացմունք ու մի այնքան ամուր ոգեղենություն, որից ակամա սարսռում եմ:
Ադամը հիմա Եռաբլուրում է, մյուս Անմահների կողքին:
Չի ասում՝ տղաս, չի ասում՝ իմ որդին: Այլ՝ Ադամը: Յուրաքանչյուր տառը շեշտելով է արտասանում հերոս զինվորի անունը:
Ուղեղս ասես դատարկել են, ես կորցրել եմ մտածելու ունակությունը, օդի մեջ ինչ-որ առեղծվածային. գերմարդկային ուժ կա, որի ծանրությունն զգում եմ սրտիս բոլոր բջիջներով:
-Ամբողջ ազգը սգաց Ադամի կորուստը: Ազգի ահռելի ցավի առաջ իմ ցավը փոքրացավ: Ամբողջ հայությունը սիրեց Ադամին, ու իմ սերը կորավ այդ մեծ սիրո մեջ: Իմ ցավից ուժեղ մի բան կա…
«Ցավից ուժե՞ղ»…Ի՞նչը կարող է լինել որդուն կորցրած մոր ցավից ուժեղ:
-Սկզբում անընդհատ մտածում էի, հազար տարբերակ էի հորինում, որն Ադամին կտաներ ուրիշ ճանապարհով, ու ապրիլի 2-ի գիշերը նա չէր լինի Լելեթեփեի բարձունքին: Մեղավորներ էի փնտրում:…Բայց հետո հասկացա, որ նրա ընտրած ուղին անկասելի էր: Որ նրա ճանապարհը դեպի Անմահություն ոչ ոք չէր կարող շեղել: Հասկացա, որ Ադամն առաքելությամբ էր աշխարհ եկել: Ու խաղաղվեցի:
-Ի՞նչ կա ցավից ուժեղ,- միտքը գամել է ուղեղս...
-Ադամի ուժը, Ադամի սերը հայրենիքի հանդեպ: Նրա կորստի ցավը անհամեմատ մեծ է մեկ սրտի ու մեկ սիրո սահմաններում տեղավորելու համար: Եթե անգամ դա մոր սիրտ է: Նա ազգի որդին էր:
Ադամ Սահակյանը: Ազգի որդին: Մեր տղան: Ո՞վ էր նա, ինչպիսի՞ն էր մանկության ու պատանեկության տարիներին, ի՞նչ էր անում, ի՞նչ էր սիրում, ի՞նչ էր խոսում, ի՞նչ երազանքներ ուներ…
Մայրը ժպտում է: Նրա կանաչ աչքերի մեջ փոքրիկ լույս է կաթում: … Քիչ հետո ժամանակի անիվը հետ կպտտենք, անցյալի գզրոցներից մասունք-մասունք կհանենք մի սիրուն կյանքի պատմություն, օղակ-օղակ կհավաքենք հիշողության թելին…
– Ադամն արտասովո՞ր երեխա էր:
– Չէ՛, սովորական երեխա էր: Խոսեց, քայլեց ինչպես բոլոր հասակակից երեխաները՝ ոչ շուտ, ոչ ուշ: Բայց չարություն չէր անում, չէր կոտրում, չէր թափթփում, իրեն չվերաբերող իրերին ձեռք չէր տալիս: Խաղաղ երեխա էր, բայց հաստատակամ ու համառ: Դեռ դպրոց չէր գնում, տարանք գեղարվեստական մարմնամարզության, հետո գեղասահք պարապեց՝ մեր հորդորով: Բայց երբ մի քիչ մեծացավ, ընտրեց ուժի սպորտաձևերը՝ կարատե, բռնցքամարտ: Միշտ մարզվում էր, երբ մարզասրահ գնալու ժամանակ չէր ունենում, տանն էր մարզվում: Պինդ տղա էր, մկանուտ, բարձրահասակ…
– Գեղեցիկ: Ադամը շատ գեղեցիկ էր…
Լրահոս
Տեսանյութեր
Հայաստանի ու հայ ժողովրդի շահերը պաշտպանող իշխանություն գոյություն չունի. Բագրատ Սրբազան
