Ձեր վստահելի աղբյուրը

«2019 թվականի սեպտեմբերի 1-ի դրությամբ ՀՀ-ում ընտանեկան բռնությունների դեպքերը հատել են 450-ի շեմը։ Այստեղ հիմնականում խոսվում է ֆիզիկական բռնության մասին»,- այս մասին այսօր «Կանանց դեմ բռնության դեպքերը Գեղարքունիքի մարզում․ ինչպես կանխել» թեմայով քննարկման ժամանակ ասաց Գեղարքունիքի մարզպետարանի Ընտանիքի, կանանց, երեխաների իրավունքների բաժնի պետ Մամիկոն Գալոյանը։

2019 թվականի ընթացքում Գեղարքունիքի մարզում գրանցվել է 50 ընտանեկան բռնության դեպք, որոնցից 9-ը Գավառում, 15-ը Մարտունիում, 9-ը Վարդենիսում, 13-ը Սևանում  և 4-ը Ճամբարակում. «Թվերը հիմնականում պայմանավորված են բնակչության թվաքանակով։

«Դեպքերից 17-ից հետո բռնություն գործադրողին ոստիկանությունը տնից դուրս է հանել, իսկ 33-ի դեպքում՝ տրվել է նախազգուշացում։ Դեպքերի առնչությամբ քրեական գործ չի հարուցվում, ոստիկանությունը մշակել է 21 հարցից բաղկացած հարցածար, եթե այդ հարցերից 10-ին բռնության ենթարկվածը դրական է պատասխանում, բռնարարին տնից դուրս են հանում»,- իր խոսքում նշեց Գավառի Անչափահասների և ընտանիքում բռնության կանխարգելման բաժնի պետ Շավարշ Կարապետյանը։

Մարտունու անչափահասների և ընտանիքում բռնության կանխարգելման բաժնի պետ Արտյոմ Քոչարյանը նշեց, որ տրված բռնության ենթարկվածը ոչ միայն վերոնշյալ հարցաշարին է պատասխանում, այլ նաև ոստիկանը այցելում է բնակարաններ, տեսնում է՝ ինչ իրավիճակ է ընտանիքում, և եթե հասկանում է, որ բռնությունը կարող է շարունակվել, այդ ժամանակ անհետաձգելի միջամտության որոշում է ընդունում։

«Ոստիկանը որոշում է մնալ տվյալ բնակարանում, քանի դեռ բռնարարն այնտեղ է։ 2018 թվականին Մարտունիում եղել է բռնության 7 դեպք, 2019 թվականի անցած ժամանակահատվածում 15 դեպք։ Ունենք 2 տղամարդ, և 13 կանայք, որ հաշվառման մեջ են գտնվում։ Կանանցից 6-ի նկատմամբ կրառվել է անհետաձգելի միջամտություն, իսկ մնացածի նկատմամբ՝ նախազգուշացում»,- նշեց Արտյոմ Քոչարյանը։

Մարտունու կանանց համայնքային խորհուրդ ՀԿ նախագահ Անահիտ Գևորգյանի խոսքով, այժմ ոստիկանությունը բռնության ենթարկված կնոջը սկսել է դիտարկել որպես զոհի. «Մինչև օրենքի ընդունվելը ծայրահեղ դեպքում էին դիմում ոստիկանությանը, վերջիններս էլ չունեին որակավորում, որպեսզի ճիշտ մոտեցում դրսևորեին բռնության ենթարկված կանանց։ Այժմ վերպատրաստված են, բռնության դեպքում կնոջը վերաբերվում են որպես զոհի, բռնարարին՝ բռնարարի։ Օրինակ, տարիներ առաջ, երբ ես շփվում էի ոստիկանների հետ, նրանք ասում էին՝ դե տղամարդ է, խփել է կնոջը, ի՞նչ պետք է մենք անենք»։

Անահիտ Գևորգյանը կարծում է, որ բռնությունը չպետք է պատճառ ունենա։

«Մեկն ասում է խմած է եղել, մեկն ասում է գործ չունի, մյուսը՝ աղքատ է։ Դրանք պատճառներ չեն, ուղղակի մենք պետք է կարողանանք կոնֆլիկտը տարբերել բռնությունից։ Բռնության դեպքում հարցի լուծումը ապտակն է, տնտեսական զրկանքներն են և այլն։ 30 տարի առաջ հասարակությունը կնոջը դիտում էր որպես տղամարդու սեփականություն։ Հիմա հասարակությունը շատ-շատ է փոխվել, շատ ՀԿ-ներ կնոջ կողքին կանգնած են, և նա իրեն ավելի վստահ և ապահով է զգում»,-նշեց Անահիտ Գևորգյանը։