Ձեր վստահելի աղբյուրը

«Մեկ Հայաստան» կուսակցությունը քաղխորհրդի նիստում որոշում է կայացրել մշակել Արցախի Հանրապետությունը ճանաչելու մասին ՀՀ  օրենքի նախագիծ և այն դնել շրջանառության մեջ,-լրագրողների հետ հանդիպմանն այս մասին ասաց կուսակցության նախագահ Արթուր Ղազինյանը:

«Դա մեր պատասխանն է Ադրբեջանի կողմից Բրատիսլավայում կայացած հանդիպումից առաջ հրապարակված հուշագրի, ապա նաև Ադրբեջանի արտաքին գործերի նախարարի կողմից տրված  հարցազրույցում տեղ գտած մտքերի»,- նշեց նա:

Ա. Ղազինյանն ասաց, որ խոսքը գնում է Արցախը ճանաչելու գործընթաց սկսելու մասին, որը կարող է տևել 10 օր, կարող է տևել 10 տարի. «Այսինքն, սկսել գործընթաց, դեռ չի նշանակում գործընթացն ավարտել կոնկրետ  ժամկետներում: Խոսքը գնում է  Արցախի ճանաչման օրակարգը մշտապես պահել Հայաստանի քաղաքական օրակարգում օրենքի տեսքով: Այսինքն, մենք նախաձեռնելով այս գործընթացը, սահմանում ենք այն կարմիր գիծը, որից այն կողմ որևէ իշխանություն՝ թե նախկին, թե այսօրվա, թե ապագայի, անցնելու ոչ մի իրավունք չունի»:

Նրա խոսքով, Ադրբեջանի կողմի ցանկացած քայլ ուղղված Արցախի տարածքային ամբողջականության և անվտանգության դեմ անմիջապես կհանգեցնի սույն օրենքի ընդունման գործընթացի ակտիվացման, ապա նաև դրա վերջնական հանգուցալուծման:

Ա. Ղազինյանն ասաց, որ Արցախյան հակամարտության կարգավորումը Հայաստանի երրորդ Հանրապետության ողջ պատմության գոյության ընթացքում եղել, ներկայումս մնում է, առաջիկայում լինելու է  Հայաստանի ներքին և արտաքին քաղաքական օրակարգի առանցքային և ամենակարևոր հարցը:

«Արցախի հարցում  սեփական կետ մեր կուսակցության համար գոյություն չունի:  Արցախյան հակամարտության կարգավորման հարցում կա մեկ կետ՝ 2007 թվականին ընդունված ՀՀ  ազգային անվտանգության  ռազմավարության մեջ ամրագրված կետերն են: Սա բոլոր իշխանությունների համար պետք է դառնա ելակետային արցախյան հակամարտությունը կարգավորելու համար»,- նշեց  «Մեկ Հայաստան» կուսակցության նախագահը:

Նրա խոսքով, Հայաստանի Հանրապետության և Արցախի Հանրապետության դիրքորոշումները, պատկերացումները  երբևէ 100 տոկոսով չեն համընկել և չեն կարող համընկնել:

«Նույնիսկ  Ռոբերտ Քոչարյանի և Սերժ Սարգսյանի իշխանությունների  ժամանակ եղել են լրջագույն տարաձայնություններ Արցախի և  Հայաստանի իշխանությունների  մոտ հակամարտության կարգավորման կարևոր առանցքային հարցերում: Հետևաբար, ներկայումս խոսել 100 տոկոս  համաձայնության մասին,  ուղղակի աբսուրդ է, չկա նման բան»,- ասաց Արթուր Ղազինյանը:

Հարցին՝ ի՞նչ կտա բանակցային գործընթացին  Արցախի Հանրապետությունը ճանաչելու մասին ՀՀ  օրենքի նախագիծը, որտե՞ղ կօգնի հայկական կողմին  գնալ ավելի առաջ, նա պատասխանեց. «Առաջին՝ մեր արևելյան հարևանն առավելապես զուսպ կլինի այսուհետ Հայաստանի սահմանի և Արցախի սահմանի ուղղությամբ հնարավոր  ագրեսիվ գործողություններից՝ հասկանալով, որ կա նման օրակարգ, իսկ եթե այդ օրենքն ընդունվեց, ապա վերջ կդրվի բանակցություններին, Ադրբեջանը կհայտնվի փակուղում՝ կամ սկսել պատերազմ, կամ  հաշտվել իրականության հետ: Պատերազմ սկսելու պարագայում դրական ելքի վստահության բացակայությունը կարող է  Ադրբեջանի համար հանգեցնել շատ բարդ իրավիճակի:

Երկրորդ՝ իշխանությունները բանակցությունների ժամանակ կարող են մատնացույց անել ներսում ընթացող գործընթացները, ասել, որ Հայաստանում օրեցօր աճում են Արցախը ճանաչելուն ուղղված քաղաքական ուժերի դիրքորոշումը, հետևաբար, հարգելի համանախագահներ, ճնշում գործադրեք Ադրբեջանի վրա առավելապաշտական դիրքերից հրաժարվելու և կառուցողական բանակացային գործընթացի մեջ ներգրավելու համար»:

Պատասխանելով հարցին, թե Ադրբեջանում Ֆրանսիայի դեսպանը թվիթերյան գրառում է կատարել, որ տպավորված է «Ղարաբաղի ադրբեջանական համայնքի հետ հանդիպումով», ինչ է սա նշանակում, Ա. Ղազինյանն ասաց. «Սա նշանակում է ձախողված արտաքին քաղաքականություն գոնե Արցախյան հակամարտության կարգավորման հարցում, երկկողմ ձևաչափով գործընթացների, շփումների, բանակցությունների և աշխատանքի ձախողում: Հատկապես Ֆրանսիան, որ մշտապես եղել է Հայաստանի բարեկամ պետությունը Եվրոպայում, որի հետ կապել ենք եվրոպական քաղաքականության հիմնական ուղղությունները, եղել է հայկական շահի ներկայացուցիչը եվրոպական համայնքում, Ֆրանսիայի դեսպանն այսօր լեգիտիմացնում է գոյություն չունեցող միավոր՝ «Արցախի ադրբեջանական համայնք»:

Այդ համայնքը գոյություն չունի, դա հորինված է, որպեսզի հետագայում ազդեն ներարցախյան գործընթացների վրա: Առաջին սխալը թույլ տվեց վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը՝ խոսելով այդ համայնքի մասին: Դրա մասին չպետք էր խոսել, մերժել գոյությունը, ասել, որ նման բան չեմ ճանաչում: Խոսելով այդ մասին՝ լեգիտիմացրեց, առավել միս ու արյուն տվեց գոյություն չունեցող մի ուրվականի, հնարավորություն տրվեց հետագայում ցանկացածի այդ համայնքի անդամ ներկայացնել ու տեղավորել Արցախում բնակության:

Երբ որ ասում ենք՝ արտաքին քաղաքականությունը լրջագույն խնդիրներ ունի և հատկապես արցախյան ուղղությունը՝ իրարամերժ հայտարարություններ, ներքին հակասություններ, քաղաքականության ուղղություններ, ընտրված թիրախներ, ուղենիշերի բացակայություն, մեղավորեր նշանակել ամեն ինչում, սա է արդյունքը՝ դիրքերի կորուստ, բանակցային դիրքերի թուլացում, փաստարկների բացակայություն: Չի լինում այդպես: Սա սխալ է»: