Ձեր վստահելի աղբյուրը

«ՄԻԵԴ-ում կամ այլ ատյաններում, եթե որոշեն Հայաստանն ու Ադրբեջանը հանդիպեն իրար հետ, իսկ  վաղ թե ուշ նման բան անպայման լինելու է՝ միջպետական գանգատ, ամենայն հավանականությամբ, դրա պլատֆորմը լինելու է ռասիզմը, Հայաստանն՝ ընդդեմ Ադրբեջանի, Ադրբեջանն՝ ընդդեմ Հայաստանի»,- Պառլամենտարիզմի զարգացման միջազգային կենտրոնի  կողմից կազմակերպված «Բաքվում հայերի ջարդերի 30-ամյա տարելից. իրավական և տեղեկատվական ասպեկտներ» խորագրով քննարկմանն ասաց  մարդու իրավունքների հարցերով փորձագետ, փաստաբան Արա Ղազարյանը:

Նա նշեց, որ նման գործերով ոչ միայն դատարանները հիմնվում են կոնկրետ, ուղղակի ապացույցի, այլ՝ անուղղակի ապացույցների վրա, այլ կերպ ասած՝ կոնտեքստի վրա. «Շատ հաճախ ապացույցը բխում է  կոնտեքստից, որովետև ոչ մի պետություն, կառավարություն ապացույցը  չի հանում  ու դնում սեղանին՝  այ, մենք Սարիբեկյանին սպանեցինք բանտում, որովհետև նա հայ էր: Միջազգային ատյանները դա  հասկանում են, և հաճախ ինչպես  իրենք են ասում, ապացույցը կարող է  լինել մտահանգումը, մտահանգումն էլ բխեցնում են փաստերի առատությունից»:

Հարցին, թե  արդյո՞ք նրանք, ովքեր իրենց տունը կորցել են Սումգայիթում կամ Բաքվում 30 տարի առաջ, դիմելով միջազգային դատարան, կարող են հաջողության հասնել, փորձագետն ասաց. «Գրեթե ոչ, բացթողնված հնարավորություն է, դիմում պետք է ներկայացվեր 2002-2006 թվականներին՝ կոնվենցիայի վավերացումից 4-5 տարվա ընթացքում»:

Ա. Ղազարյանի խոսքով, եթե հիմա արվի, ամենայն հավանականությամբ, կմերժվի, բայց կարելի է  փորձել,  որովհետև մարդիկ շատ երկար են սպասել:

«2020 թվականին ասել, որ ինչ-որ իրավական մեխանիզմի էինք սպասում, որ հարցը կլուծվի, չստացվեց ու որոշեցիքն դիմել ՄԻԵԴ, կասեն չափազանց շատ եք սպասել, այսինքն որոշակի արկածախնդրություն կա, կմերժվի»,- ասաց Մարդու իրավունքների հարցերով փորձագետը: