Ձեր վստահելի աղբյուրը

«Ադրբեջանն իր տեղեկատվական և քարոզչական քաղաքականությունը սկսել է մշակել Սումգայիթից անմիջապես հետո, մինչդեռ Հայաստանը մինչև 2009 թվականը չի ունեցել տեղեկատվական քաղաքականություն, հստակ չի պատկերացրել, որ պետք է աշխատել տեղեկատվական անվտանգության բնագավառում»,-Պառլամենտարիզմի զարգացման միջազգային կենտրոնի կողմից կազմակերպված «Բաքվում հայերի ջարդերի 30-ամյա տարելից. իրավական և տեղեկատվական ասպեկտներ» խորագրով քննարկմանն ասաց  փորձագետ Մարինա Գրիգորյանը:

Նա նշեց, որ արդեն 1988 թվականի հունիսին հայտնվել էին հոդվածներ, որտեղ հայերին էին մեղադրում Սումգայիթի ջարդերի կազմակերպման մեջ:

«Այդ քաղաքականությունը շատ հետևողականորեն  շարունակվել է  հետագայում ու շարունակվում է մինչև օրս: Ադրբեջանը միշտ ունեցել է իր տեղեկատվական քաղաքանությունը, միշտ հստակ է եղել  և նպատակները, և խնդիները, դրանց հասնելու մեթոդները Ամենակարևորը՝ եղել է ֆինանսները»,- ասաց փորձագետը:

Մ. Գրիգորյանի խոսքով, Ադրբեջանը վերջին 1,5 տարվա ընթացքում  փոխել է իր տեղեկատվական քաղաքականությունը, առաջին հայացքից  թվում է, թե  մեղմացրել են, բայց փորձագետները հստակ գիտակցում են, թե ինչ է թաքնվում այդ մեղմացման տակ: 

Նրա խոսքով, 2009 թվականին Հայաստանը պետական մակարդակով սկսեց մտածված քաղաքականություն իրականացնել, կարճ ժամանակում ստեղծվել է մի ամբողջ ինստիտուտ՝ նախագահի աշխատակազմին կից Տեղեկատվության և հանրային կապերի կենտրոնը, որը հետագա 10 տարիների ընթացքում հավաքվել էր բազմաթիվ նյութեր։ Նա նշեց, որ եթե 2009 թվականի մինչև 2018 թվականը  տարվել է այդ քաղաքականությունը,  այնուամենայնիվ,  ընդամենը  լրացվել է տեղեկատվական բացը, ապա այս վերջին 1,5 տարում չի տեսնում միտումներ, որ Հայաստանը վերջապես լրջագույն մոտեցում ցուցաբերի տեղեկատվական անվտանգության հարցին. «Եթե մենք համեմատենք Սումգայիթի 30-րդ տարելիցին նվիրված միջոցառումների ծրագիրը և այսօր Բաքվում հայերի ջարդերի 30-րդ տարելիցին նվիրված միջոցառումները,  կարելի է շատ մեծ տարբերություն նկատել, մինչև օրս չեմ նկատել միջազգային դաշտում Հայաստանի կողմից ձեռնարկված որևէ միջոցառում, եթե կան, իրականացվում են Հայաստանում»:

Նա միաժամանակ նշեց՝ պետք է փաստել, որ Հայաստանում պետական մակարդակով չկա ոչ քաղաքականություն, ոչ այն մեթոդները, որոնցով ուզում են հասնել նպատակներին:  Մ. Գրիգորյանն ասաց, որ եթե մշակվի այդպիսի քաղաքականություն, առաջին հերթին պետք է հետապնդել երկու խնդիր. «Առաջին՝ այդ քաղաքականությունը պետք է ծառայի Արցախի հարցի արդարացի լուծմանը, ազդեցություն ունենա բանակցային պրոցեսի վրա,  երկրորդ՝ մեր ապագա անվտանգությանն ուղղված աշխատանք լինի: Այդ տեսակետից, իհարկե, տեղեկատվական քաղաքականությունը  պետական անվտանգության ապահովման քաղաքականության կարևոր բաղադրիչ մասն է»: