Ձեր վստահելի աղբյուրը

Հա, կորոնավիրուսը դարձել է բերանի ծամոն, իրականություն, միֆերի պատրանք, վախի, անտարբերության ու անզգուշության կռիվ, պատուհաս,...։ Բոլորս արդեն գիտենք իրական մարդկանց, որ հիվանդացել են կովիդով։ Մի մասի ծանոթները, բարեկամները՝ ծանր, բարդ ու ավաղ՝ մահվան ելքով, մյուս մասինը՝ առանց սիմպտոմների։

Ու այս ինֆորմացիայի կիսումը իրար հետ երկու ակնկալիք ունի՝ որ մի մասը հավատա, որ շատ էլ վախենալու չէ, ու մյուս մասն էլ հավատա, որ իրոք արհավիրք է։

Իսկ որ կորոնավիրուսի հետ մի բան այն չէ՝ մտածում են և առաջինները, և բոլորը։

Երբ «այո»-ի պյուռոսյան հաղթարշավն էր մարզերով ընթանում, նրանք, ովքեր դա համարում էին կարճմիտ մոտեցում կորոնավիրուսի խնդրին ու վտանգավոր, անվանվեցին հերթական սևեր և վախկոտներ։ Ու երբ առողջապահության նախարարը կրթության նախարարի հետ կիսաքմծիծաղը դեմքին շրջում էր Ծաղկաձորում, ուր հյուրանոցում ուշացած մեկուսացրել էին դրսից եկած վարակակիրների, ցույց տալու, թե որքան անվտանգ է կորոնավիրուսը, այնքան, որ «պատրաստ է իր երեխաներին դպրոց ուղարկել», ցավոք՝ արդեն ուշացած էր նաև դպրոցականնների համար ակնկալիք լուծումը։

Ինչպես ուշացած էր և հեռավար ուսուցման կիսատ-պռատ «կազմակերպումը», որի մասին պետք էր մտածել այն սկսելուց դեռ երկու ամիս առաջ։ Կամ՝ ավելի շուտ՝ որպես պատրաստի ալտերնատիվ՝ թեկուզ կադրերի պակասի պարագայի համար, ինչը օրակարգային է ՀՀ-ում։

Ինչևէ՝ երկու նախարարների անհոգ տեսքը երկար կմնա դեռ մարդկանց հիշողության մեջ։ Այն պատկերների հետ, թե ինչպես են ոտքից-գլուխ պաշտպանված մարդիկ ավտոբուս նստեցնում Էջմիածնի դպրոցականներին՝ տանելու մեկուսացման։

Երբ խնդիրը «էջմիածինցի կին» արտահայտության պես ամուր մտավ Հայաստան ու կառավարությունը այլևս չկարողացավ վերահսկել վարակի տարածումը, հրաշքով հանկարծ և առողջապահության նախարարությունը, և կառավարությունը հայտնագործեցին կորոնավիրուսը ու դրա բերած հետևանքները, և նոր միայն «հեղափոխականները» սկսեցին հավատալ ակնհայտին։

Շրջանցենք մարզահամալիրի մահճակալները, ընդհանրապես՝ մահճակալների թվի նոր ծագած մտահոգությունները, բժիշկների՝ անհրաժեշտ հագուստներով ու պարագաներով պաշտպանված լինել-չլինելու հարցը,... Գիտեք։

Եկավ կորոնա-հաջորդ փուլը՝ արտակարգ իրավիճակի և տնտեսական շանտաժի՝ քանի ձեթ մնաց, ինչքան հաց կա, հայերին զուգարանի թուղթ պետք է, թե չէ, ովքեր փոխհատուցում կստանան, երբ կստանան... Ու մարդիկ նստած ըլլալով տանը վազեցին խանութներով՝ պահուստավորվելու։ Ով կարող էր։

Մյուսները սկսեցին սպասել սոցիալական օգնությանը՝ այդպես էլ չհասկանալով՝ ստանալու են, թե ոչ։

Ի դեպ՝ դեռ հարցնում են։ 

Մոռանալով, որ մարդկանց մեծ մասը չունի ետ դրած գումար, իսկ արտակարգ դրության հայտարարումն ու սոցօգնությունը իրարից խիստ շեղված են, իշխանություննները այս անգամ էլ բաց թողեցին գոնե արտակարգ իրավիճակի ժամանակ խիստ կարանտին սահմանելու հնարավորությունը՝ դրանով՝ կորոնավիրուսով վարակվածների քանակի նվազման գնալը։

Հետո եկավ կորոնա-հաջորդ փուլը՝ կրկին թվերի հետ կապված ու այս անգամ՝ բումով։ Այսօր արդեն չորս հազարից ավելի վարակված, օրական հարյուրից ավելի մշտական նոր վարակի աճով։

Ու զարմանալիորեն հենց մեծ թվերի ժամանակ կառավարությունը որոշում է «մեղմել խստացումները»՝ պահում է արտակարգ իրավիճակը, բաց է թողնում հանրային տրանսպորտը, հանրային սննդի կետերը, նույնիսկ մարզասրահները ու նույնիսկ՝ մանկապարտեզները։

Սա այն օրերին, երբ հայտնվում են լուրեր, որ կորոնավիրուսը այլ՝ ոչ այնպես, ինչպես մեծերի վրա, բայց տարօրինակ ազդեցություն է ունենում վարակված երեխաների վրա։

Ընդհանրապես՝ կորոնավիրուսի «տրամաբանությունը» ինչ-որ նույնիսկ ներպետական չէ։ Ոչ տրամաբանությունը, ոչ միջոցառումները։ Այն տպավորությունն է, որ միջազգային հովեր ու «մոդաներ են»՝ հիմա օրինակ իրար հետևից բացվում են և այն երկրները, որտեղ թվերի անկում է, և նրանք, որտեղ թվերի աճ է։

Ինչպես մեզ մոտ։

... Դրսում խաղում են կույտ-կույտ բազմահարկերի երեխաները՝ նույն խաղալիքներով։ Շուտով կգնան մանկապարտեզ, որովհետև ինչպես տեսանք՝ հայերս սիրում են «ազատություն» ու ստիպված՝ աշխատանքի գնալ։ Ու սա ավելին է, քան կորոնավիրուսից վախը։

Հիմա էլ «սուտ է կորոնավիրուսը» սկսել են ասել նրանք, ովքեր չեն կարող չգնալ աշխատանքի ու սոցօգնության վրա էլ հույս դնել չեն կարող, ու նրանք, ովքեր կարոտել են սրճարաններում նստելուն։

«Ով ռիսկ չունի, նա պաղպաղակ չի ուտում»։

Ու հիմա էլ, քանի որ առողջապահության նախարարը լրջորեն ինքնամեկուսացած է՝ «հեղափոխականները» արդեն սև են ասում նրանց, ովքեր չեն հավատում կորոնավիրուսի թվերին։
Կորոնավիրուս կա, թե չէ։
Թվերը ուռճացած են, թե չէ։
Ինչ օգուտ ունի իշխանությունը մեծ թվեր ասելուց։
Ինչու անցած երկու ամիսը ոստիկանները խիստ ու հետևողական չեղան կարգը խախտողների նկատմամբ։
Ուզում է կառավարությունը, որ վարակվածները շատ լինեն, թե ուզում է, որ քիչ լինեն։
Ու էլի՝ այսպես շարունակ։

Բայց կարծում եմ ամեն ինչ մի քիչ ավելի բարդ է, քան կամ-կամը՝ իրականում և-և է։ Ու ինչ է սպասվում մոտակա ժամանակում՝ ոչ մի տրամաբանությամբ հնարավոր չէ որոշել, որովհետև նույնիսկ համաճարակը... կամ՝ հենց համաճարակը, դարձրեցին քաղաքական խաղ։

Այս կամ այն չափով՝ բոլորը։

Անահիտ Ոսկանյան