Ձեր վստահելի աղբյուրը

Երևանի պետական համալսարանի իրանագիտության ամբիոնի վարիչ Վարդան Ոսկանյանն արձագանքել է Թուրքիայի նախագահ Ռեջեփ Թայիփ Էրդողանի՝ հայերի հասցեին ասված «թրի մնացուկ», «թրի ավելցուկ» հայտարարություններին։

Թուրքիայի նախագահը ասել էր. «Հայերը մեր թրի մնացուկն են և հայերի հետ մեր գործն առայժմ ավարտված չէ»:

Նա ֆեյսբուքյան իր էջում գրել է.

«Ես նույնիսկ գիտեմ, որ թուրքերենում վիրավորական «սրի մնացուկ» արտահայտությունը պատճենված է արաբերեն باقیة الصیوف [bāqiyyat al-ṣuyūf] ձևից, բայց Հայաստանի վերածնված պետականությունը ոչ թե «սրի մնացուկ» է, այլ սրով նվաճված, ընդ որում, հենց Էրդողանի նախնիների դեմ ճակատամարտերում։

Բայց սա, ըստ իս, լոկ զգացական տարր է, և այդ զգացականությունը գործնականում գրոշի արժեք չի ունենա, եթե մենք որպես պետություն և ազգ չկարողանանք լրջորեն ձեռնամուխ լինել և ստեղծել հակաթուրքական դաշինք երկու մակարդակներում՝ մի կողմից տարածաշրջանային և արտատարածաշրջանային պետությունների, իսկ մյուսից՝ հենց Թուրքիայի ներսում պետականազուրկ ժողովուրդների հետ։

Մեր հանդեպ նման ատելությամբ լցված անձի և նրա ղեկավարած պետական համակարգի ոտքերի տակ հողը պետք է այրվի թե՛ միջազգային ասպարեզում և թե՛ Թուրքիայի ներսում՝ ապացուցելով, որ Ցեղասպանությունից մազապուրծների սերունդն արդեն չկա, իսկ մենք ոչ թե «սրի մնացուկ» ենք, այլ, պատկերավոր ասած, հմուտ և հաջողակ «սուր ճոճող»։

Հիշեցնենք, որ խոսելով ահաբեկչության դեմ պայքարի մասին, Էրդողանը հայտարարել էր,  որ Թուրքիայում կան «սրի ավելցուկ» ահաբեկիչներ, որոնց թույլ չեն տալու որևէ գործողություն իրականացնել։

Սկանդալային այս հայտարարության արձագանքել էր «Ակոս» թերթը.

«Ավելի քան 100 տարի է անցել, սակայն այդ սուրը ոչ մի կերպ վայր չի դրվել։ Արդեն պետք է առերեսվենք այդ մտածելակերպի հետ․․․

Թե ում կասեն, որ խմբի համար կասեն դա, մեկ է չկա այնպիսի մի եզրույթ, որը կպարունակի, կենթադրի այդքան սարսափ և բռնություն, ինչպիսին «սրի ավելցուկ» արտահայտությունն է։
Թուրքիայում  «սրի ավելցուկ» արտահայտությունը երկար տարիներ շարունակում են օգտագործել։ Դա ասելով՝ նկատի ունեն 1915թ․ Հայոց ցեղասպանությունից փրկված հայերին։

Թուրքիայի պետական և քաղաքական ավանդույթը, որը պնդում է, թե «ցեղասպանություն չի եղել», որքան էլ որ տարօրինակ է՝ ցեղասպանությունը նկարագրող այդ եզրույթն ամեն անգամ օգտագործում են, որպեսզի սպառնան այն հայերին, որոնք նախընտրել են մնալ այս երկրում (Թուրքիա-խմբ․), վերջիններիս հիշեցնեն այդ երկրում իրենց դիրքի մասին, մյուս կողմից էլ ահաբեկեն այն մյուս խմբերին, որ ստիպված են եղել ենթարկվել նման բռնության կամ կենթարկվեն»։