Ձեր վստահելի աղբյուրը

«2010 թվականին կես մլն դոլարանոց անհաջող կրթության չափորոշիչ գրվեց, որն այս նոր իշխանությունը աղբամանը նետեց»,- այսօր Հանրակրթական չափորոշիչների և առարկայական ծրագրերի վերաբերյալ կոնֆերանս-քննարկման ընթացքում ասաց կրթության փորձագետ Անահիտ Բախշյանը։

Նրա խոսքով, շատ ավելի ճիշտ կլիներ 2004 թվականի չափորոշչի հիման վրա կառուցվեին այս չափորոշիչները։

«Իմ կարծիքով, այս փաստաթուղթը ակադեմիական հիմք ունեցող մարդիկ պիտի գրեին, և ոչ թե նախարարի հրամանով էստեղից-էնտեղից տարբեր մարդկանց ցուցակ գրեին, և այդ մարդիկ, իրար չճանաչելով անգամ, գաղափար չկիսելով  կազմեին այս փաստաթուղթը։ Այն պետք է համախոհների աշխատանք լիներ, և դրա համար էլ ով ասես, ոնց ասես քննադատում և գանակոծում է, նույնիսկ այն, ինչը լավ է։ Ի դեպ 2010 թվականի չափորոշիչը գնացել էր Կրթության ազգային ինստիտուտ, ապա համալսարաններ, նոր եղավ փաստաթութ, որը զիջում էր ազգային կրթականի չափորոշչին, և որն էլ մինչ օրս գործում է»,- նշեց նա։

Ըստ Անահիտ Բախշյանի, այս չափորոշչում լավ է այն, որ շրջանավարտի կարողունակությունն ու վերջնարդյունքը ամբողջական է։ Շրջանավարտից ակնկալվող կարողունակությունները ութն են։ Իսկ միջնակարգում՝ 48 կետով։

«Բայց կարդալուց մտածում ես՝ արդյո՞ք կա ուսումնասիրություն այն մասին, թե առկա դասաժամերն ու ծրագիրը ապահովելո՞ւ են այդ ակնկալվող կարողունակություններն ու վերջնարդյունքները։ Մանկավարժների ո՞ր մասն է ունակ այդ ամենին հասցնել աշակերտներին։ Հայտնի չէ, քանի պետությունը չունի կրթության զարգացման պետական ծրագիր։ Մենք նման երկու օրենք ենք ունեցել 2001-2005 և 2011-2015 թվականներին։ Բայց պետությունը հինգ տարին մեկ պետք է այդպիսի օրենք սահմանի։ Բացի այդ, գնահատման համակարգը փոփոխվում է, բացասական գնահատական, որպես այդպիսին, չի լինում։ Դա լավ է, քանի որ երեխայի գիտելիքի համար բացասական գնահատական դնելը փակում է նրան։ Տղա ջան, աղջիկ ջան, այսօր երկու կստանաս, բայց դա դրական գնահատական է, վաղն էլ չորս կստանաս։ Սա, ըստ իս, լավ է»,- կարծիք հայտնեց Անահիտ Բախշյանը։

Հասարակական գործիչ Լարիսա Ալավերդյանն էլ ասաց, որ իշխանութան եկած խումբն ուղղակի մաս-մաս ծանոթանում է ոչ իրենց կողմից մշակված ծրագրի հետ, և ուրախ-ուրախ կատարում է այն։

«Մենք սկսում ենք նրանից, ինչով պետք է ավարտեինք։ Խոսվում է ունիվերսալ կրթության մասին, բայց չկա նման մոդել։ Այդպիսինը գոյություն չունի։ Դա գռեհիկացնում և չեզոքացնում է առկա դրականը, և մնում են բացասական գաղափարները։ Բացի այդ, դաստիարակությունը դուրս է մնում համակարգից, և գաղափարախոսական դաստիարակությունն է մտցվում, և այն գաղափարախոսությունն է հրամցվում, որը տվյալ խումբը բերում է։ Իշխանության եկած այս խմբում չկան պատահական մարդիկ, նրանք մանրամասն սովորած են եկել։ Նրանք բերել են այն ամենը, ինչը պետք է փոխարինի իրական կրթությանը։ Իսկ ինչ վերաբերում է ինքնության պահպանմանը, ապա դա միայն մեր խնդիրը չէ, դա աշխարհի բոլոր պետությունների հիմնական խնդիրն է։ Այն, ինչ հիմա տեղի է ունենում, շատ նման է աղանդավորությանը, որը քրիստոնեությանը զուգահեռ զարգացել է»,- շեշտեց նա։