Ձեր վստահելի աղբյուրը

Սեպտեմբերի 21-ին ՄԱԿ-ը նշում էր ստեղծման 75-ամյակը։ ՄԱԿ-ի «ծննդյան» հատուկ նիստում հանդես եկան աշխարհի առաջնորդները՝ ներկայացնելով ՄԱԿ-ի, մուլտիլատերալիզմի կարևորությունը,  կառույցի, Անվտանգության խորհրդի բարեփոխումների անհրաժեշտությունը՝ համահունչ աշխարհի առաջ կանգնած նոր մարտահրավերներին, կորոնավիրուսի համաճարակի պայմաններում պատվաստանյութի հասանելիության կարևորությունը։

Գերմանիայի կանցլեր Անգելա Մերկելը ՄԱԿ-ին կոչ արեց բարեփոխել ՄԱԿ-ի Անվտանգության խորհուրդը՝ դատապարտելով վետոյի հաճախակի օգտագործումը: Համաշխարհային խնդիրները պահանջում են համագործակցություն բոլոր մակարդակներում, ասաց Գերմանիայի կանցլերը`որպես օրինակ բերելով COVID-19-ը: Մերկելը հայտարարեց, որ ՄԱԿ-ը հաճախ չի հետևում իր իդեալներին, քանի որ առանձին անդամների շահերը խանգարում են։

ՌԴ ԱԳ նախարար Սերգեյ Լավրովն իր ուղերձում ասում է, որ աշխարհը հոգնել է բաժանումներից, զինված բախումներից, միջազգային հանցագործություններից և նոր մարտահրավերներից՝ ներառյալ կորոնավիրուսի համաճարակը, որոնք պահանջում են համապարփակ փոխօգնության և համագործակցության ձևավորում: Լավրովն ընդգծել է, որ 75 տարի առաջ կազմակերպության ստեղծման նպատակներն ավելի ու ավելի ակտուալ են դառնում։

ՄԱԿ-ին տեսաուղերձ է հղել նաև Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիևը, որը նախ խոսել է Չմիացած երկրների շարժման անունից, որում նախագահում է, ապա որպես Ադրբեջանի ղեկավար։

Ալիևը ՄԱԿ-ի ծննդյան առիթը կրկին օգտագործում է՝ Հայաստանից բողոքելու համար․«Հայաստանն օկուպացրել է Ղարաբաղն ու 7 շրջանները, 1 մլն փախստականներ․․․», Հայաստանին մեղադրում բանակցային գործընթացը խափանելու մեջ։

«Հայաստանը նոր ագրեսիա է նախապատրաստում Ադրբեջանի դեմ»,-ասում է Ալիևն ու կոչ անում ՄԱԿ-ին ու միջազգային հանրությանը՝ «հորդորել Հայաստանին ձեռնպահ մնալ մեկ այլ ռազմական ագրեսիայից»։ Ըստ Ալիևի, ղարաբաղյան հակամարտությունը պետք է լուծվի Ադրբեջանի տարածքային ամբողջականության հիմքով։

Ադրբեջանի նախագահի այս վերջին հայտարարությունները, կարելի է ասել, հուլիսյան մարտերի հետցնցումներն են։ Այն, որ ադրբեջանական իշխանությունները ծանր են տանելու հուլիսյան պարտությունը, պարզ էր դեռ այն ժամանակ։ Դիրք, գեներալ, նախարար ու վերջապես հեղինակություն․ ահա Ալիևի կորուստների կարճ ցանկը։

Ադրբեջանական պրոպագանդան ակտիվորեն շրջանառում է թեզ, թե Հայաստանին օգնեցին հաղթել հուլիսյան մարտերում, մասնավորապես Ռուսաստանը, նաև սերբերը, քանի որ դիկտատորի համար կրկնակի բարդ է ընդունել պարտությունը «մի Հայաստանից», որին տասնամյակներ շարունակ ներկայացնում էր աղքատ ու թույլ երկիր, որին կարող է հաղթել ցանկության դեպքում, դժվար է նաև համոզել սեփական հանրությանը, որ գերժամանակակից զենքերի վրա ծախսած միլիարդները արդարացված են։

Փաստն այն է, որ եթե ինչ-որ երկիր ակտիվորեն աջակցել է հակամարտող կողմերից մեկին, ապա դա եղել է Թուրքիան։ Վերջինիս անվերապահ աջակցությունը ադրբեջանցի եղբայրներին որքան էլ ինչ-որ առումով հանգստացնող էր Ադրբեջանի համար, այնքան էլ ռազմավարական  առումով ճիշտ հաշվարկված չէր։ Թուրքիայի չափազանց մեծ ակտիվությունը Հարավային Կովկասում կարող է առաջ բերել տարածաշրջանի և այլ խաղացողների դիմադրությունը։

Մյուս թեզն այն է, որ Հայաստանն է Տավուշում սրացման «մեղավորը»՝ թիրախում ունենալով նավթագազային և տրանսպորտային ենթակառուցվածքները՝ փորձում Հայաստանին ներկայացնել ապակայունացնող գործոն՝ Եվրոպական էներգետիկ անվտանգության և տարածաշրջանային խաղաղության համատեքստում։  Սակայն, Հայաստանը մշտապես իմացել է Ադրբեջանի նավթագազային և տրանսպորտային ենթակառուցվածքների գտնվելու վայրը և անհասկանալի է, թե ինչու հենց հուլիսին պետք է թիրախավորվեին դրանք։

Ալիևը «դժգոհում է» նաև բանակցությունների ընթացքից, ասում, որ սեղանին չկա կարգավորման պլան»։ Այս դեպքում ևս Ալիևը փորձում է մեղքը բարդել հայկական կողմի վրա։ Բանակցությունների առաջընթացի բացակայությունը մշտապես պայմանավորված է եղել ադրբեջանական առավելապաշտությամբ՝ զուգորդված ուժի կիրառման սպառնալիքներով։ Ալիևի ուժի սպառնալիքը «չաշխատեց», ավելին, նա Հայաստանից ևս սկսեց լսել «պահանջներ», ինչը նրան դրդում է հախուռն գործողությունների։

Իսկ ինչ վերաբերում է նրան, թե Հայաստանը պատրաստվում է լայնածավալ պատերազմի, ապա, ինչպես կասեր «Կովկասի գերուհի» ֆիլմի հերոսներից մեկը, «միայն Ալլահը գիտի», թե ինչու է Հայաստանին պատերազմ պետք։