Ցավալի է և ամաչում եմ, որ Իսրայելը զենք է մատակարարում Ադրբեջանին. Ալեքսանդր Լապշին
Ռուս բլոգեր Ալքսանդր Լապշինը իր ֆեյսբուքի էջում գրել է.
«Այսօր, երբ ադրբեջանական հրթիռները պայթում են Ղարաբաղի խաղաղ քաղաքներում, ես չեմ կարող չհիշել 2006-ի հուլիս-օգոստոս ամիսների՝ իսրայելա-լիբանանյան երկրորդ պատերազմը: Առաջին պատերազմը տեղի ունեցավ 1982-1983 թվականներին և ավարտվեց իսրայելական բանակի կողմից Լիբանանի մայրաքաղաք Բեյրութի գրավմամբ և Լիբանանում արյունալի քաղաքացիական պատերազմի հրահրմամբ: Այդ տարիներին քրիստոնյաները դաշինք կնքեցին Իսրայելի հետ և միասին պայքարեցին պաղեստինցիների և սիրիացիների դեմ:
Բայց վերադառնանք 2006-ի հուլիսին: Շիական արմատական «Հզբոլլահ» կազմակերպության զինյալները հանկարծ լիբանանյան տարածքից հարձակվեցին իսրայելական սահմանապահ պարեկի վրա՝ սպանելով երեք սահմանապահի և ևս երկու պատանդ վերցնելով: Լիբանանի կառավարությունը ոչ մի գործողություն չձեռնարկեց ահաբեկիչների դեմ: Իսրայելը պատասխանեց ՝ սկսելով Լիբանանի զանգվածային հրետանային, հրթիռային և օդային հարվածները: Ես հիշում եմ, որ իսրայելական բանակի շտաբի պետ, գեներալ Դեն Հալուցը հարցազրույցում ասաց, որ «... մենք Լիբանանը նետելու ենք քարե դար»: Լիբանանյան «Հըզբոլլահը» պատասխանեց Իսրայելի սահմանային քաղաքների ուղղությամբ հրթիռային հարվածներով, և մի քանի տասնյակ հրթիռներ նույնիսկ թռան դեպի Հայֆա նավահանգստային քաղաք ՝ սահմանից 50 կիլոմետր հեռավորության վրա: Այս ամենը տևեց գրեթե մեկ ամիս և այս ընթացքում Լիբանանում մահացավ 2-ից 3 հազար մարդ, իսկ Իսրայելում՝ 131:
Այս անգամ շատ լավ եմ հիշում: Հակամարտության սկիզբը ես չտեսա, քանի որ գտնվում էի արտերկրում և, որքան հիշում եմ, ժամանել եմ պատերազմի ավարտից տաս օր առաջ: Մենք ապրում էինք Հայֆայում, բայց ոչ հենց առաջնագծում: Բայց նույնիսկ այստեղ գրեթե ամեն օր, երբեմն էլ գիշերը լինում էին օդային հարձակման ազդանշաններ: Ընդհանուր առմամբ, օրվա ընթացքում պարբերաբար, խուճապահար մարդիկ վեր էին թռնում անկողնուց և փախնում ռմբապաստարանները, ապա նրանք սովորեցին առավոտյան ժամը 6-ին (երբ սովորաբար սկսվում էր գնդակոծությունը) վեր կենալու և պատրաստ լինել դրանց:
Երբեմն ազդանշան էր հնչում, և դու սպասում ես «բումի»-ի: Մեր տարածքում հրթիռները հազվադեպ էին թռչում, կարծես թե մեկ կամ երկու անգամ ամբողջ պատերազմի ընթացքում, քանի որ մենք լեռան ետևում ենք, բոլոր հրթիռները պայթեցին քաղաքի կենտրոնում: Բայց մեկը հարվածեց շատ մոտ, Լեո Բեկի դպրոցին, մեզանից հինգ րոպե հեռավորության վրա: Բարեբախտաբար, դպրոցում դասեր չկային:
Բայց առավել կործանարար էր քաղաքի կենտրոնում գտնվող «Բաթ Գալիմ» երկաթուղային կայարանում հրթիռի հարվածը: Հրթիռը ծակել էր կայարանի տանիքը և պայթել անմիջապես գնացքի հարևանությամբ, ինչի արդյունքում զոհվել է 8 մարդ:
Հիշում եմ, որ պատերազմի ավարտին ինձ զորակոչեցին ուսումնական ճամբար՝ որպես բեռնատարի վարորդ: Հրանոթների համար արկերով արկ էի տեղափոխում:
ԱՄՓՈՓՈՒՄ
Ի՞նչ եմ ուզում ասել: Ցավալի է և ամաչում եմ, որ Իսրայելն ինքը, որը տուժել է պատերազմներից և ահաբեկչական հարձակումներից, զենք է մատակարարում Ադրբեջանին, որը ոչնչով լավ չէ «Հեզբոլլահի» իսլամիստներից:
