Ձեր վստահելի աղբյուրը

Հայրենիքի պաշտպանության և անվտանգության ապահովման գործում մատուցած բացառիկ ծառայությունների, մարտական գործողությունների ընթացքում ցուցաբերած անձնուրացության և անմնացորդ նվիրումի համար Հայաստանի Հանրապետության պաշտպանության նախարարության թիվ N զորամասի հրամանատար, գնդապետ Վահագն Ասատրյանը հետմահու պարգևատրել է Հայրենիքի շքանշանով։

Գնդապետ Ասատրյանը հերոսաբար զոհվել է երեք օր առաջ՝ հայրենիքը թշնամու ագրեսիայից պաշտպանելիս։

«Զինուժ մեդիան» տեսանյութ է ներկայացրել՝ նվիրված գնդապետ, Հայաստանի ազգային հերոս Վահագն Ասատրյանին։

Նա Զինված ուժերի շարքերում է եղել 1997 թվականից։ 5 ռազմական բուհերում ուսանած հրամանատարի  համոզմունքն  է եղել՝  փոփոխվող մարտահրավերներին դիմագրավելու միակ միջոցն անընդհատ կատարելագործվելն է։ Զինված ուժերի շարքերը համալրելուց հետո էլ շարունակել է զբաղվել ինքնակրթությամբ։

«Եթե ուզում ենք զինվորը ենթարկվի, հարգի հրամանատարին, պետք է հրամանատարը լինի գրագետ, սպան լինի կարդացած, դու դրանով դառնալու ես առաջանորդ, ստեղծելու ես հարգանքդ, շրջապատդ, թիմդ, ինչով էլ  վաղը, մյուս օրը կարողանալու ես հաղթել հակառակորդին»։

Նա համոզված է եղել՝ սպա -զինվոր փոխհարաբերություններում անհրաժեշտ է լինել սրտացավ, զինվորին փոխանցել առաջնորդի հատկանիշներն ու հաղթանակած բանակի մասնակիցը լինելու գաղափարը։
 
Գնդերեց Մանուկ քահանա Զեյնալյանն ասում է. «Խելագարվում էր բոլորի համար։ Այնքան հոգատար էր և իր ընտանիքի նկատմամբ, և զինվորի, ընդհանրապես մարդ տեսակի նկատմամբ։
Ասում էր՝ տղե՛րք, գնում ենք  միայն առաջ. զինվորի հետ զինվորի կողքին, զինվորի նման ինքն էլ մեզ տանում էր առաջ։ Մարդային այնպիս բարձր որակ էր, որ երբևէ ես իմ ծառայության ընթացքում չեմ հանդիպել այդպիսի մարդկային որակ։

Հզոր են տղերքս, որովհետև այն դաստիարակությունը, հրահանգները, խնդիրներն են ստացել հրամանատարի կողմից, որ վստահեցնում եմ ձեզ՝ երբեք ոչ մի ետ քայլ չեն անելու»։

Գնդապետի մասին մեկ այլ գնահատական. «Կա թևավոր խոսք՝ հերոսներ չեն ծնվում, հերոսներ դառնում են։ Բայց այս պարագայում ինձ թվում է, որ գնդապետ Ասատրյանը հերոս ծնվել էր։ Նա նախ և առաջ մարդ էր, նոր զինվորական, առաջնորդ, մարդ, որն իր հետևից տանում էր ողջ անձնակազմին»։

«Անհնար է  մոռանալ գնդապետ Ասատրյանին։ Այնքան մարդկային, հզոր արարած էր, ժպիտն ուղղակի հալեցնում էր ցանկացած մարդու։ Երբևէ չեմ տեսել, որ որևէ մեկի վրա բարկանար։