Ձեր վստահելի աղբյուրը

Արցախյան 44-օրյա պատերազմի ընթացքում անհետ կորած զինծառայողների հարազատները Կառավարության շենքի դիմաց են։

«Երեկ մենք եղել ենք վարչապետի մոտ, ասել է, որ ամեն ինչ արվում է։ Հիմա բոլոր ծնողները սպասում են, որ վերջնական պատասխան տրվի, ժամկետներ նշվեն, թե երբ այս հարցը լուծում կստանա»,- ասաց անհետ կորած զինծառայողներից մեկի հարազատը, ապա հավելեց, որ այսօր ժամը 17.00-ին ևս հանդիպում է նախատեսված վարչապետի հետ, 50 հոգի ցուցակագրվել է, բայց գուցե ավելի քիչ ծնողներ մտնեն, որ հարցերն ավելի հստակ բարձրացվեն և ավելի կոնկրետ հարցերի մասին խոսվի։

Հարցին, թե արդյո՞ք երեկվա հանդիպումը հուսադրող էր, անհետ կորած զինծառայողի հարազատը պատասխանեց՝ եթե հուսադրող լիներ, երկրորդ հանդիպում չէին պահանջի։

«Հարցեր կան, որոնց պատասխանները պետք է այսօր տրվեն։ Երեկ հարցեր ենք բարձրացրել, որ այսօր դրանց պատասխանները հնչեն։ Իրեն ասել ենք՝ վաղը գալու ենք պատասխանների։ Հիմա իրենք պետք է պատրաստ լինեն պատասխանելու մեր հարցերին։ Ես աջակից չեմ, որ անընդհատ հանդիպումներ լինեն, պետք է կոնկրետ գործողությունների մասով հայտարարի գանք, թե այսինչ օրը սա կվերջացնենք, այնինչ օրը՝ մեկ այլ բան։ Թե չէ ամեն օր հանդիպենք, ուղղակի խոստումներ տան...»,- նշեց նա։

Մեկ այլ ծնող էլ հարց հնչեցրեց՝ ի վերջո պե՞տք է ծնողներին պատասխան տան, թե ուր են իրենց երեխաները։

«40 օրից ավելի է՝ երեխեն չկա, էլ գնացինք Ղարաբաղ, էլ հիվանդանոցներ։ Ասում են՝ Ջաբրայիլ մարդ չի մտնում, «Կարմիր խաչին» չեն թողնում, կրակում են։ Էդ որ հրադադար է, խի՞ են կրակում։ Եթե կրակում են, մեկը ես պատրաստ եմ նորից գնամ, կռվեմ։ Ես իմ կյանքը իմ երեխեքի համար կտամ։ Ես մի կոպեկ չեմ գնահատում իմ կյանքը, որ երեխեքը չկան..., ո՛չ 2000 թվի ծնված երեխեքը կան, ո՛չ 2001 թվինը։ Սաղ սերունդը վարի տվեցին, վերջը ի՞նչ է լինելու»,- նշեց նա։

Անհետ կորած տղաներից մեկի՝ Նարեկ Գևորգյանի հայրն էլ ցավով նշեց, որ որդին երկու ոտքերից վիրավոր է եղել, բայց թույլ չեն տվել, որ իրեն մոտենան և օգնություն ցույց տան՝ ասելով, թե հիմա թիկունքից կգան, կհասնեն օգնության.

«Էդ բոլոր զապիսները կան։ Իր ընկերներին ասել է՝ տղերք, փախեք փրկվեք։ Սաղ տեղերը դիմել եմ, ասում են՝ սպասեք ռուսական զորքը մտնի, «Կարմիր խաչը» մտնի։ Ուր գնում ենք նույն բանն են ասում, բայց մեզ պետք է հասկանալ՝ մեր երեխեքն ինչ վիճակի մեջ են։ Իմ երեխան 1 տարի 9 ամսվա ծառայող է, սերժանտ։ 3 ամիս էր մնում, որ գար։ Նախիջևանի պոստերից իջեցրել ու միանգամից Ղարաբաղ են տարել։ Հասկանում ենք պատերազմ է, վատթարագույնին էլ պատրաստ ենք, մենակ մեր երեխեքին գտնենք»։