Հնարավո՞ր է Դոնբասում ղարաբաղյան սցենար. Բաքվի հաջողությունը ոգևորում է Ուկրաինային
«Ղարաբաղյան արշավը, որն ավարտվեց ադրբեջանական բանակի լիակատար հաղթանակով և հայերի համար Բրեստի խաղաղության անալոգով, չէր կարող հարց չառաջացնել. հնարավո՞ր է արդյոք նման սցենարի կրկնություն հետխորհրդային հակամարտությունների ապասառեցման դեպքում, մասնավորապես, կարո՞ղ է Կիևը կրկնել այն Դոնբասում»,- գրում է Независимая Газета-ն:
Նշվում է, որ Ուկրաինայի արևելքում հակամարտության առանձնահատկությունները թույլ չեն տալիս ուղիղ զուգահեռներ անցկացնել Ղարաբաղի հետ: Առաջին հերթին, քանի որ ռազմական գործողությունների վերսկսումը անխուսափելիորեն կհանգեցնի Ռուսաստանի միջամտությանը հակամարտությանը այս կամ այն ձևով:
Նախագահ Վլադիմիր Պուտինը բազմիցս ընդգծել է, որ դա իր համար անձնական խնդիր է։ «Խաղաղությունը խախտելով՝ Ուկրաինան վտանգում է իր պետականությունը, դա միանշանակ է»,-զգուշացրել է Պուտինը։
Այնուամենայնիվ, Դոնբասի ռազմական հետախուզության համաձայն, Կիևը այժմ սկսել է ռազմական գծեր կառուցել առաջնագծում՝ այնտեղ զորքեր և սարքավորումներ տեղափոխելով:
Նշվում է, որ ղարաբաղյան պատերազմը ցույց տվեց կորցրած հողերը ռազմական միջոցով հսկողության տակ վերադարձնելու կարողությունը: Բաքվի հաջողությունը ոգևորում է ուկրաինական ռազմաքաղաքական ղեկավարությանը: Այն, թե ինչ դեր կատարեց Մոսկվան հակամարտության լուծման հարցում, Կիևում պարզապես անտեսվում է. գլխավորն այն է, որ նպատակն իրագործվեց, այսինքն՝ տարածքների վերադարձը:
Երկրորդ, այն փակուղին, որում հայտնվել էր Մինսկ-2-ը, ակնհայտ է բոլորի համար և պահանջում է գոնե ելք: Մեծ հաշվով, Կիևի իշխանություններից ոչ մեկը չէր ցանկանում կատարել Մինսկի պայմանավորվածությունները: Ուկրաինայի ներկայիս ղեկավարությունը այդ համաձայնագրերը կախվածության մեջ է դնում մի փաստաթղթից, որն ընդունվել է գրեթե վեց տարի առաջ: Հուսահատությունը ստիպում է այլընտրանքներ փնտրել: Կարելի է իրավիճակը սառեցնել մինչև հաջորդ սերունդների աճը: Կարելի է փորձել վերաշարադրել պայմանագրերը հիմա, նույնիսկ նոր արյունով, տեսականորեն նման որոշում կարող է կայացվել Կիևում:
Երրորդ, Կիևում, Մոսկվայի նկատմամբ ավելի կոշտ և Ուկրաինայի նկատմամբ ավելի հավատարիմ հույսեր են կապում ԱՄՆ ընտրված նախագահ Ջո Բայդենի հետ։ Որքանով է ԱՄՆ-ին և Բայդենին սրումն անհրաժեշտ, մեծ հարց է։
Չորրորդ, Ռուսաստանն այժմ ակնհայտորեն դաշնակիցներ չունի Արևմուտքում։ Նրանց հարաբերությունները կրկին ճեղքում են հատակը, հետևաբար, Ռուսաստանին, եթե նա միջամտի ուկրաինական հակամարտությանը, Արևմուտքում ոչ ոք չի պաշտպանի: Մոսկվայի համար ամենավատն այն է, որ ինքն իրոք ոչ ոքի վրա հույս դնել չի կարող:
Դոնբասում Ուկրաինայի ռազմական հարձակումը, եթե դա տեղի ունենա մոտակա ամիսներին, կարող է նպատակ ունենալ ոչ միայն նոր դիրքերի զբաղեցումը, այլև Ռուսաստանի այնպիսի սադրանքը, որը կկործանի նրա հարաբերությունները Արևմուտքի հետ ամբողջությամբ և անվերադարձ: Այնուամենայնիվ, կասկածներ կան, որ նման սցենարը կյանքի կկոչվի:
