Ձեր վստահելի աղբյուրը

«Նիկոլ, մարտի 1-իդ կոչը՝ զինվեք, չի կրկնվելու»։ Նախորդ տարվա նոյեմբերի 16-ին Նիկոլ Փաշինյանի աղմկահարուց գրառմանն այսպես արձագանքեց նախկինում «Չորրորդ Իշխանություն» թերթի լրագրող Գոհար Վեզիրյանը, որ 2008-ի հավաքների ակտիվ լուսաբանողն ու մասնակիցն էր։ Այսինքն՝ լավ տեղակացված էր թե հրապարակային հնչեցված հայտարարություններին, թե այդ օրերի ներքին քննարկումներից։


Իսկ նոյեմբերի 16-ի գրառման մեջ Փաշինյանը խոստովանում էր՝ սպասում է տղեքին, վերջնականապես լուծելու «վնգստացողների հարցերը»։



Իհարկե այս հայտարարությունը բազմաթիվ քննադատությունների պատճառ դարձավ, սրան արձագանքեց նաև ՄԻՊ-ը, մի քանի թիմակիցներն էլ հրապարակային հայտարարությամբ լքեցին իշխանության շարքերը։

Ժամեր անց Փաշինյանն իր սովորության համաձայն փորձեց պարզաբանել իր իսկ խոսքերը, նշելով, որ «բռնությունը կամ բռնության հրահրումը, առավել ևս զինված, որևէ կերպ չի կարող տեղ ունենալ կառավարության գործիքակազմում»։


Փաշինյանի հետ աշխատած, նրան լավ ճանաչող գործիչները համոզված պնդում են՝ նա առանց արյուն գնացողը չէ։

Ամիսներ անց՝ փետրվարի 22-ին «Ազատություն» ռադիոկայանի եթերում Փաշինյանի թիմակիցը՝ ԱԺ պաշտպանության և անվտանգության հարցերի մշտական հանձնաժողովի նախագահ Անդրանիկ Քոչարյանը խոստովանեց, բռնությունը շարունակում է մնալ կառավարության գործիքակազմում։

«Եթե մտածում են շենքեր գրավելու մասին, թող նաև մտածեն, որ շենքերը գտնվում են պետական պահպանության տակ, իսկ դա նշանակում է, որ պետությունը մոնոպոլ իրավունք ունի կրակելու»,-սպառնացել էր նա։

2008-ի մարտի 1-ից 13 տարի անց երկրում կրկին համատարած ատելություն է, ինչի մասին հպարտությամբ խոսում էր Ալիկ Արզումանյանը ՀԱԿ առաջնորդ Լևոն Տեր-Պետրոսյանի հետ հայտնի հեռախոսազրույցում։



Ատելություն գեներացնողներն էլ գրեթե նույն մարդիկ են։ Հիշեցնենք, որ Արցախի պատերազմում երկիրը կապիտուլյացիայի տարած Փաշինյանի մասին Լևոն Տեր-Պետրոսյանն ասել էր՝ ազգակործան պատուհաս, որին հայ ժողովուրդը չի ներելու, իսկ նրա մեղադրանքներն ու հայտարարությունները որակել որպես հոգեկան տվայտանքներ։ Միաժամանակ 2008-ին հարթակում եղած մարդկանցից շատերն այսօր պատասխանատու պաշտոնների են։

Համատարած ատելության, անհանդուրժողականության, պրկված նյարդերի պայմաններում Նիկոլ Փաշինյանը մարտի 1-ին կրկին հանրահավաք է հրավիրել ու հնարավորինս շատ մարդ հավաքելու համար գործի դրել վարչական ռեսուրսներ։ Հանրահավաքի կոչին, հիշեցնենք, նախորդել են բանակի զինվորականների պահանջը՝ Փաշինյանի ու կառավարության հրաժարականի մասին, ինչպես նաև ԶՈՒ ԳՇ պետին պաշտոնից ազատելու վերաբերյալ Փաշինյանի միջնորդության չբավարարումը հանրապետության նախագահի կողմից։

Փաստացի այս հանրահավաքը բանակի, հանրապետության նախագահի ու առհասարակ Փաշինյանի հրաժարականը պահանջող քաղաքական ուժերի, քաղաքացիների, մտավորականների, նաև եկեղեցու դեմ է։

Արյուն թափելու մտավախություն շատերն ունեն... Տեսել են, գիտեն՝ Փաշինյանն ընդունակ է, մեղմ ասած, անկանխատեսելի քայլերի, հայտարարությունների, պատրաստ է  ամենաավտանգավոր սցենարների...

Հիշեցնենք, որ 2008-ի մարտի մեկի իրադարձությունների ժամանակ զոհվեց տասը մարդ՝
Գոռ Քլոյան, Դավիթ Պետրոսյան, Տիգրան Խաչատրյան, Արմեն Ֆարմանյան, Հովհաննես Հովհաննիսյան, Գրիգոր Գևորգյան, Սամվել Հարությունյան,  Զաքար Հովհաննիսյան,  Համլետ Թադևոսյան, ոստիկանության զորքերի կապիտան,  Տիգրան Աբգարյան, ծառայել է ոստիկանական հատուկ զորքերում, մահացել է ապրիլի 10-ին՝ 41 օր կոմայի մեջ մնալուց հետո։

Նոր մարտի 1 չենք ուզում...