Ձեր վստահելի աղբյուրը

ՀՀ Քրեական օրենսգրքի 300.1-րդ հոդվածն ունի որոշակիության դեֆիցիտ, որն էլ պայմանավորված է նրանով, որ հոդվածը հստակ չէ, հասկանալի չէ:  Լրագրողների հետ զրույցում ասաց ՀՀ երկրորդ նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանի պաշտպաններից Արամ Վարդևանյանը։

Նա նշեց, որ Քրեական օրենսգրքի բոլոր հոդվածներն էլ հավասար են, բոլորն էլ պետք է հավասար հասկանալի լինեն, իսկ 300.1-րդ հոդվածը չունի նման հասկանալիություն և մատչելիություն։ Արամ Վարդևանյանը հիշեցրեց, որ 2015թ Սահմանադրության էական փոփոխություններ են եղել, բայց Քրեական օրենսգիրքն այդ փոփոխություններին չի համապատասխանեցվել։

«Վենետիկի հանձնաժողովը «փաստացի վերացում» ձևակերպման վերաբերյալ ասել էր, որ նման տերմին միջազգային փորձում չեն գտնում, միգուցե թարգմանության խնդիր է եղել, քանի որ չեն հասկանում, թե ինչ է։

Եվրոպական դատարանի խորհրդատվական կարծիքում նշված էր, որ Սահմանադրությունը՝ Քրեական օրենսգրքին ինքնին կարող է հանդիսանալ որպես բլանկետային նորմ, այսինքն՝ առաջին հայացքից կարող է, բայց հետո այնպիսի չափորոշիչներ են դրվում, որ պետք է լինի հստակ, որոշակի, ծավալը չընդլայնվի: Այդ պայմաններին հենց չի համապատասխանում»,- նշեց փաստաբանը։

Ա. Վարդևանյանն ընդգծեց նաև հետադարձ ուժի արգելքի հանգամանքը՝ ասելով, որ ՀՀ Քրեական օրենսգրքի 300.1-րդ հոդվածը 2008թ. մարտի իրադարձությունների նկատմամբ դիտարկվել է որպես լրիվ նոր հանցագործություն, որը չի եղել նախկինում: Նա նշեց՝ Եվրոպական դատարանն ու Վենետիկի հանձնաժողովն ուղղակիորեն արձանագրել են, որ հետադարձ ուժի հետ կապված հարցերը լուծվում են իրավակիրառ պրակտիկան հաշվի առնելով. «Բոլորդ տեղյակ եք «Յոթի գործի» և Նիկոլ Փաշինյանի նկատմամբ քրեական հետապնդումը դադարեցվելու մասին»:

«Այսինքն` այդ մասով մեր հիմնավորումները և բովանդակային իրավական են, նաև ուղղակի մեր իրական կյանքն է»,- ասաց նա:

Հարցին՝ բանակի ներգրավումը ներքաղաքական պրոցեսներին սահմանադրական  կարգի տապալում չի՞ դիտարկվում, հակաօրինական չէ՞, Արամ Վարդևանյանը պատասխանեց. «Կարծես թե իշխանություններն ասացին, որ Գլխավոր շտաբը միջամտել է ներքաղաքական պրոցեսներին: Քրեական գործ տեսա՞ք:  Դատախազությունը նույնիսկ ասաց՝ ոչ մի հանգամանք  չեմ տեսնում, որ քրեական գործ հարուցեմ: Չի եղել, որովհետև ակնհայտ հարյուրանք էր, որը ևս պետք է իրավական հետևանք ունենա, բայց չի ունենում, երկրորդ՝ առհասարակ սահմանադրական կարգի տապալման վերաբերյալ  արարքների որակում հնարավոր չէ անել:

Մի օրինակ բերեմ. սահմանադրական կարգի տապալումը Սահմանադրության նորմերի խախտո՞ւմն է, թե՞ Սահմանադրական  նորմերի փաստացի վերացում:  ԱԺ-ն իր բացատրություններում  գրում է՝ խախտումն է, իսկ ԱԺ-ում հենց օրենքի հեղինակները գտնում են, որ փաստացի, իսպառ վերացումն է: Հիմա  ո՞ր մեկն է: Երբ այսպիսի բանավեճ կա, նշանակում է, որ մենք որոշակիություն չունենք»: