Ձեր վստահելի աղբյուրը

«Երկար ժամանակ է հանրահավաք չկար, բայց պայքարը որևէ վայրկյան Հայաստանում չի դադարել. չի դադարել «Հայրենիքի փրկության շարժման» Դեմիրճյան փողոցի շտաբից մինչև ՀՀ վերջին գյուղը, դրա համար էլ վարչապետի աթոռը զբաղեցնողը ոչ մի վայրկյան չի կարողացել հանգիստ ման գալ թե՛ Երևանով, թե՛ Հայաստանի ողջ տարածքով»,- «Հայրենիքի փրկության շարժման» հանրահավաքի ընթացքում իր ելույթի ժամանակ ասաց ՀՅԴ անդամ Գեղամ Մանուկյանը:

Տանը մնալով ու ասելով, թե սրան ե՞րբ եք լարելու՝ թուրքը չի հեռացվի Հայաստանից

«Ինչպես նախորդ շաբաթներում եղավ, երբ Նիկոլ Փաշինյանը գաղտնագողի, ետնամուտքերով է շենքեր մտնում, այդպես լինելու է այնքան ժամանակ, քանի դեռ նա նստած է վարչապետի աթոռին: Բոլոր մեր այն հայրենակիցները, որոնք լռել են, շարունակում են մնալ տանը, բայց շարժման ղեկավարներին ասում են՝ երբ եք սրան լարելու, ասեմ՝ ամեն օր, երբ դուք դուրս չեք գալիս պայքարի ու մնում ենք տանը, ամեն օր թուրքը ավելի է մոտենում ձեր տանը: Մտածեք, նստելու եք տանը, դուռը բացելու եք ու թուրքին դիմավորեք։ Ոտքի կանգնելն ամեն մեկի պարտքն է: Տանը մնալով ու ասելով, թե սրան ե՞րբ եք լարելու՝ դուք թուրքին չեք հեռացնում Հայաստանից»:

Ապագայի կորսված հույսերը

«Պատերազմի զոհերի ցուցակը նայելուց մի բան է ծակում մարդու աչքը՝ ծնվել է 2000, 2001 թվականին։ Դա այն սերունդն է, որ 2018 թվականին, դեռ դպրոցական, կանգնեց պայքարի, փակեց փողոցներ, դասադուլ արեց, ծնողներին ստիպեց ու հանեց փողոց։ Որովհետև այդ երիտասարդներն ուզում էին ունենալ լավ ապագա, արդար երկիր, ուզում էին սովորել բուհերում..., ընտանիք կազմել։ Բայց ում համար իրենք պայքարեցին, երեք տարվա ընթացքում իրենցից հազարներին տարավ նահատակության։ Այդ երիտասարդներն ուզում էին իրենց հայրենիքում ապագա կառուցել, դրա համար էին իջել փողոց։ Հիմա դիմում եմ երիտասարդներին. դուք, ձեր ծնողները..., ոչ ոք ապագայի ծրագիր չի կապում, ապագայի հետ կապված հույսեր չունի, քանի ու իշխանության ղեկին նստած է մեկը, որն ուղղակի շարունակում է զիջումը»։

Նիկոլի գողացած 30 տարին ու գլխահակ սփյուռքը

«Ես կորցրել եմ իմ կյանքի երեսուն տարին, ինչպես կորցրել են բոլորը։ Ամեն մեկդ, որ մտածում է սրան շուտ լարելու մասին, մի հատ հետ գնացեք 1988, հիշեք՝ ինչ ուրախ ու միասնական էիք, միացում էիք գոռում, հետո հիշեք զրկանքները, առանց լույսի տարիները..., ասում էինք ջհանդամ, կարևորը՝ Ղարաբաղը մերն է։ Հիշեք այդ օրերը, հիշեք, որ հպարտություն էր գալիս Շուշիի ազատագրման լուրից։ Ու մեկ էլ հիշեք ձեր հարազատներին, որոնք ապորում են ռուսաստաններում, ամերիկաներում, եվրոպաներում։ Ամեն մեկդ, որ տանը նստած եք, մի պահ սկայպով խոսեք ձեր այդ հարազատների հետ, տեսեք՝ ոնց են, կասեն, որ աննամուս վիճակում են, գլուխները կախ, ադրբեջանցին հոխորտում է իրենց վրա, ծաղրում։ Հիշեք, ձեր երեսուն տարին այդ մարդը գողացել է»։

Ի՞նչ եք սովորեցնելու աշակերտներին

«Դիմում եմ բոլոր ուսուցիչներին, աշխարհագրության ժամին ի՞նչ եք սովորեցնելու երեխաներին։ Արցախի աշխարհագրությունը ո՞նց եք տալու, ո՞նց։ Պատմության ուսուցչուհիներ, ի՞նչ եք սովորեցնելու երեխաներին։ Ձեր՝ ուսուցիչների պարտքն էր, որ այդ դասագրքերը չգողանային մեզնից։ Ամեն մեկդ պիտի լինի պայքարի մեջ, որ սրբագրվի այս ամենը։ Այդ գողին պետք է դուրս շպրտել, մենք ուզում ենք երկիր, որ լինի առանց Նիկոլ, առանց թուրքի»։