Ձեր վստահելի աղբյուրը

Իրաբանական գիտությունների դոկտոր Գևորգ Դանիելյանը գրում է.

«Ադրբեջանի զինված ուժերը՝ Սյունիքի սահմանամերձ գյուղերի, հատկապես Շուռնուխի համայնքի, ինչպես նաև ճանապարհների վրա վերահսկողություն իրականացնելու համար առանձին հատվածներում տեղակայելու համար դարձյալ իրավական հիմք է մատնանշվում իբր 2010 թ. ընդունված «Հայաստանի Հանրապետության վարչատարածքային բաժանման մասին» օրենքը։

Հարկադրված եմ առավել հանգամանորեն անդրադառնալ այս խնդրին՝

- նախ, օրենքն ընդունվել է ոչ թե 2010 թ., այլ 1995 թ. նոյեմբերի 7-ին (Ն-062-1)։ Այդ օրենքում առնվազն 12 անգամ, այդ թվում՝ 2010 թ., կատարվել են փոփոխություններ և լրացումներ։ Ընդ որում, դրանցից երկուսը կատարվել են համապատասխանաբար՝ 2019 և 2020 թվականներին և երկուսն էլ որևէ կերպ չեն առնչվել այն հարցադրումներին, որոնք այսօր իբրև խնդրահարույց են դիտարկվում՝ «կանխորոշելով» սահմանային զիջումները,

- Շուռնուխի համայնքին վերաբերող 17.56. հոդվածի վրա չի կարելի հղում անել և այն որպես կիրառման իրավական հիմք ընկալել՝ այն պարզ պատճառով, որ հոդվածն իր ուժը կորցրել է դեռևս 2016 Թ. ՀՈՒՆԻՍԻ 17-ԻՆ ընդունված թիվ ՀՕ-100-Ն օրենքով,

- այդ օրենքը չի կարող իրավական հիմք հանդիսանալ՝ պետական սահմանային գծանշումների կամ համանման այլ գործընթացներ նախաձեռնելու համար։ Բնորոշ է այն, որ այդ օրենքում ընդամենը հղում է արված այլ իրավական ընթացակարգով կանխորոշված «պետական սահման» եզրույթի վրա, այսինքն՝ այդ օրենքով ևս ընդգծվում է այն պարզ իրողությունը, որ պետական սահմանը կանխորոշելը զուտ ներպետական օրենքի կարգավորման առարկա չէ։ Այս տեսանկյունից մենք արդեն իսկ դիմել ենք իրավասու մարմիններին։ Հավելենք, որ «Պետական սահմանի մասին» օրենքի (ընդունվել է 2001 թ. նոյեմբերի 20-ին) 1-ին հոդվածով ամրագրված է. «Պետական սահմանը որոշվում է Հայաստանի Հանրապետության միջազգային պայմանագրերով ու Հայաստանի Հանրապետության օրենքներով»,

- «Պետական սահմանի մասին» օրենքի 2-րդ հոդվածի «բ» կետով ամրագրված է, որ պետական սահմանը տեղորոշելիս, Հայաստանի Հանրապետությունն առաջնորդվում է «Հայաստանի Հանրապետության անվտանգության ....» և մի շարք այլ սկզբունքներով։ Իսկ թե որքանո՞վ են անվտանգ հետպատերազմյան շրջանում կատարված de facto սահմանային տեղորոշումները, կվկայեն հիշյալ ճանապարհով գոնե մեկ անգամ երթևեկած և, հատկապես, մշտապես բնակվող մարդիկ, որոնց դիմուններով անմիջականորեն զբաղվում է Մարդու իրավունքների պաշտպանը։
Առայժմ այսքանը ...»։