Ձեր վստահելի աղբյուրը

Վերջին 4-5 տարիներին տարածաշրջանային զարգացումներում արդեն իսկ նշմարվում էր բախումներ ինչպես մեծ պետությունների, այնպես էլ տարածաշրջանային պետությունների միջև։ Այս մասին ասաց Հայաստանի Հանրապետական կուսակցության անդամ Արտակ Զաքարյանն՝ Այլընտրանքային նախագծեր խմբի կողմից անցկացվող կոնֆերանսում՝ «Հետընտրական Հայաստանում քաղաքական և իրավական մարտահրավերները» թեմայով։

«Նոր զարգացումներ, որոնք ունեն գլոբալ նշանակություն՝ տարբեր շահերով պայմանավորված՝ կոմունիկացիոն, էներգետիկ, և նաև ռազմաքաղաքական, որոնց արանքում ՀՀ-ն պետք է կարողանար ճիշտ հաշվարկեր իր գործողությունները, դաշնակցային հարաբերություններն այն իմաստով, որ որևէ բալանս չխախտվեր ու դրա արդյունքում չառաջանար հակամարտության նոր օջախներ տարածաշրջանում, կարողանար իր հաշվարկներում լինել հետևողական, ինչը վերջին 3 տարիներին ամբողջությամբ խեղվեց։ Խեղվեց այն իմաստով, որ մենք աշխարհաքաղաքական առումով դարձանք անհասկանալի, իսկ ռազմաքաղաքական առումով՝ անվստահելի»,- ընդգծեց նա։ 

Արտակ Զաքարյանը նշեց՝ Արցախյան հիմնախնդիրը տարածաշրջանային զարգացումների բանալիններից մեկն էր, և ուներ իր զարգացման տրամաբանությունը Մինսկի խմբի, բոլոր այն սկզբունքների ներքո, որոնք բազմիցս հայտարարվել էին։

«Միայն 5 հայտարարություններ՝ 3 սկզբունքների մատնանշմամբ, արվել էր Մինսկի խմբի համանախագահ պետությունների ղեկավարների կողմից, որոնք միջազգային հանրության կողմից պահպանվում էին՝ անկախ նրանից որևէ պետություն ինչ հարաբերություն ուներ ՀՀ հետ: Արցախյան կարգավորման հիմնախնդրում նրանք բոլորը համախոս ու համընթաց էին Մինսկի խմբի գործընթացին, ինչը ենթադրում էր խնդրի լուծում ինքնորոշման իրավունքի ճանաչման ճանապարհով»,- ասաց Արտակ Զաքարյանը։

Նրա խոսքով՝ ամենացավալին այն է, որ Հայաստանի, այսպես կոչված, իշխանությունները, որոնք հետագայում վերածվեցին կապիտուլյանտների, ամեն ինչ արեցին այնպես, ինչպես չէր կարելի անել։

«Դրանով ավելացավ ՀՀ նկատմամբ սպառնալիքների ծավալը, քանի որ ՀՀ-ն հայտնվեց միջազգային շահերի բախման գերու կարգավիճակում։ Այսօր այդ գերու կարգավիճակում պետությունն է գտնվում, որովհետև որ գերտերության պատուհանից փորձում ենք վերլուծել զարգացումներն այնպես, որ հնարավոր լինի ՀՀ համար գոնե կարճաժամկետում կախման կետեր գտնել և ինչ-որ առումով ստաբիլ կանխատեսելի որոշակի ժամանակահատված առանձնացնել ու այդ ժամանակահատվածի համար փորձել պլանավորել արտաքին ու ներքին քաղաքականությունը՝ բախվում ենք նոր մարտահրավերների ու սպառնալիքների հետ»,-ասաց Զաքարյանը։

Զաքարյանի խոսքերով, ամենամեծ մարտահրավերն այն էր, որ մենք դուրս մնացինք տարածաշրջանում անվտանգություն արտադրողի կարգավիճակից, և եթե ժամանակին վստահելի գործընկեր էինք և ՀԱՊԿ-ում, և ՆԱՏՕ-ի մի շարք ծրագրերում, նաև խաղարարար առաքելություններում, այսօր դրանք կրում են կամ սիմվոլիկ բնույթ, կամ ընդհանրապես արդեն հավասարվել են զրոյի, քանի որ ՀՀ ներսում արդեն անվտանգություն արտադրողի գործոնն այլևս չկա ու ՀՀ-ն դարձել է ուրիշի ստեղծած անվտանգությունը սպառող պետություն։

«Սա առաջին հերթին նշանակում է կախվածություն, ինքնիշխանության ահռելի կորուստ, տարբեր շահերի առաջնայնությունը երբեք չի դրվելու Հայաստանի շահերի հետ միասին նույն հարթության վրա տարածաշրջանի մակարդակով, դա նշանակում է, որ ՀՀ գործող ու հետագա կառավարություններն ունենալու են շատ մեծ բարդություններ արտաքին քաղաքականության մեջ, նշանակում է, որ ամբողջությամբ պետք է վերանայել, վերափոխել Հայաստանի անվտանգության ռազմավարությունը»,- ասաց Զաքարյանը։

Մանրամասները՝ տեսանյութում։