Ձեր վստահելի աղբյուրը

«Ինչ է վերջիվերջո ազգային մշակույթ կամ ազգային արժեք: Ըստ իս՝ առաջին հերթին մարդն է»,- ասուլիսում նման կարծիք հայտնեց Երևանի Հովհաննես Թումանյանի անվան պետական տիկնիկային թատրոնի գեղարվեստական ղեկավար, ՀՀ արվեստի վաստակավոր գործիչ Ռուբեն Բաբայանը:

Նա նշեց, որ Ճապոնիայում կա միայն մեկ կոչում՝ ազգային արժեք, որը տրվում է  մարդու, որը ստեղծում է այդ ազգային արժեքը:

«Առանց մարդ որևէ բան ինքն իրեն չի ստեղծվում: Մարդն ազգային արժեք է»,- ընդգծեց Դ.Բաբայանը:

ՀՀ արվեստի վաստակավոր գործչի ներկայացմամբ, Հրանտ Մաթևոսյանն է ազգային արժեք  և լինելով ազգային արժեք՝ ստեղծել է ազգային մշակույթ:

«Որևէ բան կարելի է պահպանել, պաշտպանել միայն այն ժամանակ, երբ դու դա ճանաչում ես: Որևէ բան կարելի է գնահատել, երբ այն ճանաչում ես: Գնահատելուց առաջ կա շատ ավելի կարևոր փուլ՝ ճանաչել, ի՞նչ է մեր գրականությունը, երաժշտությունը, մշակույթը,..  Քանի որ եթե դու դա չես ճանաչում, եթե քո սեփական հողն էլ չես ճանաչում, պահանջել քեզանից, որ դու այն պաշտպանես, միամտություն է:

Կարծում եմ՝ մենք ունենք շատ մեծ խնդիր՝  փորձել ճանաչել ինքներս մեզ, փորձել ճանաչել ինչ-որ ստեղծված է, ճանապարհ բացել ինչ-որ ստեղծվելու է: Ճանաչելուց հետո նոր կարելի է  պաշտպանելու և գնահատելու հարց բարձրացնել»,- ասաց նա:

Ռուբեն Բաբայանի խոսքով, իրականում հաճախակի պահանջում են այդ գնահատականը նրանցից, ովքեր չեն ճանաչում:

Ասուլիսին ներկա «Հրանտ Մաթևոսյան» հիմնադրամի տնօրեն Դավիթ Մաթևոսյանն ասաց, որ գանձերի վրա ու գանձերի մեջ նստած, առանց հասականալու թե ինչ գանձեր են, ինչի մասին է  խոսքը, մինչ այժմ զբաղված են եղել մշակույթի վատ կամ վատ մենեջմենթով, բայց ոչ երբեք քաղաքականությամբ:

«Մենք չունենք մշակութային քաղաքականություն: Հարցին՝ ինչպե՞ս դա անենք: Առաջին հերթին համակարգված մտածելն է, լրջանալն ու հասկանալը, թե ինչ է մշակույթը, ինչ է պետք անել դրա հետ: Նույնն էլ կրթության ու գիտության դեպքում»,- ասաց Դ.Մաթևոսյանը:

Ռուբեն Բաբայանի խոսքով, ծրագիր, որը պետք է հաստատի և իրականացնի կանոնները, պարտադիր մշակույթի նախարարություն է պետք:

«Երկրի զարգացման համար կարևոր օղակ է մշակույթը, ոչ պակաս կարևոր օղակ է նաև կրթությունը: Մեր երկիրն առաջինը չէ, որ տրվեց խաբկանքին ու այդ երկու օղակները միացրեց: Նրանք շատ հեռու են իրարից իրենց իրականացվող գաղափարախոսությամբ: Բոլոր երկրները, որոնք անցան այդ ճանապարհը, 2-4 տարուց հրաժարվեցին: Երկու երկիր կա, որտեղ մշակույթի ու կրթության նախարարությունները միավորված են՝ Հայաստանն ու Մոնղոլիան»,- նշեց նա:

Ռ. Բաբայանի դիտարկմամբ, երբ մշակույթի նախարարությունը կաշխատի ու կիրականացնի մշակութային քաղաքականության համար ամենակարևորը՝ օրենսդրական դաշտ, չափորոշիչներն, այդ ժամանակ նախարարությունը կարող է պետք չլինել, ինչպես չկա ԱՄՆ-ում, Իսրայելի, քանի որ ինքնակառավարման ձևով գնում է, երբ բիզնեսն ու մշակույթը կդառնան ոչ թե իրար թշնամիներ, այլ բարեկամներ, երկրի յուրաքանչյուր քաղաքացի գիտակցի, որ մշակույթի պահպանությունն իր անմիջական գործառույթն է:

«Ոչ թե գլուխ գովել, որ մենք Կոմիտաս ունենք, այլ գոնե առաջին քայլն անել՝ բացառել ռաբիզ չլսել, քանի որ Կոմիտաս ունենալն անիմաստ է դառնում, եթե մենք ազգովի տրվում ենք ռաբիզին:

Եթե ուզում ենք վերադառնալ մեր ակունքներին, առանց մշակույթ դա չենք կարող անել:  Դա այն չէ, որ մենք է շարականներ լսենք, այլ մեր ակունքները արժեքային ակունքներ են, որտեղ մարդը մեծագույն արժեք է և մեր մշակույթը դա է»,- ասաց Ռ.Բաբայանը: