Ձեր վստահելի աղբյուրը

«Մենք անվերջ ասելիք ենք ունենում, բայց արտահատվելու հարթակ միշտ չէ, որ հաջողվում է ունենալ»,-«Տեղահանված ու բռնագրավված Հադրութ.մեկ տարի անց. հիմնահարցեր և մարտահրավերներ»  խորագրով քննարկման ժամանակ շեշտեց «Հանուն Հադրութի դեօկուպացիայի» ՀԿ-ի նախագահ Մերի Դավթյանը:

Նա հայտնեց, որ տխուր է գիտակցել, որ անցած մեկ տարվա ընթացքում դեռևս չեն մշակվել պայքարի ուղղությունները, կամ չի ձևավորվել օրակարագ, թե ի՞նչ առաջնահերթությամբ են առաջ շարժվելու Հադրութը, Շուշին և մյուս բնակավայրերը դեօկուպացնելու համար:

Դավթյանի խոսքով՝ հասարակական հարթության վրա պայքարի հարցում հադրութցիներն այնքան ակտիվ են, որ մի քանի հասարակական կազմակերպություններ են ձևավորել, բայց այդ ամենը չի նկատվում ՀՀ քաղաքական դաշտում:

«Տպավորությունն այնպիսին է, որ Հայաստանյան քաղաքական մարտահրավերներն այնքան շատ են ու արագ փոփոխվող, որ Արցախի հարցն արդեն երկրորդ պլան է մղվել, ինչը շատ տխուր է»,-նկատեց  «Հանուն Հադրութի դեօկուպացիայի»  ՀԿ-ի նախագահը և հավելեց, որ դրանից օգտվում են թշնամիները, իսկ Հադրութից և Շուշիից հնչող Ալիևի հոխորտանքները մնում են անարձագանք:

Նա խնդրեց, որ ՀՀ քաղաքական շրջանակներն լինեն ավելի ակտիվ թշնամուն արձագանքելու հարցում:

Նա նշեց, որ Արցախը միշտ է իր ձայնը Հայաստանի միջոցով բարձրացրել, չնայած ունեցել է հնարավորություն առանձին ներկայանալ եվրոպական կառույցներում և ԱՄՆ Սենատում, բայց այսօր արդեն այդ հնարավորությունը չունենալով՝ ապավինում են ՀՀ քաղաքական դաշտի ներկայացուցիչներին և պատգամավորներին:

Մերի Դավթյանի խոսքով՝ իրենք ՀՀ քաղաքական շրջանակներից սպասում են, որ խորհուրդ տան, թե ի՞նչ ճանապարհով պետք է գնալ ու աշխատել և դրա համար առաջարկեց հաճախ հանդիպել:

«Վերջերս ԵԽԽՎ-ում բանաձև ընդունվեց Արցախի վերաբերյալ, բայց նույնիսկ զեկուցողը չի այցելում Արցախ, այլ ՀՀ-ի միջոցով է մեր ասելիքը հասնում նրան»,-նկատեց հադրութցի կին գործիչը:

«Ավագ գործընկերոջ կարգավիճակով Արցախի խորհրդարանականներին հուշեք, թե ինչ անեն, քանի որ օգնության կարիք ունեն, մասնավորապես՝ անընդհատ խոսում են դեօկուպացիայի օրենք ընդունելու մասին, բայց դանդաղում են, քանի որ ճանապարհները լավ չգիտեն»,-ասաց Մերի Դավթյանը և հորդորեց նաև հստակեցնել իրենց կարգավիճակը, քանի որ մեկ տարի է անցել, բայց իրենք դեռ չգիտեն, թե փախստական են, ներքին տեղահանված, թե այլ կարգավիճակով: