«Մեղք է այն երեխան, ում հոր խոշտանգված գլխի նկարը թելեգրամյան ալիքներով է պտտվում»
Քաղաքագետ Էդգար Էլբակյանը ֆեյսբուքյան իր էջում շարունակում է ներկայացնել ղարաբաղյան երրորդ պատերազմում տարած պարտության պատճառները։ Նա գրում է.
« Պարտվեցինք, որովհետև եթե հիմա ասեմ, որ մենք էլ թուրքերի պես և իրենցից առավել պետք է մանկապարտեզային տարիքից երեխաներին ատելության ու վրեժի ոգով մեծացնեինք, ձեզնից շատերը, անգամ՝ ազգային ներհայեցողությամբ մարդիկ, կտարակուսեն՝ ասելով՝ «հա լավ, բայց մե՞ղկ չեն էրեխեքը, մե՞նք էլ իրանց պես անեինք»։
• Սա է պարտության պատճառը՝ չհասկանալը, որ մեղկ է այն երեխան, ում հոր խոշտանգված գլխի նկարը թելեգրամյան ալիքներով է պտտվում, ում ավտոբուսը թուրքերը կանգնեցնում են, ու ծանակում՝ «բացատրելով», որ Ղարաբաղն իրենցը չէ։ Ա՛յդ երեխաներն են մեղկ, և ոչ թե այն երեխաները, որոնք մանկուց տեղյակ են, թե որ էթնիկ խմբի ներկայացուցիչներն են ուզում կտրել իր հոր ու իր գլուխը, և հետևաբար ում ձեռքերն ու ոտքերն է պետք կտրել՝ դրանից խուսափելու համար։
• Բնական է, որ երեխաների իրավունքների պաշտպանության մասին արևմտյան թերթոնները նկարագրածս դեպքերի համար լուծում չունեն։ Հայ ազգի՝ որպես քաղաքական ամբողջության, խնդիրները եղել են իրեն ներհատուկ և ինքը պետք է իրեն ներհատուկ լուծումներ գտներ։ Դիցուք՝ կարգոկուլտիստի պես կոնվենցիաներ երկրպագելու փոխարեն պետք էր Շահան Նաթալի կարդալ, որ սառնասրտորեն ու առանց քաղաքական հիմարաբան պոլիտկոռեկտության ըստ էության գրել է, որ հայերը պարտվեցին, որովհետև թուրքերի համեմատ ավելի պակաս նացիստ էին և թուրքերի համեմատ ավելի շատ կոսմոպոլիտ էին…
• Իսկ թշնամին սա գիտեր։ Կարող եմ ձեր առաջ մի «գաղտնիք» բացել։ Երբ այդքան հաճախ խոսվում է Իսրայելի՝ ադրբեջանական բանակին տրամադրված մոդերնիզացիոն աջակցության մասին, իմացե՛ք, որ այդ աջակցության թվում է եղել նաև զինվորականների շրջանում հայերի հանդեպ տոտալ ատելության տարածումը խորհուրդ տալը։ Եվ պատճառն այն չէ, որ հրեաներն ատում էին մեզ․ պարզապես դա արդյունավետ գործիք է, իրենք էլ, իրենց շահերից ելնելով, այդ գործիքը տրամադրել են Ադրբեջանին։
Ըստ որում, սա ունիվերսալ գործիք է։ Երբ 1840-ական թթ․-երին ԱՄՆ պատերազմի էր պատրաստվում Մեքսիկայի դեմ, մեքսիկացիները որակվում էին որպես «սողուններ, որ փակել են առաջընթացի ճանապարհը, ուստի՝ պետք է կա՛մ լխճվեն, կա՛մ ոչնչացվեն»։ Աստիճանները կարող են տարբերվել, բայց ընդհանուր առմամբ չկա՛ հաղթական պատերազմ առանց թշնամու կերպարի դեհումանիզացիայի։
• Իսկ Շահան Նաթալին նոր ժամանակների խոշոր հայ քաղաքական մտածողներից է, որի աշխատանքները թերևս հաշված մարդիկ են կարդացել, հատկապես՝ այն անձանց շրջանում, որ պարտավոր էին դա կարդալ։ Հուսամ՝ առաջիկայում բարեբախտություն կունենամ այցելելու այս մեծ հայի շիրիմին՝ մտքումս պահելով իր անմահ խոսքերը․ «մէկ է վրէժը, եւ հայն անոր առաքեալն է, վրէժէն զատ՝ աստուած չպաշտես»։
Հարակից հրապարակումներ`
Լրահոս
Տեսանյութեր
Պիպոյանը՝ Պապոյանին. Մեզ համար պարենային անվտանգությո՞ւնն ու ազգային անվտանգությո՞ւնն են կարևոր, թե՞ ինքնարժեքը
