Ձեր վստահելի աղբյուրը

Լրագրող, հրապարակախոս Կարպիս Փաշոյանը գրում է.

«Ամիսներ առաջ վարչապետի պաշտոնը զբաղեցնող պարոնը, որը նաև ԶՈւ-երի գլխավոր հրամանատարն է, ի լուր աշխարհի հայտարարեց, թե Հայաստանը չի պատրաստվում Սև լճի 30 տոկոսի պատճառով պատերազմի մեջ ներքաշվել։

Եվ այսքանից հետո այդ նույն պարոնը նոյեմբերի 17-ի տարածքային և դիրքային կորուստների պատասխանատվությունը փորձում է բարդել գերի ընկած զինծառայողների վրա։
Եթե պատերազմից վախեցած վարչապետը հրաժարվում է պայքարել հանուն Հայաստանի տարածքային ամբողջականության, ապա ի՞նչ եք կարծում որ մի զինվորն է հանուն ինչ-որ մի մարտական դիրքի ինքնազոհության գնալու։ Գլխավոր հրամանատարի փախուստից հետո սպասո՞ւմ եք ինչ-որ մեկի նահատակությանը։

Մի՞թե այդ մարդը չի ամաչում, երբ իր զինվորները զանգվածաբար վայր են դնում զենքերը և գերի ընկնում։ Վատ չի՞ զգում դրանից, սրտից արյուն չի՞ հոսում, թե թքած ունի և հանուն իր քաղաքական մանիպուլյացիաների պատրաստ է նույնիսկ մանրադրամ դարձնել ողբերգական ճակատագրի արժանացած զինվորներին։

Թո՛ղ ինքն իրեն հարց տա, ի՞նչ է ինքն արել, որ այդ տղաները գերի չընկնեն։ Կամ հանուն ինչի՞ նրանք պետք է կռվեն, եթե ներքին համոզմունք ունեն, որ դիրքերը բանավոր պայմանավորվածությամբ արդեն իսկ զիջված են, ինչի՞ իրենք իրենց պայթեցնեն, եթե համոզված են, որ իրենց ետևից ոչ ոք չի գնալու և իրենք ընդամենը վիճակագրություն են դառնալու։

Զինվորները միայն մի դեպքում են սխրանքի գնում, երբ իրենց ետևում զգում են պետության շունչը, ուժեղ հրամանատարի ներկայությունը և համոզված են, որ իրենց մահը անիմաստ չէ։

Լա՛վ, ենթադրենք տղաները հանցանք են գործել ու զենքերը վայր դրել, իսկ դրանից հետո ինչո՞ւ հավելյալ զորք չես ուղարկել դիրքերը պահելու համար։ Որովհետև դու թքած ունես այդ դիրքերի վրա, բայց մարդկանց կշտամբում ես, թե ինչու նռնակով իրենք իրենց չեն պայթեցրել»։