Ձեր վստահելի աղբյուրը

«Հենց այս պահին պատուհանից նայում եմ մինչև պատերազմը հայկական եղած գյուղին, որն այժմ ադրբեջանական կողմի վերահսկողության տակ է: Քաղաքացիական անձինք չկան այնտեղ. միայն զինվորականներ են… Կարծում եմ, որ Դադիվանքի մասին խոսելիս մի քիչ պետք է դուրս գանք զգայական ընկալումների մակարդակից, քանի որ այդ մակարդակում ծառայության նման պայմանները, մեղմ ասած, հեշտ չեն: Կղզիացած կենսակերպով, չորս կողմից սեղմված, շատ փոքր տարածություն, որն անգամ քայլելու համար հարմար չէ»,- «Հայ զինվորի» հետ զրույցում ասել է  Դադիվանքում իր հոգևոր ծառայությունն իրականացնող Ներսես աբեղա Հարությունյանը։

Նա նշել է, որ Դադիվանքն ավելի ճիշտ գաղափարական, խորը իմաստային արժեք ունի իրենց համար. «Այն Արցախի մանրակերտն է այն իմաստով, որ եթե համբերություն ունենանք, եթե գիտակցենք դրա արժեքը, չլքենք ու ապրենք, դրանով է նա դառնում մերը, ինչպես երկիրն է մերը, քանի դեռ մենք այնտեղ ապրում ենք, չենք լքում այն: Քանի դեռ Դադիվանքի հոգևորականներն այստեղ են ապրում, այստեղ են աղոթում, այն մերն է: Դադիվանքն ինձ համար մեծ ու կարևոր գաղափար է այն իմաստով, որ այն նաև մանրակերտը, խորհրդանիշն է մեր այսօրվա իրականության»:

Ներսես աբեղա Հարությունյանը նաև ուղերձ է հղել Դադիվանքից.  «Որպես ուղերձ, որպես հաղորդագրություն Դադիվանքից… Երբ ինձ հարցնում են՝ ինչպիսի՞ն է Դադիվանքը հիմա, այս պահին, ես պատասխանում եմ՝ Դադիվանքն այսօր գիտական ու ստեղծագործական դրախտ է հոգևորականի համար, որ կարող է գալ ու իսկապես ապրել այդ  բերկրանքը, ունենալ ստեղծագործելու կամ գիտական աշխատանք գրելու գերագույն հաճույքը: Ես համոզված եմ, որ մեր Հայրենիքի նկատմամբ էլ պատրաստված է ու սպասվում է այս վերաբերմունքը սեփական երկրի ու նրա առաքելության հանդեպ:

Մեր Հայրենիքը մի օր պիտի դառնա գիտական ու ստեղծագործական դրախտ: Մենք ունենք այդ ներուժը»։ 

Հարցազրույցն ամբողջությամբ՝ սկզբնաղբյուր կայքում։