Ձեր վստահելի աղբյուրը

«Պետք է մեկ ակնթարթ գնալ 1991թ., սկսել անկախացման օրվանից, պարզելու համար, թե ինչպե՞ս եղավ, որ հայկական սփյուռքի և Հայաստանում ապրող հայության միջև առաջացած անջրպետը մեզ այդպես էլ սկզբունքորեն չհաջողվեց հաղթահարել»,- «Հայկական օրակարգ. ներքին համերաշխություն, համահայկական ռեսուրս» թեմայով պանելային քննարկման ժամանակ ասաց դիվանագետ Ռուբեն Կարապետյանը:

Նրա խոսքով՝ նախկին իշխանություններն այդպես էլ չհասկացան, թե սփյուռքն ի՞նչ միավոր է և նրա հետ ինչպե՞ս պետք է աշխատել:

«Անկախության առաջին տարիներին սուբյեկտիվ վերաբերմունքի հետևանքով Սփյուռքի խնդիրն անգործության մատնվեց և այն ժամանակ կարծիք կար, որ նրա հետ պետք չէ աշխատել, ով ցանկանում է գալ Հայաստան՝ գալիս է և այդ ուղղությամբ միասնական քաղաքականություն իրականացնել պետք չէ»,- ներկայացրեց Կարապետյանը:

Նշելով, որ հետագա տարիներին Սփյուռքի հետ աշխատելու համար ստեղծվեց նախարարություն՝ բանախոսը հայտարարեց, որ չի կարելի միայն պետական մարմնով հարաբերվել սփյուռքի հետ, այն պետք է պետականորեն կառավարել:

«Իմ խորին համոզմամբ, մենք չկարողացանք Հայաստանի Հանրապետությունը վերածել համազգային պետության: Ամեն ինչը չէ հայկական, որը վերջանում է «յան»,-ով և ապրում է Հայաստանում կամ նրանից դուրս»,- կարծիք հայտնեց արտակարգ և լիազոր դեսպանը:

Նրա խոսքով՝ համաժողովները չպետք է կրեն «Հայաստան-սփյուռք» գծիկով խորագիրը, այլ պետք է լինեն առանց գծիկի՝ համահայկականության և համազգային գաղափարախոսության հենքի վրա:

«Որպեսզի մենք կարողանանք ինստիտուցիոնալ անել այդ աշխատանքը հայության հետ, պետք է լինի «ՀՀ+հայություն», մեծ հայկական նավ պետք է ստեղծել, որի առանցքում կլինի ՀՀ-ն»,- ասաց բանախոսը և հավելեց, որ հարյուրամյակների պատմության ընթացքում ձևավորված սփյուռքի բազմազանությունը չենք կարողացել վերածել մեկ ժողովրդի:

Ըստ նրա՝ հայկական ցանցի կենտրոն դառնալու համար Հայաստանը պետք է իր գործով, կյանքով ապացուցեր, որ ինքը համազգային պետություն է, ինչը չի արվել:

«Հայաստանի Հանրապետությունը պետք է դառնա մեր բոլորի կուսակցությունը, որովհետև մեր հատվածական, կուսակցական բաժանվածությունը մեր տունը քանդել է»,- հայտարարեց Ռուբեն Կարապետյանը և հավելեց. «Ոչ թե պետք է ստեղծել իստիտուտ, որը կառավարի սփյուռքը, այլ սփյուռքի մասնակցությամբ ստեղծել համազգային ինստիտուտներ, որոնք դերակատարություն ունենան պետության կառավարման մեջ և այդ ազդակները պետք է գնան պետությունից»: