Ձեր վստահելի աղբյուրը

ԱԺ  «Հայաստան» խմբակցության պատգամավոր Գեղամ Նազարյանը գրում է.

«Հայաստանի Հանրապետության կառավարության ծրագրի 2021թ. կատարման ընթացքի և արդյունքների մասին զեկույցում նշված է. «Կառավարությունն առաջնորդվում է այն տրամաբանությամբ, որ անվտանգության ապահովման ամենագործուն երաշխիքը խաղաղությունն է»:

Աշխարհի որևէ երկրի կառավարության ծրագրում նման անհեթեթ և անտրամաբանական միտք չեք գտնի մի պարզ պատճառով. խաղաղությունը ոչ թե միջոց է անվտանգության ապահովման համար, այլ նպատակ, որին հասնելու համար գործի են դրվում անվտանգության բոլոր մեխանիզմները և երկրի ամբողջ ներուժը:

«Խաղաղության» մասին վերոհիշյալ նախադասությունն էլ հուշում է, թե ինչու է Հայաստանի կառավարությունը վարում այսպիսի խղճուկ արտաքին քաղաքականություն: Հասկանում ես, թե ինչու մեր երկիր, մեր տուն պատերազմ և ավեր բերեցին: Հասկանում ես, թե ինչու են իրենց վախերից և խաղաղության ու անվտանգության մասին արմատապես սխալ պատկերացումների հետևանքով շարունակում ճակատագրական սխալների շարանը:

Խորհրդարանական ընդդիմությունը Արցախին աջակցելու, Արցախի թիկունքին կանգնելու համար Երևանի կենտրոնում բազմահազարանոց հանրահավաք է անում, իսկ վարչախումբը և խորհրդարանական ՔՊ խմբակցությունը կարծում է, որ այսպես խաթարում են մեր երկրի, այդ թվում նաև Արցախի անվտանգությունը: Խորհրդարանական ընդդիմությունը խորհրդանշական գործողություն է իրականացնում՝ խորհրդարանում ամրացնելով Արցախի դրոշները և հայտարարում Արցախ մեկնելու մասին, իսկ ՔՊ-ականները վախերից դրդված հայտարարում են, թե այդպես վտանգում ենք արցախցիներին:

Գործը հասավ նրան, որ ՔՊ-ականները խորհրդարանական ընդդիմությանը մեղադրեցին ադրբեջանական զինված ուժերի հետ համագործակցության մասին: Պատկերացնո՞ւմ եք, Ադրբեջանի պաշտպանության նախարարի հետ ուղիղ կապ ունեցողները նման մեղադրանք են ներկայացնում ընդդիմությանը:

Եվ եթե հանկարծ Արցախում կամ, Սյունիքում տեղ գտնեն ադրբեջանական զինված սադրանքներ, ապա դրա ամբողջ պատասխանատվությունն ընկնում է խորհրդարանական քաղաքական մեծամասնության վրա:

Իրականությունն այն է, որ վախերը թույլ չեն տալիս սթափ նայել իրավիճակին: Վախերը ՔՊ-ականներին և նրանց առաջնորդներին թույլ չեն տալիս առկա իրավիճակում ճիշտ քայլեր, հայտարարություններ և գործաղություններ անել, իսկ իրավիճակը փրկել ցանկացող ընդդիմությանն էլ մեղադրում են ամենածանր հանցանքների մեջ:

Վախից դրդված քաղաքական որոշումը սովորական արկածախնդրություն և բախտախնդրություն է: Վախերից դրդված քայլերը հանգեցրին ծանր և արյունալի պատերազմի:
Վախերից դրդված գործողությունները հանգեցրին տարածքային և մարդկային կորուստների Սյունիքում և Գեղարքունիքում:

Վախերից դրդված էլ վարչախումբն Ադրբեջանից չի պահանջում ազատ արձակել բոլոր գերիներին և նոր նստել բանակցությունների սեղանի շուրջ:

Վախերից դրդված ԱԺ ամբիոնին ամրացված դրոշը հանում են, իսկ հետո հասկանալով, թե ինչ կոպիտ սխալ են անում, արդարանում, թե դրոշը չի կարելի թեք դնել: Հիմա չդնենք ու բացատրենք, թե դրոշն ինչ կերպ կարելի է տեղադրում կամ ինչ կերպ չի կարելի, բայց երբ 1993 թվականին ծնված ՔՊ-ական պատգամավորը Արցախի դրոշը ամուր չտեղադրելու համար մեղադրում է Արցախն ազատագրած Ռոբերտ Քոչարյանին ու Սեյրան Օհանյանին, արդեն իսկապես դժվար է ինչ-որ բան ասել: Դժվար է ինչ-որ բան ասել նրանց, ովքեր վախից դրդված պատերազմի օրերին Ստեփանակերտում, նախագահականի շենքի վրայից իջեցրել էին Արցախի դրոշը և այն վերատեղադրել միայն Արցախում գտնվող Հայաստանի երկրորդ և Արցախի առաջին նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանի կոշտ դիտողությունից հետո:

Ռոբերտ Քոչարյանն ու Սեյրան Օհանյանն այնքան ամուր էին տեղադրել Արցախի դրոշը, որ երեսուն տարի այն անսասան էր: Վախը թույլ չի տալիս ՔՊ-ական պատգամավորներին ընկալել, որ այդ իրենց կառավարման տարիներին Արցախի դրոշն իջեցվեց Հադրութից ու Շուշիից, Ավետարանոցից ու Քարվաճառից: Դե եթե այդքան թույլ էին տեղադրել, ինչո՞ւ մինչև 2018-ի մայիսը չընկան այդ դրոշները: Հայտարարություններ անելուց առաջ փորձեք հաղթահարել ձեր վախերը և ճիգ գործադրեք նայել իրականության դեմքին:

Ինչպես ասում են, ամեն ինչ շատ պարզ է. գործ ունենք վախերով առաջնորդվող քաղաքական թիմի հետ, որը բախտի բերմամբ, թե պատահմամբ արդեն չորս տարի ղեկավարում է Հայաստանը և այս ընթացքում մեր երկրի և ժողովրդի գլխին արյուն ու ավեր է շաղ տալիս: Վախերը գործող վարչախմբին և ՔՊ-ական պատգամավորներին ամբողջովին կտրել է իրականությունից: Սրա հետևանքով նրանք դարձել են քաղաքական բախտախնդիրներ, իսկ այս տեսակին պետության ղեկը վստահելը խիստ վտանգավոր է, մեղմ ասած, ռիսկային:

Նրանք ցանկացած քննադատության, դիտողության պատասխանում են առասպելական թալանի մասին բղավոցներով: Բղավոցներ, որոնց աղմուկի տակ ավերվում է մեր սուրբ երկիրը:
Իսկ խորհրդարանական ընդդիմությանն էլ այս վիճակում մնում է լինել ավելի խոհեմ, զերծ հուզական և պահի տակ կայացված որոշումներից, ու ոչ մի դեպքում չհայտնվել այն հարթությունում, որտեղ քաղաքական բանավեճերը վերածվում են ցածրակարգ վիրավորանքների: Խորհրդարանական ընդդիմությունը պետք է լինի բարձրության վրա ու գիտակցի, որ երկիրն այս ծանր վիճակից դուրս բերելու առաքելությունը դրված է հենց իրենց ուսերին:

Մեր տղերքն Արցախը պաշտպանելիս, Հայաստանը պաշտպանելիս զոհվել են ոչ նրա համար, որ մենք թույլ տանք ավերել և թուլացնել այս երկիրը: Մեր տղերքն իրենց կյանքն են տվել հայրենիքի համար, որ մենք այնպիսի երկիր կառուցենք, որ ապագան լինի մեր ժողովրդինը, այն ժողովրդինը, որը ապրում, արարում է, հույս ունենալով, որ ունի բարձր գիտակցությամբ օժտված խորհրդարանական ընդդիմություն, որը կարող է և պետք է երկիրը հանել այս վիճակից»։