Ձեր վստահելի աղբյուրը

Բլոգեր Վահագն Մխոյանը, որ հաճախ անդրադառնում է անվտանգության ու քաղաքական հարցերի, գրում է.

«Օբյեկտիվ իրողությունն այն է, որ այս օրվան մենք եկել-հասել ենք խիստ մասնատված ու իրար չվստահող հասարկությամբ, որի մոբիլիզացումը ծայրահեղ բարդ գործ է։ Համենայն դեպս «պայքարի դուրս գալու» կոչերը հաստատ բավարար չեն այդպիսի մոբիլիզացա ապահովելու համար։ Սա հատուկ եմ շեշտում, որ որևէ մեկն իլյուզիա չունենա, հետո էլ այդ սեփական իլյուզիաների պատճառով ժողովրդին չմեղադրի։

Հետևաբար կոչերից բացի անհրաժեշտ են այլ, ավելի պրոակտիվ քայլեր։

Նախ և առաջ ընդդիմությունը հիմա ունի լավ հիմք ապազգային ԱԺ-ն բոյկոտելու համար։ Ապազգային ժողովում ժամանակ վատնելու փոխարենը նա կարող է ալտերնատիվ ներկայացուցչական մարմին ձևավորել (օրինակ ալտերնատիվ ընտրություններով), այդ թվում, բայց ոչ միայն գործող պատգամավորների մասնակցությամբ, որն անժամկետ հիմունքներով կարող է իր աշխատանքը սկսել թեկուզ բացօթյա։  Օրինակ՝ Ազատության հրապարակում։
Ի՞նչ դա կտա։ Նախ քաղաքական խոսքը հնչեցնելու համար պարտադիր չէ, որ դա արվի Ալենի թույլտվությամբ։ Երկրորդ, այդպիսի բացօթյա պառլամենտը նաև քաղաքացիների հետ անմիջապես շփվելու հնարավորություն է․ կլսեն հարցեր, դժգոհություններ․ կարևորը, որ մարդիկ կտեսնեն, որ ընդդիմությունը սրանց կողքին չի նստած, այլ՝ իրենց։

Բնականաբար կլինեն պրովակացիաներ, որոնց արձագանքելու փորձ էլ կկուտակվի։
Ի դեպ, անգամ քաղաքացիների ընդունելություններ կարող են այդ ֆորմատով արվել պատգամավորների մոտ։ Ինչո՞ւ ոչ։

Անհրաժեշտ է նաև, որ ազգային ընդդիմությունն Արցախում երեկվա դեպքերի հետ կապված հանդիպում ունենա Ռուսաստանի դեսպանի հետ։ Նախ պարզաբանումներ ստանալու համար, բայց դա երկրորդական է, առաջնայինը, որ ազգային ընդդիմությունը սկսի սուբյեկտանալ։ Ի դեպ, նույն նկատառումով խիստ ցանկալի է նաև ԱՄՆ ու Ֆրանսիայի դեսպանների հետ հանդիպել (օր.՝ Մինսկի խմբի հարցով)։

Բայց սա միայն մի փոքր մասն է անելիքների։ Սրան պիտի հաջորդեն պայքարող սկզբից փոքր, ապա ավելի ու ավելի մեծացող խմբերի ձևավորումը և դրանց շուրջ հանրության տարբեր շերտերի համախմբումը։

Այդ խմբերը պիտի բառացիորեն միսիոներական աշխատանք կատարեն՝ ձեռքի տակ ունենալով պատրաստված, հղկված ասելիքներ և պատրաստ լինեն մարդկանց հետ խոսել նույնիսկ ամենատհաճ հարցերի շուրջ։ Ու խոսել համոզիչ։ Ոչ թե զուտ ճշմարտությունն ասել, այլև՝ դա ասել այնպես, որ լսողը վստահի, որ դա ճշմարտությունն էր։

Ու վերջնարդյունքում պիտի հասնել նրան, որ եթե երկու հոգի չեն ուզում իրար կողքի կանգնել ինչ-ինչ պատճառներով, նրանք գան ու կանգնեն միևնույն գաղափարի տարբեր կողմերում»։