Հրանտ Մելիք-Շահնազարյան. Համաձայն չեմ, որ այս իշխանությունը խաբում է
«Իրականում մարդիկ չափազանց անհանգստացած են Հայաստանի անվտանգությամբ, ճակատագրով։ Մարդիկ ամեն կերպ փորձում են հասկանալ, թե ինչ կարող են անել, որպեսզի երկիրը դուրս գա օրհասական վիճակից, որպեսզի Հայաստանը կտոր-կտոր չտրվի թշնամուն»,-նման կարծիք հայտնեց քաղաքագետ, «Ոսկանապատ» վերլուծական կենտրոնի հիմնադիր Հրանտ Մելիք-Շահնազարյանը։
Նա մասնակցում է Այլընտրանքային նախագծեր խմբի նախաձեռնության հրավիրած «Հայկական օրակարգ. Բանակցային կարմիր գծեր. պետական շահ և արժանապատվություն» թեմայով պանելային քննարկմանը։
Քաղաքագետի խոսքով, այսօր առավելի լսելի է ակտիվ փոքրամասնությունների կարծիքը, երբ մի կողմը բաց տեքստով հայտարարում է, որ Արցախը մեզ պետք չէ, բեռ է, թող արցախցիները պայքարեն իրենց ազատությունների, սահմանների համար, մյուս փոքրամասնությունն ահազանգում է, որ Ադրբեջանը չի բավարարվի ձեռք բերածով, կան սպառնալիքներ, Ադրբեջանի նախագահը շատ բաց տեքստով է այդ մասին ասում, նրանք Երևանն էլ, Վայոց Ձորն էլ, Գեղարքունիքն էլ, Սյունիքն էլ հռչակում են Ադրբեջան։
«Հիմա խնդիրն այն է, որ հանրության մի զգալի մաս ունի համոզմունքներ, բայց պասիվ է, ինչպե՞ս պետք է նրանց դարձնել գործոն, որ կարողանան ազդել քաղաքականության վրա։ Ի դեպ, ես այնքան էլ համաձայն չեմ, որ այս իշխանությունը կեղծում է, խաբում է։ Նրանք շատ բաց ասում են՝ Արցախն ապագա ունի Ադրբեջանի կազմում, դուրս են գալիս ԱԺ ամբիոնից նման հայտարարություն են անում, ասում են՝ կա պահանջ Արցախի կարգավիճակի նշաձողն իջեցնելու վերաբերյալ, հետո Փաշինյանի պատգամավորները, լրատվամիջոցները ասում են՝ պետք է հրաժարավել կարգավիճակից, իջեցնել այդ նշաձողը։ Այսինքն այդ գիծը նրանք շատ բացահայտ քարոզում են, և տեսնում ենք, որ հանրության այն փոքրամասնությունը, որը համաձայն է դրա հետ, կարողանում է լավ տարածել և տպավորություն ստեղծել, որ ժողովրդի մեջ կան այդպիսի լուրջ ընկալումներ»,-ասաց Մելիք-Շահնազարյանը։
Քաղաքագետի խոսքով, մինչդեռ իրականությունն այն է, որ մեր քաղաքական ուժերին, էլիտաներին, փորձագիտական շրջանակներին, լրատվամիջոցներին չի հաջողվել հանրության այն հատվածին, որն իսկապես մեծամասնություն է ու դեմ է տարածքներ զիջելուն, թշնամու հետ «խաղաղության» հասնելուն, ոտքի կանգնել ու վստահել այս դիրքորոշումն ապահովող առաջնորդներին, գնալ նրանց հետևից ու փոքրամասնության խնդիրը վերջնականապես լուծել, այսինքն դառնալ դոմինանտ ու սկսել պայքարել։
«Մենք հազար անգամ ենք առիթ ունեցել ասելու, որ Հայաստանը նույնիսկ պարտությունից հետո ունի ռեսուրսներ աղետը կասեցնելու համար, և նույնիսկ ինչ-որ վերականգնողական ծրագրեր իրականացնելու համար։ Արդյոք զբաղվո՞ւմ են դրանով։ Պատերազմից անցել է մոտ երկու տարի, տեսեք, թե ինչ վիճակում են գտնվում մեր զինված ուժերը, մեր ստրատեգիական ճանապարհները, սահմանամերձ բնակավայրերը»,-ասաց բանախոսը։
Նա «Դիմադրություն» շարժման կարևոր ձեռքբերում է համարում հանրության մի հատվածի կոնսոլիդացիան ու խնդիրների ձևակերպումը՝ «Արցախը չի լինելու Ադրբեջանի կազմում», «Ուժի սպառնալիքի ներքո մենք սահմազատման ու սահմանագծման աշխատանքներ չենք անի» և այլն։
«Այսօր կա կոնսոլիդացված մի հատված, որ ժամանակ առ ժամանակ ակտիվանում է։ Այն հատվածը, որ ցանկանում է երկիր ունենալ, պաշտպանել Արցախտ, սկսել է իր խնդիրները բարձրաձայնել ու մշակված կարմիր գծերը հանել տարբեր հարթակներում քննարկման։ Սա լավատեսություն է ներշնչում»,-խոսքն ամփոփեց քաղաքագետը։
Լրահոս
Տեսանյութեր
«Գոյ» թատրոնի դերասանները դիմեցին ոստիկանություն
