Ձեր վստահելի աղբյուրը

Քաղաքագետ Ստեփան Դանիելյանը գրում է.

«Դիվանագիտության պատմությունը շատ կարևոր է իմանալ, որովհետև այնտեղ կարելի է գտնել դիվանագիտական հնարքներ, որոնք ներկայում և ապագայում ևս կիրառվում են: Նաև, երկրներն, ունենալով դիվանագիտական դպրոցներ, օգտագործում են անցյալից եկող հնարաքներ: Պարզ ասած, ամեն երկիր ունի իր «ձեռագրեր», որը հիմնված է անցյալի փորձի վրա, որը կեղծել չի ստացվում, ինչպես մարդու ձեռագիրը:

Ռուսաստան-Թուրքիա հարաբերությունները մենք հաճախ նմանեցնում ենք 1920 թվականի հարաբերություններին, ինչը տեղին է, սակայն այդ հարաբերությունները պարտադիր չի հենց այդ երկրների հարաբերությունների տիրույթում դիտարկել: Օրինակ, 1939 թվականի սովետա-գերմանականական հարաբերությունների տեխնիկան նույնպես շատ հետաքրքիր է, և նույնպես կարող է ունենալ նմանություններ՝ մտածողության ու հնարքների տեսքով, այսօրվա ռուս-թուրքական հարաբերությունների առումով:

Անցնենք գործի: Ուրեմս, 1939 թվականին, երբ Գերմանիան հարձակվեց Չեխոսլովակիայի վրա, Սովետը դիմել էր Լեհաստանին ռազմական միջանցք տրամադրելու համար, որպեսզի օգնության հասնի չեխորին, սակայն Լեհաստանը դա թույլ չի տվել: Այն ժամանակ լեհ-գերմանական մեղրամիս էր ու լեհերն ասում էին, էլ երբեք ռուս զինվորի ոտքը չի մտնի Լեհական տարածք: Միաժամանակ Սովետը դիմել էր Բրիտանիային ու Ֆրանսիային, որը Եվրոպայում ամենակարող ռազմական ուժին էր տիրապետում, համենայն դեպս այն ժամանակ այդպես էր համարվում, սակայն այդ երկրները խուսափում են նման պարտավորությունից:

Արդյունքում, Գերմանիան Լեհաստանին կաշառեց, Չեխական տարածներից մի կտոր Լեհաստանին զիջելով, և սկսեց նախապատրաստվել Լեհաստանի հարցերը լուծելուն:

Բրիտանիային դա ձեռնտու էր, որ Լեհաստանը որպես բուֆեռ վերանա ու սովետա-գերմանական բախում լինի: Այդ ժամանակ կնքվեց Ռիբենտրոպ-Մոլոտով պակտը: Լեհաստանը կիսեցին, տնտեսական ու ռազմական մեծ համագործակցություն սկսվեց այդ երկրների միջև: Սովետական Միությունը ժամանակ շահեց ու առաջին հարվածը Ֆրանսիան ստացավ:

Դա շատ նման է այսօրվա ռուս-թուրքական հարաբերություններին: Երկուսն էլ ժամանակ են շահում, սակայն Արևմուտքին պետք էր Ռուսաստան ու Թուրքիայի միջև բուֆերի վերացումը, որը մենք ու Վրաստանն ենք, որպեսզի ուղիղ համակարտություն սկսվի: Սա Արցախի պատերազմի նպատակներից մեկն էր: Հիմա, Լեհաստանի դերում մենք ենք, կամ՝ Արցախը:

Հետագայում ինչպես կզարգանան իրադարձությունները, այս պահին չենք կարող ասել, սակայն ինձ դիվանագիտական ձեռագիրն ու մտածողությունն է հետաքրքրում:

Այդ եթե մենք ունենային դիվանագիտական կայացած դպրոց, հիմիկվա ու նախկին դալբայոբների փոխարեն, գուցե կարողանային խուսափել նման զարգացումից ու այլ սցենարով զարգանային իրադարձությունները: Սակայն ոչ միայն չենք ունեցել այդ դպրոցն, այլև հիմա նույնպես չունենք, այ սա է ամենավտանգավորը:

Իսկ գեներալներին դատելու կոչերին զուգահեռ, հենց առաջինն հերթին դիվանագետներին, հատկապես որոշում ընդունողներին,  պետք է դատել, ապագայում, բնականաբար»։