Ձեր վստահելի աղբյուրը

Որտեղից սկսեմ։

Թերևս՝ մեկ է։  Ստերջ շրջապտույտը, որում հայտնվել ենք, գոնե դա թույլ է տալիս։

Վերջերս խոսեց ԱԳ նախկին նախարար Վարդան Օսկանյանը։ «Լեռնային Ղարաբաղի» ինքնորոշման իրավունքի մասին։ Ամբողջ հրապարակման մեջ մի անգամ էր Արցախը հնչում՝ առանց Հանրապետության։

Ինչու՞։

Վարդան Օսկանյանն այլևս նախարար չէ, դիվանագիտություն խաղալու պարտավորություն չունի, ուրեմն ինչու՝ Ղարաբաղ, ինչու՞ ոչ՝ Արցախի Հանրապետություն։  Տպավորություն է, որ Օսկանյանն ուղղակի կոպի-պաստ է արել իր՝ 2006 թվականին գրածը, առանց նոր ճիգի, առանց նոր հայացքի, առանց...  դիվանագիտության։

Դիվանագիտությունն այսօր պահանջում է ժողովրդական իմաստնություն՝ շատը ուզի, որ գոնե քիչը տան։ Այնինչ՝ բոլոր քաղաքական գործիչներն իրենց դրել են համեստ եվրոպացու տեղ՝ առանց դատի արդեն դատապարտում են մեզ։  Դեռ ինչ-ինչ բաներ չտված, արդեն նախօրոք հոժարում են կորցնելու հետ։

Ինչու՞։

Ինչու է բոլոր ՀՀ գործիչների խոսքից կորել Արցախի Հանրապետությունը։ Ինչու՞ եք կրկնում թելադրվող «Լեռնային Ղարաբաղը»։ Իբր՝ Արցախի Հանրապետությունը շատ ավելի մեծ էր, քան հիմա՞, ու չե՞ք ընդունում այդ իրողությունը։ Չեք ընդունում, մի քիչ երկար խոսեք երկար-բարակի փոխարեն՝ ասեք՝ Արցախի Հանրապետության վերահսկողության տակ մնացած տարածք, ասեք՝ Արցախի Հանրապետությունից Ադրբեջանի՝ ագրեսիայի հետևանքով զավթած տարածքներ։

... Ալիև-Փաշինյան-Պուտին հանդիպումից առաջ, ռուս վերլուծաբան Սերգեյ Մարկեդոնովը, որ հայտնի է հայաստանյան իրադարձությունների հաճախակի անդրադարձներով, գրեց, թե՝ Փաշինյանը ամրապնդել է իր դիրքերը Հայաստանում։ Որպես հիմք ներկայացրեց ՔՊ վեցերորդ համագումարի փակ նիստում Փաշինյանի՝ վարչության նախագահ ընտրվելու փաստը։

Թերևս կարելի էր չկարևորել ՔՊ ներքին խոհանոցը, եթե այդ ՔՊ-ն գրաված չլիներ ԱԺ մեծամասնությունը, ՀՀ կառավարությունը, դատարանները, ՍԴ-ն, դատախազությունը, նույնիսկ՝ ՄԻՊ-ը։

Բոլոր իշխանությունները ոչ միայն կուսակցանակցվել են, այլ հենց՝ քպացվել են։

ՔՊ-ի դիկտատուրա։

Ու շուտով հերթը բանկերինն է՝ Նիկոլ Փաշինյանն այսօր հայտարարել է, թե պիտի հայտարարագրվեն ՀՀ բոլոր քաղաքացիները։ Ընդ որում՝ ոչ թե իրենք իրենց գույքը, այլ՝ ՊԵԿ-ը արդեն գրած պիտի տա, իրենք ստորագրեն։ Ասել կուզի՝ ՊԵԿ-ին հասանելի կլինեն բոլորի բանկային հաշիվները։

Ու ՀՀ քաղաքացին չի ունենա ոչ մի անձնական իրավունք, միայն պարտավորություններ ու մեղք մերկություն։

Որևէ արձագանք այսօր սրան չկա։

Ինչու՞։

Դիմադրությունը կամ հույս ունի, որ 2024-ին էլ ՔՊ-ն չի լինի, կամ՝ արդեն չի հասցնում հետևել, թե ինչ է հասցնում սղղացնել իշխանությունը։

Ի դեպ՝  այն նույն Մարկեդոնովը անդրադարձել է դիմադրությանը, հայտնելով, որ ՔՊ համագումարին ընդդիմությունը որևէ կերպ չարձագանքեց, ու որ՝ Սեյրան Օհանյանը («Հայաստան դաշինք») հայտարարել է դիմադրության ինովացիոն գործելաոճի ի հայտ գալու մասին, ինչին ռուս վերլուծաբանը կասկածանք է հայտնել օրեր ձգվող պասիվության պատճառով։

Փաշինյանի ամեն հանդիպում Ալիևի հետ, լինի ռուսական, թե եվրոպական հովանոցի տակ, ամեն անգամ լարում է հասարակությանը, թե՝ «այս անգամ ինչ է տալու»։

Արցախի  Հանրապետության Վերածնունդ հրապարակում հազարավոր քաղաքացիներ հավաքվեցին մեկ անգամ ևս հայտարարելու, որ՝ Արցախը Հանրապետություն է, ու որ Ադրբեջանի կազմում չի լինելու։

Ինչպե՞ս արձագանքեց Հայաստանը՞։

Իներտությամբ։

Իշխան Սաղաթելյանը հոկտեմբերի 30-ին, արցախյան բազմահազարանոց հանրահավաքի օրը գրեց. «Մենք երկար ենք սպասել այս օրվան»։

Ինչու՞։

Այսի՞նքն։

44 օրյա պատերազմը, հազարավոր երիտասարդների մահը մի՞թե Արցախի Հանրապետության անկախության համար չէր։  Առանց ինչ-որ բանի սպասելու։

Դրանից ավել էլ ինչ էր պետք։ Հանրահավա՞ք, ցույց տալու, որ Արցախի Հանրապետությունը իհարկե չի լինելու Ադրբեջանի կազմում։ Կասկածու՞մ ենք Դիմադրությունը սրանում, ու դրա՞ համար էր երկու տարի և ավելի այսքան անորոշ ու անարդյունք գործում։

 Ի՞նչ ինովացիա։ Ի՞նչ սպասում։ Ու՞մ է պետք կեղծ դեղահաբը, որ իսկականից էլ դառնահամ է։

Հասկանու՞մ է Դիմադրությունը, որ անարդյունք հանրահավաքներով իմաստազրկեց դրանց երեք հոգանոց կամ հազար հոգանոց լինելը։ Որ ամեն անգամ հայտարարելով, թե՝ հաջորդ հանրահավաքի ռազմավարությունը մշակված է ու ոչնչի չհասնելով խաթարեց հավատը ռազմավարության նկատմամբ։

Ինչո՞ւ չգրավվեց կառավարությունը, ԱԺ-ն, ինչու հանգցվեցին բռնկումները։

Որպեսզի արյուն չլինի՞։
Իսկ այս ներքին արնահոսությու՞նը, որում յուրաքանչյուրս խեղդվում ենք ամեն օր անելանելիությամբ։

Իսկ թղթե շերեփնե՞րը, որ յուրաքանչյուրիս տանն է այսուհետ, ինչքան էլ դարակները բացենք ու փակենք։

Ինչ է լինելու նոյեմբերի 5-ին։ Հուժկու ելույթներ, որ Արցախը չի՞ լինելու Ադրբեջանի կազմում։ Նիկոլի փաստացի արտաքին քաղաքական ստրկամտության ու ներքինի բռնաարարության մատնանշու՞մ մեկ անգամ ևս։  

Մինչև նոյեմբերի 5-ը մի ամբողջ օր կա։ Ես կստիպեմ ինձ մի անգամ էլ հավատալու.... Միայն թե ասեք՝ ինչի՞ն։


Անահիտ Ոսկանյան