Ձեր վստահելի աղբյուրը

 ««Խաղաղության դարաշրջանի» գաղափարախոսական սահմանադրությունը. (Ժիրայր Լիպարիտյանի «Հայաստան-Թուրքիա. պետականություն, պատմություն, քաղաքականություն» գրքի թուրքագիտական գրախոսություն)» աշխատանքի շնորհանդեսին հեղինակ, ԵՊՀ Արևելագիտության ֆակուլտետի դեկան, թուրքագետ, պատմական գիտությունների դոկտոր,  պրոֆեսոր Ռուբեն Մելքոնյանը հիշեցրեց Նիկոլ Փաշինյանի մի ձևակերպում՝ «Ալիևը կիրթ և կառուցողական տպավորություն թողեց»։ Այնուհետև նա Փաշինյանի մեկ այլ ձևակերկում մեջբերեց, որ արել էր արդեն երեկ հարցազրույցի ժամանակ՝ Էրդողանը նույնպես դրական տպավորություն է  թողել Փաշինյանի վրա և ասում է՝  «նրա ու մեր խոսույթներն», իր տպավորությամբ, համադրելի են։

Ռ.Մելքոնյանը ներկայացրեց Հայաստանի առաջին նախագահ Լևոն Տեր-Պետրոսյանի նախկին գլխավոր խորհրդական, հատուկ  հանձնարարություններով ՀՀ դեսպան, ՀՀ ԱԳՆ նախկին փոխնախարար Ժիրայր Լիպարիտյանի թեզը՝ թշնամի են ոչ թե թուրքերը, այլ՝ նախկինները։

«Շատ հստակ, իր աշխատության մեջ ուղիղ մեղադրում է, վիրավորում է նախկին իշխանություններին։ Սա շատ նման է այն միաբջիջ թեզին, որը փաշինյանական էլեկտորատի մի ներկայացուցիչ ասաց՝ թող  Ալիևը գա, մեր ու մանուկ կոտորի, միայն նախկինները չգան։

Լիպարիտյանը Թուրքիայի նախկին ԱԳ նախարար Դավութօղլուին անվանում է լայնածիր գիտության տեր անձ, էրդողանի մասին ասում է ՝ Հայոց ցեղասպանության ճանաչման կամ ժխտման հարցի  միջազգայնացումից ի վեր միակ թուրք առաջնորդն է  և առաջինն է,  որ նոր մոտեցում կիրառեց»,- նշեց Մելքոնյանը։

Լրագրողների հետ զրույցում Ռ.Մելքոնյանն ասաց, որ Լիպարիտյանի մոտեցումներն այսօր իշխանությունն իր տարբեր լծակներով կյանքի է կոչում։

«Քանի այս ուժը տիրապետում է իշխանական լծակներին, այդ գաղափարները նրա համար խորթ չեն, ցավոք սրտի, մեծ է հավանականությունը, որ լիպարիտյանական թեզերով է շարունակվելու հայ-թուրքական հարաբերոթյունները»,- ասաց թուրքագետը։ 

Ինչ վերաբերում է  Փաշինյանի հայտարարությանը՝ Էրդողանի և իր խոսույթները, մոտեցումները, նույնն է, Ռ.Մելքոնյանի կարծիքով, նա շուտով մեծ հիասթափություն է ապրելու ինչպես Ալիևի պարագայում։ 

«Շուտով երևի համոզվելու է, որ Էրդողանի՝  նրա վրա թողած դրական տպավորությունն այդքան էլ դրական չէ, քանի որ հայտնի է  Էրդողանը որպես աշխարհի ամենաագրեսիվ, ազգայնական, հստակ օկուպացիոն  տրամադրություններ ունեցող գործիչ, որի ղեկավարությամբ այդ երկիրը օկուպացրել է Սիրիայի, Իրաքի որոշակի հատվածներ, համարյա Կիպրոսի կեսը և խոսել, որ Հայաստանի և Էրդողանի մոտեցումները կարող են լինել նույնական, նույնիսկ քննարկման ենթակա չէ, քանի որ Էրդողանի մոտեցումները Հայաստանի պետականության չգոյությունն է, Հայաստանը որպես ինքնուրույն պետություն չլինելն է։

Եթե դա է Էրդողանի մոտեցումները, ապա Հայաստանի որևէ իշխանության, անգամ Փաշինյանի իշխանության մոտեցումները չեն կարող նույնական լինել։ Ուստի, ես կարծում եմ, Փաշինյանը գտնվում է խորը մոլորության մեջ և նրան լավագույն դեպքում սպասվելու է հիասթափություն Էրդողանի  հստակ քայլերի պարագայում, իսկ վատագույնը՝ եթե Հայաստանի այս պահի ղեկավարը Էրդողանի մոտեցումներում չի տեսնում սպառնալիք, կարող եմ համարել ողբերգություն մեր պետության համար, քանի որ Էրդողանն ինքնին սպառնալիք է և Էրդողանի խոսույթն, ակնհայտ է, որ հակահայկական է, հակահայաստանյան է։ 

Էրդողանն աշխարհի ամենահմուտ բանակցողներից է։ Ենթադրում եմ, որ Էրդողանի կիրառած հնարքները լիովին այլ էրդողանի տպավորություն են ստեղծել։ Իրականում էրդողանը շատ կոշտ, իր պահանջներից չնահաջող, այն էլ Հայաստանի պարագայում, որը դիմադրելու հնարավորություն չունի, գործիչ է  և չեմ համարում Հայաստանի հետ կապված Էրդողանի որևէ մոտեցում կարող ենք համարել Հայաստանի իրական շահերի հետ համադրվող»,- մանրամասնեց թուրքագետը։ 

Հիշեցնենք, որ Ռ. Մելքոնյանն իր խոսքում արդեն նշել էր, որ  Ժ.Լիպարիտյանի այս աշխատությունը ժանրային առումով մնում է անորոշ. «Այն Թուրքիան գովելու և Հայաստանի ներկայիս իշխանություններին աջակցելու միտված քարոզչական և  գաղափարական աշխատա՞նք է, գիտնականի կամ փորձագետի վերլուծությո՞ւն, թե՞ պաշտոնավարման ընթացքում կուտակված բարդույթների և չարության արտահայտման յուրահատուկ հարթակ։  Գրքում այն Թուրքիան, որը ներկայացնում է 2018 թվականից Հայաստանում իշխող ուժի խաղաղության կոնցեպտի գաղափարական կնքահայր կամ պրագմատիզմի առաքյալ Ժիրայր Լիպարիտյանը, իրականում գոյություն չունի։ Այս գիրքը ծայրահեղական, հաճախ անհիմն թեզերի և դրանց ոչ գիտական հիմնավորումների ներկայացնելու փորձ է և գրքի բնույթը կարելի է որակել որպես  հայկական հասարակությանը շատ կարևոր ճակատագրական թեմաների շուրջ ապակողմնորոշող քարոզչական աշխատանք, որը  միտված է ապահովելու այսպես կոչված խաղաղության դարաշրջանի գաղափարախոսական հենքը»։